CHAPTER 5: Virtual Human

Oren

"Please, Master" Astrid begged. Pero hindi ko siya pinansin ar pinagpatuloy ko lang ang pagbabasa ko.

"Master, i will do all households chores, lahat lahat payagan mo lang akong sumama sayo sa school na pinapasukan mo"

Finally i looked at her, she still pleasing. Halos lumuhod na ito sa harap ko at sambahin ako payagan ko lang siya sa gusto niya. I lose my concentration.

" Astrid, we don't have your papers para makapag enroll ka sa Ricaford Academy"i said.

"I can please the staff of the school" she smirked. I sigh, hindi talaga siya sanay sumuko.

"Ok it's a deal, kung mapapayag mo man sila. I can let you"

Alam ko naman na hindi siya makakalusot sa security and school regulation ng Academy kaya kampante ako.

"Yes! thank you Master!" masaya niyang sambit.

I looked at my poor drawing tablet. Kinuha ko iyon at tiningnan ang basag na LCD. Suddenly natusok ako sa isa sa mga nakausling sirang LCD dahilan ng pagkakahiwa ng dulo ng daliri ko at dumugo iyon.

"Master! Are you hurt?"

Nakita naman agad iyon ni Astrid kaya naman agad niya iyong kinuha mula sa pagkakahawak ko ngunit tumagos lang ang kamay niya sa Drawing tablet ko.

I looked at her shocked. What's happening?

Tumingin siya saakin at ngumiti. "Naniniwala ka na ba?" she seriously asked.

"A—Are you the true Astrid? ikaw ba talaga ang Astrid sa novel ko?"

"Yes"

"Kung ganon ay hindi ka tao?" tanong ko pa muli. She smiled.

"Yes, i'm a virtual human from the Virtual world"

"Virtual world?" i asked.

"It is like the a real world pero malaki ang kaibahan nito, Its a parallel world o mas kilala sa tawag na Virtual world. Dito mas modern lahat ng bagay lahat ng nageexist doon ay pawang kathang isip lang ng tao mula sa real world" she explain.

"How in this world na mukha kang isang totoong tao?" naguguluhang tanong ko. Kung ganon ay hindi na madi-distinguish kung sino ba talaga ang Human o Virtual human.

"Based in physical appearance yes, you cannot distinguish both but malalaman mo lang na virtual human iyon kung ito ay hindi nagpapakita ng totoong emosyon. For instance walang luha na lumalabas sa mata nito kung ito ay umiiyak, o walang pawis na lumalabas twing ito ay tumatakbo" she explained.

And that explained why i can't see any tears on her eyes.

"But i cant let you live with me, babae ka pa din at lalaki ako"

" Don't worry master, virtual human don't sleep, i can walk around the city at babalik nalang ako pag umaga" she said sadly.

I felt guilt in my heart, after all she's my creation baka mapahamak lang siya kung makikisalamuha siya sa mga tao.

I'm not concern or what, i just want to protect my masterpiece.

"Ok, i let you live with me, pero hindi pang matagalan. Paano ka ba makakabalik sa Virtual world?"

" The only portal is that thing, but its broken hindi ko na alam kung paano bumalik"

" Pwede pang ipaayos ang drawing tablet ko, and by the time na maayos ito. ipangako mo na babalik ka na" i said.

She just nodded.

" ok its a deal" i offer my hand to her.

" deal" she response sa inabit ang kamay ko. " but first, hayaan mong linisin natin ang sugat mo" dagdag niya sabay tingin sa dugo.

" No it's ok—"

" you're my master and my duty is to serve you" sabi niya at saka kinuha ang first aid kit sa gilid ng desk ko at sinumulang linisin ang sugat.

I remember Mom, siya lagi ang naglilinis ng sugat ko noong bata pa lang ako. I missed her, i already miss my family.

" Can i asked one question?" i asked and she just nodded.

"Did virtual humans bleed?" kanina ko pa gustong itanong sa kaniya iyon.

Umiling iling siya bago sumagot " No we're not, Hindi naman kasi kami totoong tao" she smiled, but i knew it was sad smile.

I can see all over in her eyes. She's sad.