Chapter 2: Sad

Nang nalaman ko na mauuna sina kuya sa pag-uwi. Nalungkot talaga ako. Gusto kong sumama. Ngunit, hindi pwede dahil di pa tapos ang graduation ko. Apat na taon din kaming di umuwi. Pinipilit ko silang bumalik subalit ayaw nila. Ang sabi mahal daw ang pamasahe. Tsaka. wala naman kaming uuwian doon. Anong wala?. Nasasabi lang nila iyon dahil wala silang naiwan noon. Ako?. Suskupo!.. Kung pwede ko lang liparin ang milyang layo ng dagat. Gagawin ko. Makita at makasama ko lang sya.

"Nak, sunod nalang kayo ng papa mo samin ha?.. gusto ka naming isama pero ang sabi nya. Sabay nalang daw kayo.."

"Pero ma, gusto ko talagang sumama..." malungkot kong sagot sa kanya. Nakaupo ako sa higaan nila. Pinapanood syang nag-eempake ng mga damit.

"Nak, sayang kung di ka aatend ng graduation ball nyo.. makakauiwi ka naman e. nga lang. Mauuna lang kami.."

Ngumuso ako. Ano pa nga bang magagawa ko diba?. Ayaw nila akong isama. Tsk.

Nilapitan nya ako at hinawakan ang aking kamay. "Don't be sad." kinuha ang buhok na tumakas sa balumbon saka inipit muli sa likod ng aking tainga. "Wag ka ng malungkot. Linggo lang naman ang pagitan natin eh.. I'll call you day by day.." di ako sanay na wala sila sa bahay e.

"Mamimis kita ma.." nangilid ang aking luha. Yumakap ako sa kanya. Tinapik nito ang aking likod. "Don't cry na.."

Pinunasan ko ang luhang di ko na napigilang mahulog.

"Ma, nakita mo ba yung sneaker ko na itim?.." boses ni kuya Lance.

"Nasa kwarto mo diba?.." dumungaw sya sa loob ng silid.

"What happened?.." pumasok sya't nilapitan kami. Ipinatong ang likod ng kanyang palad sa noo ko.

Sana ganito nalang sya palagi. Nag-aalala sakin. Di yung lagi nya akong iniinis. Tsk.

"Anyare ma?.." Kay Mama sya nagtanong. Iniwas ko ang mukha ko sa kanya. Alam kong pula na kasi ito dahil sa pagpipigil na umiyak.

"Gustong sumama satin kaso hindi pa pwede eh.."

Bigla silang natahimik. "Gusto mo talagang sumama?.." tanong nito sakin. Di ko sya tinignan. Mas ibinaon ko lang sa balikat ni mama ang buo kong mukha.

"Kahit naman gusto ko. Hindi papayag si papa.." mahina kong sambit. Sinabi na ni papa. Di na mababago iyon.

"Kailan ba graduation nyo?.."

"This coming week. "

"Pwede bang di umatend duon?.."

"I don't know.." sagot ko sa kanya. Hindi pa rin makatingin ng diretso sa mata nya.

Kinaumagahan. Hinatid namin sila sa airport. Madaling araw iyon. Alas dos. Ang sabi ni kuya kagabi. Kakausapin nya si papa. Ngunit. Maging sya. Wala ring nagawa. Kaya heto. Naiwan ako kasama sya.

"You want to go home now?.." inakbayan ako ni papa .

Matapos ihatid sila sa loob. Nang di na namin sila matanaw. Inakay na nya akong umuwi.

"Pa, susunod po ba tayo sa kanila?.." tanong ko ng nasa bahay na kami. Nakaupo ako sa stool chair sa bar counter. Umiinom ng kape. Si papa naman. Nagtitimpla ng sarili nyang kape.

"Oo naman. after your grad.."

"For real po?.." tinignan nya ako ng ilang minuto bago bumalik sa paggawa ng kape. "For you. I'll make it real.." agad akong tumalon at niyakap sya patalikod.

"Thanks Pa.." masigla kong sambit. Humalakhak sya at ginulo pang naman ang buhok ko.

Excited na akong umuwi. Sobrang miss ko na sya.