47

😈

[John Carlo Dela Cruz]

Maybe nagtataka na si Danskie ba't ang tagal ko sa banyo. Tsaka baka nag-iisip na siya ng kung ano-ano pero wala akong ginagawang masama. Para patunayan eh bat di siya pumasok dito? Hahahaha jowk.

I'm more that an hour here at the bathroom not because i'm having a concert but because of Jared, my right hand just called informing me about the cops na makikilamay din sa lamay ni Chloerid Ludfoe.

Tsaka hindi makakatulog si Danskie hanggat hindi naririnig ang maganda kong boses and "Good night". Nagsilbi na yunh sleeping pills sa kaniya because as we get along nalaman ko na may problems siya sa pagtulog na kalaunan ay obligado na'kong pakialaman. Ibang klasing babae talaga.

"Hoy bat ang tagal mo sa banyo? May ginawa ka dun noh!!! Yeeeeeeeyyyy" pangongosensya niya sa'kin.

"Psh. Don't jump into conclusions without evidence, Danskie" pumasok ako sa wardrobe ko which is the blue left door. Wardrobe area niya kasi ang nasa pink right door.

"So ano gusto mo? Kukuha ako ng tamod sa bathroom para patunayang may ginawa ka?" tas kita mo ngayon. Bulgar magsalita.

"Watch your mouth Danskie may mga batang nagbabasa" suway ko sa kaniya.

"Ok. Ok. I'm sorry. Kids don't do what i did" she lazily said. Ba't di kasi matutunang makatulog ng mag isa.

Lumabas na ako ng wardrobe. I saw her, reading. Mahilig na mahilig talaga siya magbasa ng mga akdang nakakasabog ng ulo.

"Good night Danskie" i shouted at her para isara na niya ang ilaw. She rolled her eyes and closed the book.

"Where's my lullaby first?" she said cross armed.

"Ergh."

I started singing while she is laying already then turned my back to me. I'm turning my back to her and she turns her back to me. This is our situation every night wherein i sing and sing anything until i hear her snoring.

But this night, di ata kami makatulog. I'm still singing, pero nararamdaman ko na hinding hindi siya makakatulog.

"Can i stop singing?"

She gave no response.

I stopped singing.

"JC, alam mo, while you are inside the bathroom a while ago—"

"Sinilipan mo'ko? Hayyyyyy. Crush mo talaga ako ehnoh" naramdaman ko na lang ang unan na humampas sa'kin.

"Silipan? Never!!!! Argh. What made you think na sinisilipan kita? Nakakadiri ka talaga mag-isip!" she said frustrated.

Naupo ako sa kama. Tinignan ko siya. "Oo na. Sorry. Sorry talaga" shit. Nagmumukha akong manyakis sa situation na 'to ah.

Pero di ako manyakis ah. Malaki ang respeto ko sa mga girls.

Bigla siyang nahiga at nahtalukbong ng kumot. Nagtaka ako sa ginawa niya. Did she really did that? Hindi naman siya moody. Never siyang ganun.

"Oi sorry na~" i gently moved her arms but piniglas niya yun.

"Stop it!!! Matulog ka na! Matutulog na din ako"

Hinayaan ko na siya. Tsk. Bahala na.

😈

I heard her snoring. Wow. It's already around 4 or 3 or basta! Hindi pa sumisikat ang araw when I'm already waking Danskie up.

Guess what? Ang pogi ko pa din kahit walang tulog.

Last—or i should say this night, i can't sleep. I was just lying right here, watching Danskie sleep.

She looks like an angel of innocence while i watch her sleep. If you look at her, mapapangiti ka kasi para siyang baby sleeping at peace.

Mahina kong hinaplos ang pisngi niyang napakakinis. Ang lambot lambot pa. Kahit wala siyang pinapahid na kung ano anong lotion or kahit anong face masks that she applies at her face everynight or using any beauty soaps, she still maintains her young looking face.

Kinse na siya pero mukha siyang sampung taong gulang. Kaso alam niyo ba kapag tumitig siya sa'yo, ang tapang tapang na ng mukha niya tsaka babawiin niyo na yung sinasabi ninyong ang ganda ganda niya, napaka flawless, napakakinis at mala anghel.

When i was young, maybe at the age of 8,kung sa'n nagkamalay na'ko sa mga babae, i started to build my ideal girl. Akalain mo yun, pati pala mga lalaki may ide-ideal na.

