2 PROLOGUE

Pumasok na ako sa campus para ipasa ang late na projects ko. It's Saturday naman at may ibang students rin na may class kaya naka-pasok ako at syempre, dala ko ang I.D ko.

Pumunta muna ako sa locker para kunin ang ibang gamit ko. Luminga-linga ako sa paligid at may naalala.

Place where he got my first kiss.

I just smiled sadly at nag patuloy sa ginagawa ko. Kinuha ko ang special na notebook at ballpen ko. Yeah, it's special and important. Very important.

Because this things, was given by him.

Pumunta na ako sa faculty room para ipasa ang late projects ko. May minus na ten points, but I don't care.

"Why you're absent for 5 days, Miss Cruz?", my teacher asked.

"May ginagawa lang po."

"Ano 'yung ginagawa mo?"

"Umiyak po, cher.", I answered honestly.

"At bakit naman?", he asked again and again. Interview ba 'toh?

"I got sick and sobrang sakit ho ng katawan ko.", I lied.

The truth is, I was crying because of him. Because he left me...

My teacher just nodded kaya lumabas na ako sa faculty room. Nakakairita, ang daming tanong. Nag padala naman ako ng excuse letter at fake medical certificate. Yes, it was fake. My parents are doctor naman and I beg them na gawan ako ng medical certificate. Mabuti naman at naintindihan nila ako.

Because, they know him. They know how he saved me and they know how he changed my life.

Pumunta muna ako sa garden para mag pa-hangin. I really love this place.

Because, this place where he saved me.

Umupo muna ako sa bench at inaalala ang aming magagandang memorya dito noon.

I can still remember the time when, someone bullied me here in the garden and he was there to save me.

I can still remember the time when, he sang my favorite song while playing his guitar. I can still remember her corny jokes. I can still remember the time when, we laughed together like we don't have problems.

I can still remember everything.

Lumabas na ako sa campus dahil bigla akong nagutom. Pumunta ako sa pinaka favorite namin na café. Ang ganda kase ng theme nila at ang sarap rin ng foods.

Umupo ako sa pinakadulo kung saan kami umuupo noon. Nag order na ako ng pagkain kaya nag-hintay nalang ako na maiserve na.

I miss the way he laugh, smile and I miss his voice.

May video siya sakin na kumakanta siya kaya agad kong kinuha ang cellphone ko at pinanood 'yun.

"That song was dedicated to the girl I love so much.", he said after he finished the song.

"Really? Can you tell me who she is?"

"Of course, I can tell you. You already know who she is."

"Who's that lucky girl, huh?", I asked but in a jealous tone. I do love him but, I didn't expect that he love someone else.

"You'll know it soon"

In-off ko na ang cellphone ko dahil hindi ko na kayang mapigilin ang aking luha na kanina ko pa pinipigilan. 'Yun 'yung time na kinantahan niya ako at sinabi niyang may mahal siya.

I love him but, he left me after I knew everything. He left me after 30 days.

"Maam, okay ka lang po ba? Ito na po ang foods na inorder niyo."

Pinunasan ko ang luha ko. "Yes yes. I'm fine, thank you", sambit ko at tinulungan siyang ilapag ang mga pagkain.

Kumain na ako at hindi naman masyadong marami ang inorder ko kaya natapos kaagad ako. Binayaran ko na ang pagkain at may naalala na naman.

Noon, siya ang nag babayad ng pagkain namin tapos ngayon, ako nalang.

Lumabas na ako sa café at nag hanap ng jeep na masasakyan. Mabuti naman at nakahanap kaagad ako. Pumasok na ako sa loob at binigyan muna ng pamasahe ang driver.

Hindi ako sumasakay sa mga ganito noon pero nung dumating siya sa buhay ko, tinuruan niya ako kung paano tumulong, magpahalaga, at hindi mag inarte.

Lumabas na ako sa jeep at tumungo doon sa beach. Agad akong sinalubong nang malakas na hangin kaya pumikit ako at dinama ito.

Hindi ako umupo sa sand. Nanatili lang akong nakatayo habang pinapanood ang mga alon. Isa lamang ang nararamdaman ko ngayon at wala ng iba kundi,

Sakit.

Napatingin ako sa pwesto kung saan ko nalaman ang lahat. Biglang lumabas ang mga luha na galing sa aking mga mata.

"I-I miss you so much. Please remember me and my name. I do l-love you. I really really love you.", I said and I feel my tears falling like water falls, again. Biglang lumakas ang ihip ng hangin.

"It's been 1 year since you left me. I thought wala nalang sakin ang lahat pero, ang sakit pa rin pala. Biglaan, eh."

"Noon, ikaw ang nag-cocomfort sakin kapag may problema ako. Ngayon, self comfort nalang ang ginagawa ko at iniisip na nasa tabi kita. Iniisip na palagi kang nandyan para sakin. Kahit wa-wala kana."

Iyak lamang ako nang iyak. Sobrang bigat ng nararamdaman ko ngayon. Lumapit ako sa lugar kung saan kami huling nag kita.

Place where I last saw him. Place where I knew everything. Place where he left me.

And place, where I saw him fading away.