5 DAY 3

"Louisse, pucha. Hindi mo naman sinabi sakin na bukas na pala ang debut mo tapos nasa 18 roses pa ako.", narinig kong reklamo ni Primo.

"18 roses? Hindi ko naman nabasa, ah. Patingin nga.", sambit ko. Agad niya namang binigay sa'kin ang invitation kaya kinuha ko 'yun at binasa at tama nga siya. Nakasulat ang pangalan niya.

"Wait, I'll ask dad muna na why your name is here". Tumango naman siya sa sinabi ko. Lumabas muna ako sa classroom para tawagan si Dad.

[Yes Loisa?], sagot niya sa kabilang linya.

"Bakit nandoon ang name ni Primo sa 18 roses?"

[Oh yes. Ayaw mo ba?]

"I asked first", masungit na tugon ko. Ganito na ang pakikitungo ko sakanila simula noong namatay ang best friend ko. Wala kasi silang ginawa.

[Because he is your best friend, simple as that. Bakit, ayaw mo ba?]

"Just asking, tss.", I said and ended the call.

Babalik na sana ako sa upuan ko pero may nakaupo doon na babae. Kinakausap si Primo. The girl was licking and biting her lower lip habang kumakausap kay Primo. Para bang siniseduce niya ito.

"Hi, excuse me. I'm the one who's seating in the place, where you seated.", I said calmly. Ayokong mag-eskandalo, noh. Tsk.

"Oh really? Give me proof na ikaw ang umupo dito. Huwag mokong mabangga-bangga diyan, bitch.", she said while raising her brows. Baguhan ata to dito sa school na 'to, eh. Hindi ako kilala.

"Bitch?", tanong ko at lumaput sa bag ko at may kinuha doon. Kinuha ko ang ballpen at papel ko at may sinulat dito.

"Can you read this? Read it loud.", tanong ko at ibinigay sakanya ang papel. May mga students na rin na tumitingin samin at ang iba ay parang natatawa. Btw ang nakasulat sa papel is 'Otorhinolaryngologist' and 'Worcestershire'.

"O-tor-hi-nu-lari-ngolo-gist and Wor-kes-ters-hi-re. Haha, it's so easy.", she said. Narinig kong napatawa narin ang mga students sa paligid. Napatawa rin ako, eh. Pero si Primo, seryoso lang ang mukha.

"See? Haha. You can easily pronounce the word 'bitch' then Oto-rhino-ngolo-ghist and Wos-ti-shir? You can't pronounce it correctly. How funny you are. Hindi mo pa siguro ako kilala."

"Sino ka ba? Ha?!". Wao. Nagawa pang mag-sungit kahut napahiya na.

"Well, apo lang naman ako sa may-ari sa paaralang ito.", Nakita kong namutla siya kaya napatawa ako. Agad naman siyang lumabas sa classroom and I think patungo siya sa cr.

"Bakit mo ginawa 'yun?", seryosong tanong ni Primo. Napatingin ako sakanya and God,nakakatakot ang aura niya ngayon.

"Bakit ka nakikipag-usap sakanya?"

"I asked first."

"Ladies first", I smirked.

"Oh come on! Nakikipag usap lang siya, eh. Bakit? Selos ka?"

"Oo, bakit? Angal k–"

"Uy, ikaw ah. May lihim na pag-tingin ka pala sa'kin, hahaha", he said. Kumunot naman ang noo ko. Bakit siya tumatawa? Bak– ay pucha!

"Hoy Primo! Huwag kang maniwala sa sinabi ko! Nabigla la-lang siguro ako sa tanong mo, hoy!", pag bawi ko sa sinabi ko. Nakakahiya naman.

"Okay.", Ay, 'yun na 'yun? Hindi ako pipilitin?

"Pero Louisse, nakikipag-usap lang naman' yung tao–"

"So, mas nilalabanan mo siya kesa sa best friend mo? What the fck, Primo. He called me bitch!", I cut him off.