My ideal girl or dream girl back then is just simple. MAHINHIN on the outside but WILD in the inside.

Pero in the case of Danskie, she's WILD in the outside, and WILDER on the inside. Kaya nga tinanim ko sa isip ko na hindi siya ang para sa'kin.

Maayos ayos pa ang buhay ko bago ko pa pinasok ang buhay ng dalagang tinititigan ko. Hindi ako makapaniwala that i stayed by her side very close. Hindi naman kasama to sa plano na pagpapabagsak ko kay Drayren bilang paghihiganti sa Dada ko pero ewan ko. I don't know how this happen.

Bumalik si Lowie sa buhay ko after two years. Pero hindi ko siya tinanggap ulit. She's the love of my life. Sa kaniya umikot ang mundo ko, DATI. Siya ang inspirasyon ko, DATI.

I love her very much na nakaya kong suwayin ang parents ko. I love her very much na nakalimutan ko nang mahalin anh sarili ko. I love her very much that i put her above everything i have.

But the one i love very much is the same who hurt me very much. Bakit? Ano ba nangyari two years ago?

😈

😈

[John Carlo Dela Cruz]

JC At 9

"Ballerinas are coming!"

"Where are the glasswares?"

"Hurry, Calvers are coming!!!"

The mansion is so busy that no one notices their senorito. Nakaupo lang ako dito, sobrang kunot ang noo.

"Hershey!!! Where are my chocolates!!!!" i called Dad's right hand when it comes to underground business.

Wala siya kaya walang dumating. Yamot na yamot na ako. Pag wala talagang papansin sa'kin eh tataob yang buffet table.

Magmula nang nawala ang mommy ko eh parang hangin lang ako sa bahay na'to. Yung dating masaya at buong pamilya, nabuwal nang mawala ang isa.

Last year my mom died. It hurt me a lot but what hurts me more is that Dad was like the one dead too. Nagsimula na siyang magsubsob sa trabaho na hindi na nagawang samahan pa ako sa pag pa-practice ko ng taekwondo and shooting skills.

He also started dealing with bad men na kasalukuyang pinauunlakan niya ng party. Aaminin kong masama ang loob ko kasi may panahon pa siya sa mga business partners niya but walang wala sa'kin.

Sino ba anak niya? Yung mga nakakatakot na naka tuxedo na lalaking mga yun? Yung mga lalaking may escort na dalawang magaganda at sexy na babae? Yung mga lalaking andaming body guards na kala mo President ng isang bansa?

Mygod daddy.

JC at 12

"What is this again?!?!?!" naiimbyernang tugon ng Yaya ko. I rolled my eyes at her. Ganun na ba siya kabobo?

"What do you think? It's white, crystal like and precious. Obviously it's drugs" i answered like a genius. Duh. Genius naman talaga ako ah.

"Bat ka nagda drugs bata ka!" napasabunot siya sa buhok niya. "Lagot ako kay sir neto pag nalaman niya'to!"

I rolled my eyes again. "Ms. Chavez, relax. My dad knows about it. And hindi ako nagda-drugs don't worry. Now you can go away. Shu! Shoo!!!" pagtataboy ko sa kaniya saka tinulak palabas ng kwarto ko.

Ayaw na ayaw ko sa lahat eh yung may nang iistorbo sa'kin. Pagkasabi ko nito sa isip ko eh may kumatok naman sa pinto. Argh. Nakakainis na buhay 'to!

"Yes? What is it?!"

The door opened. I smiled very wide at sumilay pa ang ngipin kong may bakod.

"Lowie!!!!" i exclaimed running to her giving her a hug.

She hugged me back. Napasimangot na lang siya nang makita ang stuffs sa aking pulang mesa. "Working on drugs again?" she said furrowing.

"Yes. And guess what? I've perfected a new medicine for your Thinolema Hatskin Disease!" balita ko sa kaniyang masaya.

She smiled bitterly. She held my hand, then her eyes started to be watery. Ang ngiti ko biglang nawala. Baka may nasabi akong di niya nagustuhan. Bakit? Isn't she happy na may gamot na'kong naimbento for her blood disease.

"Why are you crying?" i wipped her tears with my hands. "Did i say something wrong?" i asked very worried.

