ေလာင္းေၾကး
"ေကာင္းၿပီေလ မင္းက တပည့္ေလးေယာက္ လက္ခံခဲ့တယ္ဆိုရင္ သူတို႔ကို သြားေခၚခဲ့ေလ။ အဲ့ဒါမွ ငါတို႔ မင္းေျပာတာအမွန္ဆိုတာ လက္ခံလို႔ရမွာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္လဲ အခုပဲ ပါးရိုက္တာ ခံေတာ့မလား? "
ခ်န္ေျပာင္းက ေအးစက္စြာျပံဳးရင္း ေျပာလိုက္သည္။ သုညဆရာက လာၾကြားေနသည္ကို သူတို႔ မည္သို႔သည္းခံႏိုင္ပါလိမ့္မည္နည္း။
"ေက်ာင္းသားေတြကို ဒီေခၚလာရမယ္? "
က်န္းရႊမ္ ေခါင္းယမ္းလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔က ေထာက္ပံ့ေရးဌာနက ဆရာေတြျဖစ္ေနၿပီး ဒီကိစၥကို လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ သိႏိုင္တဲ့နည္းလမ္းကို မသိၾကဘူးလား။ က်ဳပ္ ေက်ာင္းသားေလးေယာက္ လက္ခံလား လက္မခံဘူးလားဆိုတာ သိခ်င္ရင္ လြယ္လြယ္ေလးရယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက က်ဳပ္ဆီက ေက်ာက္စိမ္းျပားေတြ လက္ခံၿပီး ေသြးစက္ခ်လိုက္တာနဲ႔ သင္ၾကားေရးဌာနမွာ သူတို႔အခ်က္အလက္ေတြ ေရာက္ေနၿပီးသားပဲ မဟုတ္လား။ သင္ၾကားေရးဌာနကေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ကို လိမ္မွာမဟုတ္ပါဘူး"
ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆရာျဖစ္သူထံမွ ေက်ာက္စိမ္းျပားကို လက္ခံကာ ဆရာတပည့္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ သင္ၾကားေရးဌာနတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္မ်ားသည္ အလိုအေလ်ာက္ ေရာက္ရွိၿပီးသားျဖစ္ေလသည္။ မည္သူကမွ် အတုအေယာင္ လုပ္လို႔မရေပ။
"လီယြမ္ မင္းသြားၾကည့္လိုက္။ အေျဖသိၿပီးရင္ ဒီေကာင္ ဆက္ျပံဳးေနႏိုင္မလားလို႔ ငါေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္"
က်န္းရႊမ္၏ ယံုၾကည္မႈျပည့္ဝေသာ စကားမ်ားကို ၾကားၿပီးေသာအခါ ခ်န္ေျပာင္း အနည္းငယ္ ထိတ္လန္႔သြားၿပီး လီယြမ္ကို သြားၾကည့္ခိုင္းလိုက္သည္။ လီယြမ္သည္ ခုနက က်န္းရႊမ္ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနေသာ ဆရာသံုးေယာက္ထဲမွ တေယာက္ျဖစ္သည္။ လီယြမ္က ခ်န္ေျပာင္း၏ စကားကို ၾကားၿပီးသည္ႏွင့္ ေထာက္ပံေရးဌာနထဲမွ လွ်င္ျမန္စြာ ထြက္သြားေတာ့သည္။ သင္ၾကားေရးဌာနႏွင့္ ေထာက္ပံ့ေရးဌာန ႏွစ္ခုမွာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဌာန လက္ေအာက္တြင္ရွိၾကေလရာ သိပ္မေဝးလွေခ်။ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ လီယြမ္ မည္းေမွာင္ေနေသာ မ်က္ႏွာႀကီးႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာေလသည္။
"ဘယ္လိုလဲ လီယြမ္"