"Wala akong nilalabanan sa inyong dalawa dahil pareho naman kayong may mali, eh. Mali siya sa part sa tinawag kang bitch at tratuhin nang ganoon and mali ka rin naman sa part na ipinahiya siya harapan nang maraming tao.", Nakayuko lang ako na parang pinapagalitan sa parents.

"So, anong gusto mong gawin ko? Mag-sorry? Gosh, never in my life."

"Ganun na nga. Mag-sorry ka.", Nagulat ako sa sinabi niya na parang naiinis. Primo naman, 'yung pride ko, oh!

"So anong kapalit?", I asked and smiled widely pero napawi ang ngiti ko sa sinabi niya.

"Louisse, hindi lahat ng bagay na gagawin mo ay may kapalit.", Napayuko ako at hindi nag-salita. "Ugh, fine! Pagbibigyan kita. Ang kapalit ay mag kabati ulit tayo."

"Okay. Matitiis ba kita?", I said and he smiled.

Tumayo na kami at lumabas sa classroom hinanap namin siya at tama nga ako. Nasa cr siya. Pumasok ako sa loob at nakita ko siyang nakatulala sa salamin. Nagulat siya nung nakita ako at nagulat rin ako nung bigla siya lumuhod sa harapan ko.

"I'm so sorry. Baguhan lang ako dito. I don't know na apo ka pala ng may-ari. Please, forgive me. Kalimutan mo na yung sinabi k–"

"Hey, stand up. I will forgive you if you will forgive me too.", I said and smiled genuinely at her. Tumango naman siya at tumayo na. I hugged her tigh and he hugged back too. Ang gaan sa pakiramdam.

"Thankyou", she whispered.

"No, thankyou. Dahil kung hindi sayo, hindi ako natuto kung paano mag-sorry", I said and laughed. Nagkaunawaan na kami at lumabas na ako sa cr. Nakita ko si Primo na nakatayo sa labas ng cr at nagulat ako dahil bigla niya akong niyakap.

"Very good, Louisse.", he said and I feel my heart beating so fast. "The-thank you"

Bumitaw na siya sa yakap kaya hinawakan ko ang wrist niya at kinaladkad palabas sa university. Tanong naman siya nang tanong kung saan kami pupunta. Sumakay kami sa taxi kaya bigla ko siyang hinarap at sinagot ang tanong niya para matahimik.

"Mag ka-cutting classes tayo. Bibili tayo ng isusuot mo bukas sa debut ko. Tahimik kana, okay?"

"Okay."

Mabilis lang kami nakarating sa mall kaya agad na kong hinanap ang store ng favorite designer ko which is Tita Lea. Mama siya ni Nathalia, which is my girl best friend who died.

"Loisa! Long time no see! I missed you na and wait, is that your boyfriend?", she asked. I'm glad na back to jolly mode na si tita. Noon kase na namatay si Nathalia ay sometimes nalang siya ngumingiti but who knows? Baka pala behind her joyful face, there's so much pain inside.

"No, tita. He's my second best friend po.", I said and smiled at her. Mas gusto ko pa na siya ang Mama ko kesa sa mama ko ngayon.

"Oh, nice to hear that. So, what can I do for you, both?", tanong ni tita. At sinabi ko na sakanya ang kailan ni Primo. Pinili namin yung magandang black Trouser and white long sleeve shirt.

Nung lumabas siya sa fitiing room ay ang masasabi ko lang na,

He looked more formal and more handsome.

May shoes na siya so, no need to buy na. Lunch time na nung natapos kami kaya napagplanihan naming kumain muna.

Pumasok kami sa isang cafeteria, labas sa mall. Hindi maliit ang cafeteria and hindi rin ito malaki. Sakto lang. Pumunta kami sa pinakadulo at nag order na ng pagkain. Maganda ang designs dito. Simple lang and I really love the theme.

"Louisse, thank you pala ah.", he said.

"Huh? Thank you for what? Ako nga dapat mag thankyou sayo eh."

"Thankyou for making me happy sa kaunting panahon lang. I'm really happy if I'm with you. Thank you."