PROLOGUE

No one knows exactly what the Philippines will be facing next. Ano pa nga ba ang mas malala pa sa isang epidemya na halos umubos sa sangkatauhan?

I have witnessed the most destructive phenomenon in the human existence. Halos mabura na nga ata ang Pilipinas sa world map dahil sa mapanirang epidemya.

Imbis na makatulong sa mga mamamayan ang matatalinong scientists na 'yon, lalo pa silang nakasira.

We are now in the worst state!

Walang bansa ang gustong tumulong sa amin. Even the United Nations turned a blind eye on us. They left us here to suffer and die. Sabi nila tutulungan nila tayo kapag nagkaroon ng problema- where are they now?

"What could be worse than this?" I murmured under my breath, as I'm currently standing on a rooftop. I can't stop a series of sighs as I look at the unpleasant view of the city.

Everything is destroyed, everyone is at stake!

Sino pa ba ang makakatulong sa sitwasyon namin ngayon? People are turning into flesh-eating animals. Am I over exaggerating? Are all these just collections of hyperboles?

I wish it was.

Kung hindi siguro sinang-ayunan ng gobyerno ang pag experiment sa mga cancer patient ng bansa, hindi na sana umabot pa sa ganitong sitwasyon ang Pilipinas.

Ang dating paraiso na tinatangkilik ng nakararami, ngayon ay napapaligiran na ng mga peste na walang kaluluwa at walang bahid ng kunsensya.

"Zaina, let's go. We need to go, now!"

I sighed, a heavy one. Breathing the same air with them will be hard for me- but I need to do this. For the sake of my co-survivors, and for the sake of our freedom.

®