She shook her head and held my hand. "JC, love, you don't need to do that. Ilang gabi ka nanaman ba nagpuyat? Alam mo bang nagagalit na si Tito JanLo sa'kin because of what you're doing? Hindi lang akk nagsusumbong kay Dad baka kasi masira ang friendship nila at baka paghiwalayin pa tayo. I don't want that to happen so i remained silent. Tsaka di mo naman kailangan gumawa ng gamot kasi ipapadala naman ako ni Dad ng ibang bansa to be treated"

I gently pulled my hand and gripped it. Seriously? Makikialam si Dad sa ganitong mga bagay? Eh ginagawa ko din naman yung gusto niyang ginagawa ko ah!

I pull triggers of a gun, i pin a bow in a bull's eye. I memorize a lot about law and medics. I do run horses, cars and cars on the max speed. I learn different languages. I do memorize all spellings of words. Tapos yung gusto kong gawin ayaw niyang gawin ko?

Hindi ba't ang tatay yung dapat sumuporta sa anak eh bat niya pinapagalitan yung babaing pinakamamahal ko? Ganun din ba ginawa ng Dad niya kay Mom?

"Please JC, sundin na lang natin ang Dad mo. Parents won't do things and think things that can harm their children. What if isang araw may mangyaring masama sa'yo sa kakapuyat mo? Eh kelan ka pa huling kumain? Hindi ba't nung Sunday pa? Nung family dinner? Kung pwede nga lang eh three times a day na tayo mag family-business dinner para kumain ka!" panenermon niya sa'kin.

"Are you saying na masama ang pag gawa ko ng gamot sa walang lunas mong sakit? Are you saying that i'll just gonna let you die? Damn it Lowie! Ikaw na nga 'tong ginawhan ng gamot nagagalit ka pa sa'kin?"

Naiyak siya. Yan. Diyan sa magaling. Sa pag iyak. Hindi ba niya alam na nahihirapan din ako pero hinahayaan ko na lang? What is she thinking about me? Robot? Parang tingin din sa'kin ni Dad?

Three years na kaming in a relationship. Then hanggang ngayon still she doesn't understand me.

"I'm not mad at you JC love i'm just concerned about your—"

"Concerned shut it!!!!! Sa tingin mo mas makakasurvive ako kapag ikaw nawala? Tsaka bakit kasi sa dinami dami ng sakit mo yung walang gamot pa? Is faye against us to let this happen? If yes gadamit!!!!" sigaw ko. She cried louder.

Tumalikod ako sa kaniya at hinampas ang mesa resulting na matapon lahat ng laman niyon. Nabasag lahat sa sahig.

"JC tama na!!!!" humahagulhol niyang sabi. I didn't listen.

Lahat ginawa ko for her. Is that hard to understand? Bulag ba siya para makita ang tunay kong dahilan? Ang paggawa ko ng gamot ay hindi para makilala ng mundo but for her to be cured. Ang dami dami pa niyang sinusumbat sa'kin na pagkukulang ko sa kaniya like kawalan ko ng time, hindi daw siya ang priority ko, mas mahalaga pa daw ang pagiging genius ko, hindi raw ako marunong magpahalaga—dammit!!!

She really can't see my real efforts. Napapagod na ako sa kaniya but mahal na mahal ko lang talaga siya kaya ginagawa ko lahat ng 'to. Pagod na din ako sa mga satsat niya pero tinataboy ko lang lahat ng pag aaway namin sa isip ko. Pag siya nagtampo sinusuyo ko pero pag ako naman nag tampo wala lang. Laging ako ang may kasalanan.

When my Mom died, nabasa ko ang diary niya. Nabasa ko yung love story ni Dad. Nalaman ko din ang secret ng pagmamahalan nila. Maging matatag. Yun lang.

Nung una i can't understand it but as i journey with Lowie, unti unti kong nauunawaan ang "Maging matatag" na yun sa diary ni Mommy.

That diary also contains a message for me when i'll turn 15. Kaya nga kahit anong kati kong basahin kung ano yun eh pinipigilan ko ang sarili ko. I can't disobey Mommy even if she's already 6 feet under the ground.

Nagbalik lahat sa normal. I sat weak. Lowie's crying. Nawala na ang gamot because i swipped it on the floor. Akalain mo yun. For three months na pag pe-perfect ko ng gamot eh sa sahig lang pala napupunta. I looked at Lowie. Umiiyak na siya sa kaniyang tuhod.

Hindi ko na siya maintindihan. Lahat na halos ng mga libro nabasa ko but never a girl's feelings. Siya ang pinaka komplikado sa buong kaalaman ko. Mas magulo ba siya sa composition ng 100 billion neurons na nakakonekta pa sa 100 thousands na iba pang neurons ng human brain.