လီယြမ္ မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ေသာ ခ်န္ေျပာင္း ရင္တုန္သြားၿပီး မေကာင္းတာ တခုခုေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ထင္လိုက္သည္။
"အဲ့ေကာင္ကို ဆရာတင္လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေယာက္ရွိတယ္။ ေရာ့ ဒီမွာ အဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြ"
လီယြမ္မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္ပင္ မရွိေတာ့ေခ်။ သူ႕ၾကည့္ရသည္မွာ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေသာ အရာကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္ႏွင့္မျခားလွ။
အဲ့ေက်ာင္းသားေလးေယာက္က မ်က္လံုးကန္းေနၾကတာလားဟ။ ဒီေက်ာင္းမွာ ဆရာေတြ ဒီေလာက္ေပါေနတာ ဒီလိုသုညဆရာကိုမွ ရွာၿပီး ဆရာတင္ၾကရလား
"ေပးစမ္း ငါၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။ အဲ့ေကာင္က်န္းရႊမ္ ေတြ႕သမွ် အက်ိဳးအကန္းေတြကိုမ်ား တပည့္အျဖစ္ လက္ခံထားလိုက္တာလား? အဲ့လိုေက်ာင္းသားေတြဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းထုတ္ခံရဖို႔ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကာမွာမဟုတ္ဘူး"
ခ်န္ေျပာင္းက လီယြမ္ လွမ္းေပးေသာ စာရြက္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ အျခားဆရာႏွစ္ေယာက္လဲ ခ်န္ေျပာင္းနားသို႔ေရာက္လာၾကသည္။
အခ်ိဳ႕ဆရာမ်ားသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားမ်ားရွိလွ်င္ ၿပီးေရာဆိုေသာသေဘာႏွင့္ အရည္အခ်င္းမျပည့္မွီေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လက္ခံတတ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္း ေက်ာင္းမွထုတ္ခံၾကရေလ့ရွိသည္။ သူတို႔အေနႏွင့္ ေက်ာင္းတြင္ ခနတာ တက္ႏိုင္ၾကေသာ္လည္း အမ်ားဆံုး လပိုင္းခန္႔သာ ေက်ာင္းတြင္ တက္ႏိုင္ၾကသည္။ ခ်န္ေျပာင္းအျမင္တြင္ က်န္းရႊမ္ကဲ့သို႔ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ဆရာတေယာက္အေနႏွင့္ တပည့္ေလးေယာက္ လက္ခံႏိုင္လွ်င္ေတာင္ အညံ့ဆံုးေသာတပည့္မ်ား တျခားဘယ္ဆရာကမွ မလိုခ်င္ေသာ တပည့္မ်ားသာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ထားေသးေလသည္။ ထိုသို႔တပည့္မ်ားမ်ားရွိျခင္းသည္ ဆရာတေယာက္အတြက္ ဂုဏ္မရွိသည့္အျပင္ သိကၡာပင္ က်ေသးသည္။
"ဝမ္ယင္း.. မိန္းကေလးလား? နာမည္ၾကည့္ရတာေတာ့ သိပ္ထူးခၽြန္မဲ့ ေက်ာင္းသူျဖစ္ပံု မရပါဘူး။ သူ႕ၾကည့္ရတာ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္စာေမးပြဲမွာ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ေလာက္က ေအာင္လာတဲ့ပံုပဲ"
ခ်န္ေျပာင္းက နာမည္စာရင္းကို ဖတ္ေနရင္း ႏွာေခါင္းရွံဳ႕လိုက္သည္။
