Chapter 12: Broken

"O ano?. Iniwan ka diba?. Asan na yang Elijah gwpao mo huh?. Pinagmayabang mo pa. Iiwan ka rin pala.." damn boy!!. Nasasaktan na ako. Mas pinaoasakit nya pa loob ko.

"Magtigil ka nga dyan Carl.. hindi ka ba naawa sa ate mo?.." suway dito ni mama. Doon lang sya natahimik.

Buong linggo akong nagmukmok at umiiyak sa apat na sulok ng silid. Saan ako pupunta ngayon?. Lahat ng laman ng isip ko. Sya lang. Ang makapal nyang kilay. Ang manipis at matangos nyang ilong at pulang labi. Ang perpektong hulma ng mukha at itim na mukha na magulo kung minsan. Ang amoy na ddi ko alam kung bakit para na akong nababaliw kapag di ko naamoy ng isang araw.

"Baka may pinuntahan lang hija.." pang-aalo sakin ni mama. Naupo sya sa tabi ko. Nakaupo ako sa sahig. Paanan ng aking kama. Baluktot ang kamay paa hababg subsob ang mukh sa tuhod. Doon pinapaulan ang walang humpay na buhos ng luha para sa kanya.

"Kung alam ko lang na manloloko pala sya.."

"Carl!.." banta ni mama sa sasabihin nya ngunit di ito nagpatinag.

"E di sana, unang kita ko palang sa kanyang mukha, sinuntok ko na.." Nawala bigla ang kamay ni mama na humahagod sa aking likod

"Lumabas ka nga muna Carl. Di ka nakakatulong dito. Go out and cook.." pinaalis nga sya ni mama. Nilock pa ang pinto para siguradong di na sya papasok ulit.

Hinayaan nya lamang akong umiyak. She said. Baka raw may inasikaso o may emergency na nangyari sa kanila.

Lalo akong humagulgol sa mga sinabi nya ng di sinasadya. Alam kong na sabi nya lang namam iyon para pakalmahin ako. Pero heto pa rin ako't lalo lang naluha sa maaaring nangyari

No way!. Tanggap ko kung iniwan nya ako purposely. Siguro may rason sya na di pa nya kayang sabihin sakin kaya ganun. Ginawa kong positive ang lahat kahit masakit ang umasa sa mga iyon. Masakit man ang ginawa nya. I feel deep inside na may parte na sya saking puso. Kahit yata saktan nya ako ng paulit-ulit. Pipiliin ko pa rin ang intindihin at samahan sya kapag nagpakita sya sakin.

"Tama na yan. Di ka kumakain ng maayos. Ano nalang ang sabihin nya kapag nakita ka nyang ganyan?. Mary Jane, ang pagmamahal ay laging may kaakibat na sakit yan. In time, maghihilom rin ang sakit na yan just continue living, not like this.. ugh!. di ko na alam irarason sa papa mo kapag pinuntahan ka nya rito.."

Napagtanto ko ang mga nalaman kay mama. So, sa sumunod na araw. Naging normal na ako. Kumakain ng normal. Nakikipag-usap ng normal. Nakikipagbiryan ng normal. Pero ang pagtulog ko ay di na naging normla. Walang gabing sya ang laman ng isip ko. Tinatanong kung anong ginagawa nya. Kung kumain na ba sya? . O kung gwapo pa ba sya?. I wish sa pagdating ng panahon, masasagot ko ang mga katanungan na yun with him beside me.

Hanggang sa taon na ang lumipas.

Nasa bahay ako ngayon ni Carl dito sa QC, with Mama and Papa. Flight namin mamaya papuntang Paris. Dadalawin si Kuya Cedric at ang pamilya nya doon.

Ilang oras lang ang nakalipas ay nasa eroplano na kami.

Nakaupo ako sa tabi ng bintana ng eroplano, tinatanaw ang mga taong nasa labas. Di ko alam kung bakit nahiwalay ang upuan ko kila Mama. Nasa likod ko pa rin naman sila.

Basta bahala na. Basta makapunta lang ako ng Francia.