JC AT 13

"Dad i'm not coming"

"You have to. Your my great awesome heir"

"Stop praising your kid, Dad"

"Hahahaha. Come on, there are many hot chix out there!"

"Nah, not interested. I prefer virgin girls than hot babes"

"Sus. C'mon. Our chauffeur's waiting"

Hindi ko alam kung pa'no na mabubuhay. Iniwan ako ni Lowie. Yes. She left me without hearing what i feel. I feel broken. Ang sakit pala magmahal. Ang sakit sakit. Mas masakit pa sa broken femur na matatamo sa football.  Mas masakit pa kaysa sa tamaan ka ng baseball bat sa ulo. Mas masakit pa kaysa sa shingles. Basta sobrang sakit.

I just felt my cheek warmed. It hurts like hell. Umiiyak na pala ako. I chuckled then wipped my tears away. Ang harsh harsh naman ng tadhana sa'kin.

"JC! Run!!!!" bigla na lang sabi ni Dad at patakbo na kinuha ang phone niya.

"Hide JC!!!!" utos niya sa'kin. Naguguluhan man ay sinunod ko siya. Lumaki kasi akong masunurin. Lalo na kay Dad.

Nagtago ako sa isang pillar ng porch. Nakakunot noo pa ako at hindi alam ang gagawin at nangyayari.

*bang!

Parang ako yung binaunan ng bala sa ulo. Napaluha ako. I looked back. I saw men with black tuxedos. They were huge guys. Pero isa lang ang nakita ko.

My dad laying dead with blood flowing from his head. Tatakbo na sana ako papunta sa kaniya nang makita ko ang may hawak ng baril. The most feared Drayren Montpellier. Who doesn't know him in the mafia world? No one.

His face was very serious. Nakakatakot talaga. Para siyang demonyo—no hindi parang kasi demonyo na talaga siya.

Matapos niyang barilon ang Dad ko ay parang wala lang sa kaniya ang nangyari at parang wala siyang pinatay nang tumapak siya sa kaniyang sasakyan.

Napakuyom ako ng kamao. Hindi ganun kabuti sa Dad sa'kin but i owe him justice. Pagkaalis nila, i rapidly went to Dad's place. Wala na talaga siyang buhay. Bakas ko din na may kung ano mang kemikal ang nakalakip sa bala.

I cried loud. "Daddddd!!!!!!" ubod lakas kong sigaw. Kuyom na kuyom ang kamao ko na bumabaon na ng bumabaon ang kuko ko sa kamay ko. Niyakap ko na lang si Dad kasi wala na akong magagawa.

Kaya kong gumamot ng diseases but not to rise a dead man. I felt hopeless. Ang sama sama sama sama ng tadhana sa'kin. Walang consideration.

Nandilim ang mga mata ko. Nabago lahat ng pananaw ko. Napakabuti ni Dad tapos ganun lang siya pinatay? Kaya magmula ngayon hinding hindi ko na papairalin ang kabutihan. Ano bang nangingibabaw sa mundong ito? Hindi ba kasamaan? Hindi totoo na nananaig ang kabutihan sa kasamaan. Kagaguhan.

Pinulot ko ang baril na hawak ni Dad. Hinimas himas ko yun.

*BANG

😈

😈

[John Carlo Dela Cruz]

PRESENT

Yun ang nangyari noon. Namatay si Dad at iniwan ako ni Lowie. 13 ako noon nang manahin ko ang trono ni Dad. I was forced to live a life that is for a 20 years old. Bakit ba kasi wala akong kuya?

Ah oo nga pala. Maagang namatay ang mama ko. Ulilang lubos na ako.

From that day, Dad died, i managed to be a bad guy. Pinapapatay ko lahat ng nagkakamali sa mafia gayundin ang mga kalaban na hindi nag iisip ng consequence. It also took two years para maplano kong mabuti ang paghihiganti ko kay Drayren pero nauwi lang pala sa pahpapakulong lang sa kaniya sa kulungan. Hahayaan ko na lang ang otoridad ang humatol sa kaniya.

Those mementos were still fresh in my mind. I remember every detail.

I looked at Danskie who is sleeping deeply at my side. "I hate your Dad, Danskie" bulong ko sa kaniya. Wala siyang kaalam alam sa pagsugod ng mga police sa lamay bukas at alam ko na ang susunod na mangyayari.

