Chapter 36: Airport

Madaling araw din kaming pumunta ng airport para sunduin sina papa. Kahit inaantok pa ako kanina ay hinila na talaga ako ni mama papunta rito. Kaya eto ako, panay ang hikab habang nakaabang.

Kuya left us kanina pa. Bibili raw ng kape. Ilang minuto ng wala. Panay na nga hikab ko pero wala pa.

"Kuya, where are you?. Kailangan ko nung kape mo.." I texted him para mainform naman sya na umaasa ako sa kapeng bibilhin nya.

"I'm on my way bro.. just sit there and relax.." yan ang reply nya, na di ko na sinagot pa.

After a couple of minutes. Dumating na rin sya. "Bat ba ang tagal mo?.." reklamo ko.

"Maraming nakapila bro. Bawal singit e.." Saad lang nya. Papansin ko pa sana ang oras nya duon nang may biglang tumili sa malayo.

"Ma!?.." oH! There she is!! Ang taong di matiis ang dumaldal.

"Anak!.." napatayo din si mama habang humihigop ng kape. Iniabot nito sakin yung baso nya saka nya sila sinalubong. Kuya walked towards them too kaya bagot na bagot rin akong sumunod sa kanila dahil binigay lang naman sakin ang kanilang mga baso. Asan ba kasi rito yung trash can?!!

"Hi there handsome!.." mula sa likod ko ay may yumakap na sa akin. Naghahanap kasi ako ng tamang paglalagyan nung basura. Nakakahiya kasi kung iiwan ko nalang basta. That's not good!

"Hey Bamblebie! Wazzup!?. " bati ko pabalik.

"You miss me?.."

"Of course.." sagot ko nang di sya tinatapunan ng tingin. Then she jumped infront of me. Nagtataka bat di ko sya maharap.

"What are you doing?.."

"Naghahanap ako ng basura.." simple kong sagot.

"Basura?. really?.." di makapaniwala nitong tanong.

"Yeah.. tapon ko muna to bago kita yakapin.. baka madumihan ko yang damit mo e.." natahimik sya. I don't know why. I got curious kaya tinignan ko sya. And when I saw how she smirked at me. Alam ko na. Inaasar na naman nito ako. She's in a teasing mode.

"You really miss me that much huh?. Akala ko deadma ka sakin eh.."

"Matitiis ba naman kita.."

"Ayyyyy..." parang kinikilig pa nyang saad. She grabbed the three cups on my hands then put it on the floor then she hugged me tightly.

"Ayan.. niyakap na kami.. miss din kita kuya.. kahit ilang araw lang kitang di nakasama, namiss ko na ang pangbubully mo.."

"Gusto mo--.."

"Nope.. not now.. I'm tired at gusto lang din kitang yakapin.." she declared. Hanggang paglabas ng airport at maging pagsakay ng sasakyan. Katabi o kaakbay o di kaya ay nakasabit na sya sa braso ko. Ni hindi ko na nga nabati at nayakap si papa dahil ayaw paawat. Pinagbigyan ko nalang rin dahil ganyan yan. At minsan lang rin syang ganyan. Kung di mo pa kinagat ang ugali nyang sweet sa oras na to. Bitter na kapalit nun. At aaminin ko rin naman na. Namiss ko rin naman sya. Lalo na ang pang-aasar nya.

Pagkarating ng bahay. Binuhat ko na sya paakyat ng silid nya dahil bagsak na ito sa tulog. Hinatid ko sya ruon at kinumutan. Bago iniwan sa silid nya.

"Kamusta anak?.." papa grabbed my hand and we shake hands and hug. Tinapik nya ng ilang ulit ang likod ko bago sya kumalas.

"You okay now?.."

"Yep pa. I'm fine now.."

"Good for you.. I heard it from your mama.."

Si mama?. Akala ko ba di nya sasabihin?! Naku naman mama!! Mas matimbang ba ako kaysa kay papa?. Tsk!!

"Papa naman.."

"Tsk.. hahaha.. we'll discuss that soon.. for now magpapahinga muna ako ha.." ginulo nito ang buhok ko ng ilang ulit na parang bata palang. Napayuko tuloy ako. "But I have some good news for you.."

"Po?.."

"She's here.. and I want you to invite her here soon.."

"Pa!?.. are you kidding me?.."

"Am I look like joking?. I'm serious son. Gusto kong makita muli yung babaeng kinabaliwan ng anak ko.."

"Tsk! Pa, that's not easy!.." giit ko. Dahil syempre hindi biro yung huling araw ng pag-uusap namin. Di ko na nga alam kung paano sya kakausapin tapos iimbitahan pa kaya?. Tsk!

"I know that but it's hard to pretend too right?. It's hard to pretend that you have no longer into her? Aminin mo man sa akin o hinde. You still care about her. You still want her back. "

Umiling ako. Ayaw maniwala o sabihin nalang natin na di naniniwala sa mga sinasambit nya ngayon.

"Believe me anak. Ito lang ang paraan para ayusin ang lahat.. wag dapat takbuhan ang problema... harapan mo ito kahit ano pa man ang ipaparamdam nito sayo.. masaktan ka man o hinde.. parte yun ng buhay.."

Umiling pa rin ako. "Or if you want also.. confess it to your sister.. diba?. Di pa rin nya alam?.."

"Pa naman.. baka marinig ka eh.." namomroblema ko ng saad. "Fine.. I'll do my best para mapapunta sya rito but don't ever expect please.. baka masaktan lang tayo.."

"Good.. that's my boy.. oh sya!. Mauna na muna ako.. kanina pa ako nahihilo.. good day son.."

"Good night pa.." paalam ko.

Pinanood ko nalang ang pagpasok nya sa kanilang silid dahil una, di ko alam kung nagbibiro lang ba sya o nagsasabi bg totoo. I don't know talaga. Pangalawa, kung madali ang sinasabi nya, bat kinakabahan ako ng sobra?. Pakiramdam ko, mali ang plano nya. Pangatlo. Bakit parang sa iniasta nya ay may alam na si Bamblebie?. Mayroon na nga ba?! Di ko rin alam. Pero kung meron man. Bahala na! Kung parte ng buhay ang masaktan. Bahala na.