ဟုန္းထ်င္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ တက္ခြင့္ရရန္ လြယ္လွသည္မဟုတ္ေပ။ ေက်ာင္းသားတေယာက္သည္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ တက္ခြင့္ရရန္အတြက္ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ စာေမးပြဲကို အရင္ဆံုး ေျဖရသည္။ စာေမးပြဲရလဒ္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး အဆင့္သတ္မွတ္ေပးကာ ဝင္ခြင့္ဆံုးျဖတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲတြင္ ထိပ္ဆံုးမွေအာင္သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေက်ာ္ၾကားေသာဆရာမ်ား၏ မ်က္စိက်ျခင္းကို ခံရေလ့ရွိၿပီး တပည့္ျဖစ္ခြင့္မ်ားေလသည္။ ထိပ္ဆံုးေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေက်ာင္းမတက္ခင္ကတည္းက ေက်ာင္းထဲတြင္ လူသိမ်ားေနေလ့ရွိၿပီး ထိုေက်ာင္းသားမ်ား စာရင္းထဲတြင္ ဝမ္ယင္းဆိုေသာ နာမည္ မပါေခ်။
"ဆရာခ်န္ စာ ဆက္ဖက္ၾကည့္လိုက္ပါဦး"
ခ်န္ေျပာင္းစကားမဆံုးခင္ သူ႕ေဘးရွိ ဆရာတေယာက္က တုန္လႈပ္ေနေသာ ေလသံျဖင့္ ခ်န္ေျပာင္းကို ေျပာလိုက္သည္။
"ဘာလို႔လဲ? သူက ငါေျပာတာထက္ ပိုညံ့ေနလို႔လား? "
ခ်န္ေျပာင္းက ေအးစက္စြာ ရယ္လိုက္ရင္း ဆက္ဖတ္လိုက္သည္။ ဝမ္ယင္းနာမည္ေအာက္ရွိ အေသးစိတ္ အခ်က္အလက္မ်ားကို ဆက္ဖတ္လိုက္မိရာ ခ်န္ေျပာင္းမ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြားေလသည္။
"ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲ အဆင့္ ၆၇။ ဟုန္းထ်င္ေက်ာင္းမွ ဝါရင့္ဆရာႀကီးတဦး၏ တပည့္ျဖစ္ေသာ ဝမ္ေထာင္၏ညီမ။ ထ်န္းရႊမ္ႏိုင္ငံ၏ အဓိက မိသားစုႀကီးေလးခုမွ တခုျဖစ္ေသာ ဝမ္မ်ိဳးႏြယ္၏ သခင္မေလး"
ဝမ္ယင္းကဲ့သို႔ေသာ ေက်ာင္းသူမ်ိဳးသည္ ပံုမွန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ လုရႊန္းဆရာျဖစ္ျဖစ္ ဝမ္ေခ်ာင္ဆရာျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္ေယာက္ကို ေရြးလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ ဝမ္ယင္းမိသားစုေနာက္ခံက ခ်န္ေျပာင္းကို အံ့ၾသသြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ခ်န္ေျပာင္း တကယ္ထိတ္လန္႔မိသည္မွာ ဝမ္ယင္းအကို ဝမ္ေထာင္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဝမ္ေထာင္သည္ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔က စၿပီး ဟုန္းထ်င္ေက်ာင္းတြင္ တက္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းစတက္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္မွစၿပီး ဝမ္ေထာင္သည္ ႏွစ္ကုန္စာေမးပြဲမ်ားတြင္ အၿမဲအဆင့္ ၁၀ အတြင္း ဝင္ေလ့ရွိသည္။ ယခုႏွစ္တြင္ေတာ့ ေက်ာင္းမွ ဝါရင့္ဆရာႀကီး တေယာက္က ဝမ္ေထာင္ကို သေဘာက်ကာ တပည့္အျဖစ္လက္ခံထားလိုက္သည္။ သူမအကိုက ထိုကဲ့သို႔ ထူးခၽြန္လွေသာ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေနလွ်င္ ဝမ္ယင္းသည္လည္း ညံ့လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ၾသဇာႀကီးေသာ မိသားစုေနာက္ခံရွိသည့္အျပင္ ဝမ္ေထာင္ကဲ့သို႔ ထူးခၽြန္ေသာ အကိုတေယာက္လဲ ရွိေနရာ ဝမ္ယင္းက အဘယ့္ေၾကာင့္မ်ား သုညဆရာထံ တပည့္ခံရေလသနည္း။ ခ်န္ေျပာင္း မိုးၿခိမ္းသံမ်ား နားထဲတြင္ ၾကားေယာင္လိုက္ၿပီး သတိလစ္လုလုျဖစ္သြားသည္။
"ေအာက္က ေက်ာင္းသားေတြကို ဆက္ဖတ္လိုက္အံုး"
ခ်န္ေျပာင္း မယံုႏိုင္ ျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္ ေနာက္ဆရာတေယာက္ထံမွ တုန္လႈပ္ေနေသာ အသံထြက္လာျပန္သည္။
"ဒီေကာင္ ကံေကာင္းလြန္းလို႔ ဝမ္ယင္းလို ေက်ာင္းသူမ်ိဳး ရလိုက္တာပါ။ ဒီ့ထက္ ထူးခၽြန္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဒီေကာင္ ရလိမ့္မယ္လို႔ ငါမယံုဘူး"
ခ်န္ေျပာင္း အံႀကိတ္ရင္း ေျပာလိုက္ကာ ေက်ာင္းသားစာရင္းကို ဆက္ဖတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္နာမည္တခုဆီအေရာက္တြင္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ား ထိုနာမည္ထံမွ ခြါမရေတာ့ပဲ တကိုယ္လံုး တုန္လႈပ္လာကာ အျမင္အာရံုတခုလံုး မည္းေမွာင္သြားေတာ့သည္။
"ေက်ာက္ရာ? ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲမွာ အဆင့္ ၇ ရတဲ့ ေက်ာက္ရာလား? ပိုင္ယုျမိဳ႕စားသမီးလား? "
ခ်န္ေျပာင္း သူ႕မ်က္လံုးမ်ားမွ မ်က္ရည္မ်ား အခ်ိန္မေရြး စီးက်လာေတာ့မည္ဟု ခံစားလိုက္ရသည္။ အခုေလးတင္ က်န္းရႊမ္အေနျဖင့္ ဝမ္ယင္းထက္ ပိုထူးခၽြန္မည့္ တပည့္ရွာႏိုင္လိမ့္မည္ကို မယံုႏိုင္ဘူးဟု ေျပာလိုက္ရံုရွိေသးသည္။ ေက်ာင္းမွ နာမည္ေက်ာ္ဆရာမ်ားပင္ ငမ္းငမ္းတက္ လိုခ်င္ေနၾကေသာ ေက်ာက္ရာ ကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသူမ်ိဳးကို က်န္းရႊမ္က တပည့္အျဖစ္ လက္ခံႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ခ်န္ေျပာင္း အိပ္မက္ပင္ မမက္ဖူးေခ်။ ေက်ာက္ရာ ေက်ာင္းသို႔ မေရာက္ခင္ကပင္ ခ်န္ေျပာင္း သူမသတင္းမ်ားကို ၾကားဖူးေနၿပီးသားျဖစ္သည္။ သူမသည္ ပိုင္ယုၿမိဳ႕စားသမီးျဖစ္ၿပီး ေခ်ာေမာလွပရံုသာမက ပါရမီလဲ ထူးခၽြန္လွသည္။ ထိုသို႔ေသာ ေက်ာင္းသူမ်ိဳးကို ေက်ာင္းမွ ထိပ္တန္းဆရာမ်ားပင္ အၿပိဳင္အဆိုင္ လုေနၾကမည္ ျဖစ္ေလသည္။ မည္သို႔မ်ား ေက်ာက္ရာက အမႈိက္ကို ဆရာတင္လိုက္ရသနည္း။
မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး
ခ်န္ေျပာင္း စိတ္ခံစားမႈမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ဆက္ဖတ္လိုက္ရာ လွ်ိဳရန္ ႏွင့္ က်န္းယန္ ဆိုေသာ နာမည္ႏွစ္ခုကို ထပ္ေတြ႕လိုက္သည္။ ထိုနာမည္ႏွစ္ခုမွာ သိပ္လူသိမမ်ားေသာ္လည္း ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲတြင္ အဆင့္ ရာဂဏန္းထဲေတာ့ ပါေနေသးသည္။ ထူးျခားသည္မွာ က်န္းယန္ျဖစ္သည္။ စာရင္းထဲတြင္ က်န္းယန္သည္ လွံသိုင္းထူးခၽြန္သူဟု ေရးထားသည္။ စာေမးပြဲ စည္းမ်ဥ္းအရ ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား အေနႏွင့္ လက္နက္သံုးခြင့္ မရေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်န္းယန္အေနႏွင့္ အစြမ္းကုန္ ထုတ္ျပခြင့္ မရခဲ့ေခ်။ လွံကိုသာ သံုးခြင့္ရခဲ့ပါလွ်င္ က်န္းယန္အေနႏွင့္ ထိပ္ဆံုး ၂၀ ထဲတြင္ ပါႏိုင္ေလာက္သည္။ ေက်ာင္းသားေလးေယာက္ နာမည္စာရင္းကို အျပန္အလွန္ ဖတ္ေနရင္း ခ်န္ေျပာင္းႏွင့္ အျခားဆရာမ်ားသည္ ရူးသြပ္လုလု ျဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။
"မင္း.. မင္းသူတို႕ကို တခုခု လိမ္ညာၿပီး တပည့္အျဖစ္ လက္ခံထားတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ သူတို႔ မင္းအေၾကာင္း ဘာမွမသိၾကလို႔ မင္းကို ဆရာတင္လိုက္တာပဲေနမွာ။ သူတို႔သာ သိရင္ မင္းအတန္းကေန ေသခ်ာေပါက္ ေျပာင္းကုန္ၾကမွာပဲ"
ခ်န္ေျပာင္း ေဒါသႀကီးစြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။ ဆရာအကဲျဖတ္စာေမးပြဲတြင္ သုညရထားေသာ အမႈိက္ဆရာတေယာက္အေနႏွင့္ ထိုကဲ့သို႔ ထူးခၽြန္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို တပည့္အျဖစ္လက္ခံရန္ အခြင့္အေရးမရွိေပ။ က်န္းရႊမ္အေနႏွင့္ ေအာက္တန္းက်ေသာ နည္းလမ္းမ်ားသံုးျခင္းသာ ျဖစ္ရေပမည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ားသာသိလွ်င္ ေဒါသထြက္ပီး က်န္းရႊမ္ကို စြန္႔ပစ္သြားမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ က်န္းရႊမ္အေနႏွင့္ ေလာေလာဆယ္ ေက်ာင္းသားေလးေယာက္ရွိေနေသာ္လည္း ထိုေက်ာင္းသားမ်ားသည္ သူ႕ထံ အခ်ိန္ၾကာၾကာ တပည့္ခံၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာပင္ က်န္းရႊမ္အတန္းထဲမွ ႏႈတ္ထြက္သြားၾကလိမ့္မည္။
"သူတို႔ အတန္းေျပာင္းမေျပာင္းက ခင္ဗ်ား ျပႆနာမဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ေလာင္းတာက က်ဳပ္မွာ ေက်ာင္းသားရွိမရွိ ေလာင္းတာေလ။ အခုက်ဳပ္မွာ ေက်ာင္းသားရွိေၾကာင္း အတည္ျပဳၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ေလာင္းေၾကးအေၾကာင္းေလးေျပာၾကရေအာင္"