All along i thought i'll never love again. Every time i see Danskie, i see my wife. Sinong mag aakala na mahuhulog ako sa anak ng taong kinamumuhian ko. Alam niyo ba ang nakasulat sa diary ni Mom na para sa'kin?

—MARRY AT THE AGE OF 27—

yun ang pinaka highlight sa pahinang yun ng kaniyang diary. She also said there that no girlfriends until i reach 25 kaso nung 9 ako eh may girlfriend naman na ako. Pa'no kasi eh di pa ako 15 para basahin yun.

Napangiti ako nang bahagyang gumalaw si Danskie at kinamot ang kili kili. I see her lips murmur something but i can't hear what she said. Parang wala naman kasing tunog eh.

"Danskie, i love you" i whispered then kissed her forehead.

"Unnnhhhh..." she suddenly grumbled.

Napabalikwas tuloy ako palayo sa kaniya. Did she hear that? Sana hindi!!

"Danskie wake up!" i said instead. Inalog ko siya para magising. Ayaw niyang magbukas ng mata kaya pipilitin ko na siya.

"Wake up! Wake up!  Wake up! Wake—"

"Oo na!  Oo na!" she cut me. Kinusot niya ang kaniyang mga mata at bahagyang bumangon. She glanced at the glass door going to the room's balcony.

"Teka, gabi pa ah. Napaka aga mo namang pupunta ng school" she demanded.

Pinisil ko ang ilong niya. "Who said we're going to school? Ginising kita para sabay tayong matulog"

Napakunot noo siya. Halata sa mukha niya ang inis. "Ano? Tarantado naman yun"

"Joke. Bangon ka diyan. Lakwatsa tayo" i pulled her blanket away.

"Lakwatsa?  Hahaha. Ganiyan ba nangyayari when JC lacks sleep? Hay. Sinusumpong ka nanaman" tinulak niyang marahan ang noo ko with her index finger.

"Sinusumpong? Ako? Duh, binantayan lang naman kita sa pagtulog" kinindatan ko pa siya. Tamang landi sa madaling araw.

"Omg. Kinindatan mo'ko. Am i dreaming? O sinusumpong ka lang talaga?"

"No you're not!!" i jump out of the bed. "Bangon ka na. Sayang oras"

Napatitig siya sa'kin. Di ko alam iniisip niya. Siguro naiinlab na siya sa'kin. Hehe.

"Ikaw? Lakwatsa? Madaling araw? Gago" parang intsik niyang sabi.

"Dali na!!!!" hinila ko siya paalis ng kama. Sabay na kaming nag toothbrush pero syempre hindi sabay maligo.

Matapos maligo eh nagpadamihan pa kami ng push ups. Matapos nun kumain na kami at siya ang nagluto. Oh diba marunong na siya kahit papano.

Itlog, bacon at tea ang breakfast namin.

"Hoi nakakapagod magluto ah kaya dapat ubusin mo yan" she said when she realized i'm just looking at the food.

😈

😈

[Danskie Montpellier]

Sabi ko na nga ba sinusumpong si JC. I fixed myself as he said. He said that we will not got to school which made me excited. Hindi ko alam na marunong palang maglakwatsa si JC.

"Where are we going now?" i asked when we got out. Nasa kalsada lang kami habang palinga linga si JC sa paligid.

He didn't answer me, instead he opened a car's door for me. Nagtataka man eh pumasok ako sa loob nun then siya naman ang sunod na pumasok.

"Sa'n tayo pupunta?" i asked.

He smiled at me. "Magtatanan tayo"

Natawa ako. Ba't naman kami magtatanan eh wala naman kaming relation. Hinampas ko siya sa braso. "Umayos ka nga!"

I'm observing outside the road. Matagal tagal na din nang makalabas ako ng ganitong oras. I remembered back then, we always been chased by the police this hours. Kasama ko sina Thoralid, Jayzam at Merch noon.

Ano ano ba yung ginagawa namin? We burglar houses. We break curfews. We hit the road and run. We vandalize private buildings. We break street lights. We scatter trash bins at the park. We also swim at park's fountain also! Hahahahaha. I can't forget those shits.

"Halika na" JC said then pulled my hand. What is this place? Carnival?

Hila hila ako ni JC habang papasok dito sa loob ng carnival. Ano naman gagawin namin dito eh sarado naman lahat ng rides.

I looked at JC. "Nagjojoke ka ba? You woke me up too early then sa perya lang tayo pupunta na walang katao tao man lang?"

He smiled. Nagawa pang ngumiti!

