Chapter 6: Pain

Xiayi Point of View:

Nagising ako pagkatapos kong makatulog dahil sa pag-iyak. Tinignan ko ang gunting na hawak-hawak ko. 'I almost killed myself.' I murmured.

Tumayo ako sa pagkakahiga sa sofa at pumunta sa banyo. I washed myself up and change my clothes. I put some make up and when I'm satisfied to my look, I look myself one last time in the mirror. "You should live, Xai. You should. You promised them that you'll live and do everything to be happy. Don't let them see you like this again." I said while deeply thinking about the promise that I made before my grandparents died.

Napatingin ako sa cellphone ko para tignan ang orasan. Mag-aalas onse na pala ng gabi kaya naman dali-dali akong lumabas ng office ko para sana umuwi na, nang madatnan ko si Felicity na mahimbing na natutulog sa desk niya.

Lumapit ako rito at tinapik-tapik ang balikat niya. N'ong una ay umungol lang ito ng bahagya na tila'y ayaw pang imulat ang mga mata pero di kaunan ay nagising ko na rin siya. Agad niya akong binati at inayos ang sarili.

"Ba't di ka pa umuuwi?" Tanong ko dito habang tinitignan ito na inaayos ang sarili.

"Hinihintay ko po kasi kayo e." Nahihitang sagot nito kaya naman napangiti ako.

"Bakit naman?"

"N-Nag-aalala po kasi ako."

Mapait akong napangiti sapagkat alam ko ang tinutukoy niya. Katulad ko ay may pinagdadaanan din si Felicity sa buhay. Highschool lang ang natapos niya dahil sa problemang penansyal. Bukod pa roon ay naging mabuti ito sakin at nagawa pang mag-alala sa kabila ng pinuproblema niya sa pamilya niya. Pero di naman iyon ang dahilan kung bakit ko siya kinuha bilang assistant. The real reason is dahil magaling siya. I saw what she can do and how trustworthy she can be. She deserved it

Hinaplos ko ang ulo nito at sinabing wala itong dapat na ipag-alala.

"Pick your things up and I'll drive you home." Napangisi ako dahil sa bait na ipinapakita nito mula pa noong una. I can say na parang pamilya ko pa siya kesa sa totoo kong pamilya.

*****

Pagkatapos kong maihatid si Felicity ay dumeritsu na akong umuwi para makapagpahinga. I'm so tired.

Nang makarating ay laking gulat ko nang makita ko si Jayzi na nakaprenting upo sa sofa habang deritsu ang tingin sa akin.

Kumunot ang noo ko at iniwas agad ang tingin. Naglakad ako muli para sana umakyat na sa kwarto dahil wala akong planong kausapin siya nang bigla nalang ako pigilan nito gamit ang maawtoridad niyang salita.

"Why are you late?" He coldly asked but I keep silent. I'm not in the mood to have a fight with him.

Balak ko sanang wag siyang pansinin nang bigla niya akong hawakan at hilahin kaya napaharap ako sa kanya. He look at me with hatred and judgement. "Don't you ever turn your back at walk away while I am talking to you, woman." He commanded.

I sighed and looked at him too. I madly look at him while I am trying to take my wrist back. "Can you take your hand off of my wrist." I also commanded. Damn it! Ano na naman bang gusto niya?

Mas diniinan pa niya ang pagkakahawak nito. He was totally mad right now.

"Where have you been?" He asked again.

"Pwede ba? Wag ngayon. Pagod ako, Jayz."

"Just answer my f*cking question!" He cut me off.

"Shop, okay. Just let my wrist go.. Please." Napapagod ko nang pakiusap.

"Shop? In this hour?" He sarcastically said but I can still sense the anger in his voice.

"Yes." Maikli kong sagot. "Kaya pwede ba? Pagod ako and I need some rest right now." Medyo lumuwag ang pagkakahawak niya kaya agad kong hinila ang kamay ko and he let it go but weird smile appeared on his lips.

"Pagod saan? Sa pakikipaglandian?" His words make me stop for a while.

"Does he really think of me that way? Gan'on ba talaga ako kababaw sa paningin niya?"

Damn it! Ansakit lang.

"Ganun ba talaga ang tingin mo sa akin?" Mapait kong saad.

"Bakit? Hindi ba?" Sarkastiko niyang sagot sa tanong ko.

I smiled bitterly and look at him again. I sighed. "If that's what you think then fine. Nakipaglandian nga ako. Masaya ka na?" Matapang kong sagot.

Anger occupied him. Bakas ang galit sa boong mukha niya habang deritsong nakatingin sa akin. Lumapit pa siya sa akin at hinawakan ako sa braso. Ramdam ko ang higpit na pagkakahawak niya. Napadaing ako dahil d'on. "And who's that f*cking guy?"

"Ano ba, Jayzi! Nasasaktan ako."

"Masasaktan ka talaga kung di mo sasabihin kung sino ang lalaki mo." Galit na galit nitong banta.

"F*ck, Jayzi! What's wrong with you?" I hissed.

"Who's the hell is that f*cking man?" Mas diniinan niya pa ang pagkakahawak sa braso ko na para bang babaliin na niya ito ng tuluyan.

"I don't have, okay." Nasasaktan na talaga ako.

"Liar." He just said and choked me. I tried to pushed him away. 'Damn it! I can't breathe.'

"Jayzi--." I can't finished my words because of lacking some air.

'Is he going to choked me to death?'

Damn it! I need to live. Kailangan ko pang tuparin ang ipinangako ko kina Lolo at Lola.

I can't do anything because he is too strong. Ganito nalang ba matatapos ang lahat?

Mamamatay nalang ba ako na di manlang pinapaalam sa taong mahal ko kung gaano ko siya kamahal?

Nakakatawa lang dahil sa mismong kamay niya ako mismo mamamatay. At sa huling pagkataon ay galit parin ang nasisilayan ko mula sa taong mahal ko.

I held his hand and bitterly smiled before I lost my consciousness.

*********

Jayzi Point of View:

Natauhan ako nang makita ko ang pagpatak nang mga luha niya. "Damn it!" I cursed and let go of her neck when I realized that she is losing her consciousness.

"F*ck!" Napasuntok ko ang pader dahil sa kagaguhang nagawa. Why do I feel this way?! F*ck!

Dali-dali ko siya binuhat at dinala sa kwarto. I contact our personal doctor to come here right away.

"You can't die." I said while holding her hand. "Di ka pa maaaring mamatay. Not this way." I added.

***********

A/N:

Sorry guys dahil matagal ako mag-update. Nasira kasi ang cellphone ko at nakikihiram lang. I hope na maiintindihan niyo ang na medyo magiging mabagal ako mag UD ngayon. Kamsarang 😊😘

5/20/2020