က်န္းရႊမ္က တဖက္လူ ေဒါသထြက္ေနသည္ကို ဂရုမစိုက္ပဲ တည္ၿငိမ္စြာေျပာလိုက္သည္။ ခ်န္ေျပာင္း လုယြမ္ ႏွင့္ အျခားဆရာႏွစ္ေယာက္တို႔ မ်က္ႏွာမ်ားမွာ အသုဘ လိုက္ပို႔ရသည့္ မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖစ္သြားၾကသည္။ သူတို႔ေလာင္းေၾကးမွာ က်န္းရႊမ္ေျပာလိုက္သလို ေက်ာင္းသားရွိမရွိ ေလာင္းၾကျခင္းသာျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေလာင္းေၾကးႏွင့္ မဆိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ရွံဳးေလၿပီ။
သို႔ေသာ္ သူတို႔အေနျဖင့္ အရွံဳးကိုလက္ခံၿပီး ေက်ာင္းမွ အညံ့ဆံုးဆရာ၏ ပါးရိုက္ျခင္းကို မခံႏိုင္ၾကေလရာ
"ေလာင္းေၾကးဟုတ္လား? ေကာင္ေလး ငါတို႔က ျငင္းေတာ့ေကာ မင္းဘာတတ္ႏိုင္လို႔လဲ"
ခ်န္ေျပာင္းက ေအးစက္စြာ ၿပံဳးၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ သူ၏ ဆူၿဖိဳးလွေသာ မ်က္ႏွာတြင္ ေၾကာက္စရာအရိပ္အေယာင္မ်ား ေပၚထြက္လာသည္။
"ဒါေပါ့။ ငါတို႔က စကားမတည္ရင္ေကာ မင္းက ဘာလုပ္ႏိုင္မွာမို႔လို႔လဲ။ ဟားဟား.. မင္းက ငါတို႔ကို ပါးရိုက္ခ်င္တာလား? မင္းမွာ အစြမ္းအစရွိလို႔လား? "
"ေက်ာင္းမွာ အညံ့ဆံုးဆရာ၊ စြမ္းအင္က်င့္စဥ္မွာလဲ အနိမ့္ဆံုးဆရာကမ်ား ငါတို႔ေရွ႕လာၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားလက္ခံႏိုင္တာ ဂုဏ္ေဖာ္ေနေသးတယ္။ ငါတို႔က မင္းတကိုယ္လံုး ဖူးေယာင္ၿပီး ဝက္ေခါင္းလို ျဖစ္သြားေအာင္ ထုရိုက္လိုက္ရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ မင္းဘက္က ဝင္ၿပီးကူမွာမဟုတ္ဘူး"
"လူအထင္ႀကီးေအာင္ လာလုပ္မေနနဲ႔။ မင္းေက်ာင္းထဲမွာ ခနေတာ့ ဆရာလုပ္ႏိုင္ဦးမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မင္းအရွက္ကြဲၿပီး ေက်ာင္းက ထုတ္ခံရဖို႔ ဘယ္ေလာက္မွ လိုေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး"
လီယြမ္ႏွင့္ အျခားဆရာမ်ားက ခ်န္ေျပာင္းသေဘာထားကို နားလည္လိုက္ရာ က်န္းရႊမ္အား ဝိုင္းၿခိမ္းေျခာက္လိုက္ၾကသည္။ က်န္းရႊမ္သည္ ဆရာအကဲျဖတ္ စာေမးပြဲတြင္ ေနာက္ဆံုးရခဲ့သည္သာမကပဲ စြမ္းအင္က်င့္စဥ္အဆင့္တြင္လည္း ဆရာအမ်ားစုထက္ နိမ့္က်ေလသည္။ အနိမ့္ဆံုး မဟုတ္လွ်င္ေတာင္ အနိမ့္ဆံုးထက္ နည္းနည္းသာျမင့္ေပလိမ့္မည္။ ခ်န္ေျပာင္းႏွင့္ အျခားဆရာမ်ားသည္ ပါးရိုက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းေနလွ်င္ က်န္းရႊမ္ အတင္းအက်ပ္ ပါးရိုက္ႏိုင္ရန္ အစြမ္းအစမရွိေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔အေနႏွင့္ စကားတည္ရန္ မလိုေခ်။
"အိုး.. ခင္ဗ်ားတို႔က စကားမတည္ေတာ့ဘူး ဆိုပါေတာ့? "
က်န္းရႊမ္ ေဒါသထြက္ျခင္းမရွိပဲ ၿပံဳးလွ်က္ ျပန္ေမးလိုက္သည္။