"Turn the lights on" boses niyang nag uutos. Naloloko na ba siya? Sino kausap niya? Ako? Pano ko naman bubuksan ang ilaw dito?

Napahinto ako sa pag iisip nang makitang nag ilawan unti unti ang mga rides. Woah. Just woah. I like the lights blending with the dark sky.

"Come on! Let's go!" JC hurried to the roller coaster. Nasa pinakaharap kami ng roller coaster.

I looked back. Kami lang tao dito sa carnival. Hindi kaya krimen 'to? Feeling ko kasi inambush lahat ni JC mga tao sa buong mundo tapos kami lang natira na magsasaya.

"Ready?" he asked me. I nod.

"Waaaahhhhhh!!!!!" bakit napakabilis naman ata ng pagtakbo nito? Sobrang bilis na maduduling ka na sa nakikita mo.

Pa ikot ikot kami sa ride. Nauuntog ako sa hangin. I tried looking at JC but i can't. Naduduling na kasi ako sa sobrang bilis.

When the coaster stopped, i almost felt like breaking that roller coaster. Naramdaman ko kasi ang pagkasama ng sikmura ko.

Nakita ko naman si JC na lumayo. When he came back, may hawak na siyang dalawang bote ng tubig.

"Where did you get this? Are you sure it's clean?" i asked. Para sa'kin, madudumi ang mga bottled water na binebenta ng tingi kasi galing sa inidoro or sewage systems saka finilter ng paulit ulit.

"i got it there" he answered pointing at the drum full of water.

My face made an 'ew' expression. Natawa si JC sa reaksyon ko. "It's clean" saka niya inubos ang laman ng kaniyang tubig. Ilang segundo pa eh di naman siya bumulagta sa sahig at bumula ang bibig so i drank it.

We next went to the bump car station. Dahil kami nga lang tao dito, malawak ang espasyo ng paglalaruan namin. Sumakay ako sa red na car while he was on the blue one.

"Kahit babae ka walang babae babae dito!" he said then binangga ako. Muntik na'kong mapahiga sa passenger's seat nito buti na lang nakakapit ako sa steering wheel.

"Ang yabang mo!" i shouted at him then binangga din siya.

Bangga dito bangga doon. Binangga niya ulit ako then nagkunwari akong natumba at nawalan ng malay.

He approached me with a very worried and panic face. "Fck! Danskie i'm sorry" inaalog pa niya ako.

I opened my left eye and saw his very worried eyes. Hahahahaha. Napakaseryoso ng mukha niya habang hindi alam ang gagawin. Mukha siyang batang nawawala sa mall. Naiiyak na nga siya eh.

I can't hold my laughter anymore kaya naman napahagalpak ako sa tawa. "HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA" hawak hawak ko pa tiyan ko.

He looked at me seriously. Lalo akong tumawa. "Got you there, JC"

He was pissed kaya siya nagwalk out. Natigil ako sa pagtawa tapos sinundan siya. "JC" i called kaso parang wala siyang nadidinig.

"Oi JC joke lang naman yun eh" pagsusumamo ko. I held his arm but he pull it away from me.

"Oi JC ba't ka nagagalit? Eh joke lang yun" pagsusumamo ko ulit. Napaupo siya sa may upuan na malapit sa bentahan ng footlong.

He looked at me seriously. "You think it's a good joke? Eh kung tuluyan kaya kota ngayon?" tinabig niya ang kamay ko saka sinipa ang semento.

I looked away. Napahinga ako ng malalim tsaka sambit ng "Sorry. I'm sorry" hindi niya ako narinig.

"Sorry, okay. Napipikon lang kasi ako na lagi ka na lang malakas bumangga" he still don't look at me.

"I'm sorry. I'm sorry. I'm sorry" ang daming sorry na nun ah? Di pa din niya ako pinapansin? Bakit ba siya nagagalit eh joke nga yun.

I was shocked when he suddenly hugged me. "Don't do that again" he seriously said.

Hindi ako makagalaw. "JC...." i whispered. Ang init ng kaniyang yakap. I want to be inside it forever. I feel like i need no more in this world. Parang napuno yung pagkatao ko.

Ngayon ko lang naramdaman na may nag aalala para sa'kin. Ngayon ko lang naramdaman ang pakialaman ng ibang tao. Ngayon ko lang naramdaman ang init ng yakap galing sa taong... taong nagpapahalaga sa'yo. Never did i felt this feeling.

😈