"ေအး ဟုတ္တယ္ ေကာင္စုတ္ကေလး။ မင္းကိုမင္း ဘာမ်ားေအာက္ေမ့ေနလို႔လဲ? မင္းကမ်ား ငါတို႔ကို ပါးရိုက္ခ်င္တယ္ ဟုတ္လား? ငါတို႔ကေတာင္ မင္းကို ဒီေနရာမွာတင္ ေသေအာင္ ရိုက္လႊတ္လိုက္ဦးမယ္"
က်န္းရႊမ္ အေလွ်ာ့ေပးျခင္းမရွိပဲ ျပန္ေမးလိုက္သည္ကို ေဒါသထြက္သြားေသာ လီယြမ္က ေအာ္ေငါက္လိုက္ၿပီး က်န္းရႊမ္ကို လက္ဝါးႏွင့္ ရိုက္ခ်လိုက္သည္။ သူ႕လက္ဝါးရိုက္ခ်က္ က်န္းရႊမ္ဆီမေရာက္ခင္မွာပင္ ေလထုထဲတြင္ ဖိအားမ်ား တက္လာၿပီး က်န္းရႊမ္ အသက္ရွဴႏိုင္ရန္ပင္ ခက္သြားသည္။ လီယြမ္သည္ ေထာက္ပံ့ေရးဌာနမွ ဆရာတဦးသာျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၏စြမ္းအင္က်င့္စဥ္အဆင့္မွာ နိမ့္က်ျခင္းမရွိေခ်။ လီယြမ္သည္ သိုင္းအဆင့္ ၄ ပိကူး အထက္အဆင့္သို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီးျဖစ္သည္။
သိုင္းအဆင့္တြင္ အဆင့္ ၉ ဆင့္ ခြဲျခားထားေလသည္။ အဆင့္ ၁ က်ဳရွီ။ အဆင့္ ၂ တန္းထ်င္။ အဆင့္ ၃ က်န္းခ်ီ။ အဆင့္ ၄ ပိကူး။ အဆင့္ ၅ တင္းလီ။ အဆင့္ ၆ ပိေရႊ။ အဆင့္ ၇ တံုးရႊမ္။ အဆင့္ ၈ က်ံဳးရွီ။ အဆင့္ ၉ က်ိဇူး။ အဆင့္တဆင့္စီ ျမင့္တက္လာတိုင္း ကမာၻသစ္တခုသို႔ ေရာက္သြားသလို အင္အားမ်ား တိုးတက္လာသည္။ ထို႔အတူ သိုင္းအဆင့္ျမင့္လာေလေလ ဆက္လက္တိုးတက္ရန္ ခဲယဥ္းလာေလေလ ျဖစ္သည္။ အဆင့္တဆင့္စီတိုင္းတြင္ အဆင့္ ၄ ဆင့္ ျပန္လည္ခြဲျခားထားေသးသည္။ အေျခခံအဆင့္။ အလယ္အဆင့္။ အထက္အဆင့္။ ထိပ္ဆံုးအဆင့္။
က်န္းရႊမ္သည္ ဟုန္းထ်င္ေက်ာင္းတြင္ အငယ္ဆံုးဆရာျဖစ္ၿပီး အသက္ ၁၉ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ သူ၏စြမ္းအင္အဆင့္မွာ ယခုမွ သိုင္းအဆင့္ ၃ က်န္းခ်ီ ထိပ္ဆံုးအဆင့္သာ ရွိေသးသည္။ လီယြမ္သည္ က်န္းရႊမ္ထက္ အဆင့္တဆင့္ ပိုျမင့္ေလသည္။ အဆင့္တခုႏွင့္တခုၾကား အင္အား ကြာျခားခ်က္မွာ လြန္စြာႀကီးမားၿပီး အႏိုင္ရရွိရန္ မလြယ္ေခ်။
ျဖန္း..
လီယြမ္၏ လက္ဝါးမွာ က်န္းရႊမ္၏ မ်က္ႏွာေပၚ ေသခ်ာေပါက္ ေရာက္ေတာ့မည္ဟု အားလံုးက ထင္ထားလိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ပါးရိုက္ခံလိုက္ရသံ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ သို႔ေသာ္ ပါးရိုက္ခံလိုက္ရသူမွာ က်န္းရႊမ္ မဟုတ္ေခ်။ လီယြမ္၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အနီေရာင္ လက္ဝါးရာႀကီးကို ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႕လိုက္ရၿပီး သြားအခ်ိဳ႕ပင္ ကၽြတ္သြားကာ ပါးစပ္မွ ေသြးမ်ားစီးက်လာသည္။
"ဒါ.. ဒါ... ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲဟ? "
ၾကည့္ေနသူအားလံုးမွာ အံ့ၾသလြန္းပီး ရူးလုလုျဖစ္သြားေတာ့သည္။