ေကာင္းကင္ပင္လွ်င္ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းမရွိ!
Chapter 3
က်န္းရႊမ္ မ်က္ႏွာ မည္းေမွာင္သြားေလသည္။ သူသည္ အရင္က်န္းရႊမ္ဆီမွ မွတ္ဉာဏ္မ်ားကို ဆက္ခံလိုက္ရေသာ္လည္း မွတ္ဉာဏ္မ်ားမွာ ယခုအခ်ိန္ထိ အစီစဥ္တက်မျဖစ္ေသးေခ်။ သူ႕အေနႏွင့္ စြမ္းအင္အဆင့္ခြဲျခားျခင္းသာ အလြန္ဆံုး လုပ္ႏိုင္သည္။ ေလ့က်င့္နည္းထဲမွ အမွားမ်ားကို ေထာက္ျပရန္မွာ သူမေျပာႏွင့္ သူ႕အရင္က်န္းရႊမ္ပင္ အဲ့ေလာက္အစြမ္းမရွိေပ။ သူမ်ားအမွားမ်ားကို ေထာက္ျပကာ သင္ျပေပးေသာေနရာတြင္ ဆရာေခ်ာင္ႏွင့္ယွဥ္လ်င္ သူ႕အေနႏွင့္ အဆင့္ကြာလြန္းလွသည္။ ဒီျပိဳင္ပြဲတြင္ သူရွံဳးရန္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေလသည္။
"ဘာလဲ ေၾကာက္ေနတာလား? စည္းမ်ဥ္းထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးထားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေသခ်ာေရြးခ်ယ္ႏိုင္ေအာင္ ဆရာေတြ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ယွဥ္ျပိဳင္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒါကို တပည့္ခိုးတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး"
ေခ်ာင္ရွင္းက ရယ္ရင္းေျပာလိုက္ျပန္သည္။ ေခ်ာင္ရွင္းမွာ တည္ၾကည္ေသာ ေက်ာင္းေတာ္သားႀကီးပံု အျပည့္ေပါက္ေလသည္။
"ေကာင္းၿပီေလ ငါတို႔ ဘာကို ေထာက္ျပၿပီး သင္ေပးၾကမလဲ "
က်န္းရႊမ္ အံၾကိတ္လိုက္သည္။ ဒီျပိဳင္ပြဲကို သူလက္မခံပါက တမနက္လံုး သူၾကိဳးစားရွာထားရေသာ တပည့္ေက်ာ္ေလးအား လက္လႊတ္လိုက္ရမည္ကို သူသိေလသည္။
တပည့္အား ဆရာက လိုအပ္သည္မ်ား သင္ၾကားေပးရာတြင္ နယ္ပယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသည္။ ဥပမာ - စြမ္းအင္က်င့္စဥ္။ သို္င္းေလ့က်င့္ျခင္း စိတ္ျငိမ္က်င့္စဥ္ စသည္ျဖင့္…
""ဒီလိုဆို မေကာင္းဘူးလား။ သူတို႔က ေက်ာင္းသားသစ္ေတြဆိုေတာ့ ငါတို႔နဲ႔ အေၾကာင္းမသိၾကေသးဘူး။ သူတို႔ကို လက္သီးသိုင္းကြက္ ကစားခိုင္းမယ္။ ၿပီးရင္ သူတို႔အားနည္းခ်က္ကို ၾကည့္ၿပီး သင္ေပးၾကမယ္။ သင္ေပးၿပီး ပိုတိုးတက္မႈရွိတဲ့ ဆရာက အႏိုင္။ ဘယ္လိုလဲ? "
အျခားဆရာမ်ားဆိုလ်င္ ေခ်ာင္ရွင္းအေနျဖင့္ ယခုလို စိန္ေခၚဖို႔ ယံုၾကည္မႈရွိလိမ့္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သုညဆရာႏွင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေခ်ာင္ရွင္းသည္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိေလသည္။
"မင္းေၾကာက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ မင္းခုနကပဲ တပည့္အမ်ားၾကီး ျငင္းလႊတ္ေနရတယ္ ၾကြားေနေသးတာ။ မင္း တကယ္ အရည္အခ်င္းရွိတယ္ဆိုရင္ ျပိဳင္ၾကစို႔။ မိန္းကေလး အနာဂါတ္ကို ေႏွာင့္ေႏွးေအာင္ အခ်ိန္ဆြဲမေနနဲ႔ "
ေခ်ာင္ရွင္းက ခပ္တိုးတိုးရယ္ဆဲပင္။
"ေကာင္းၿပီေလ "
က်န္းရႊမ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ လူတေယာက္အတြက္ အဆိုးဆံုးဆိုသည္မွာ ေသခ်င္းပင္။ ေလာေလာဆယ္ အဆိုးဆံုးျဖစ္ႏိုင္သည္မွာ တပည့္တေယာက္လက္လႊတ္ရခ်င္းသာ။ သူသာ မျပိဳင္လ်င္ လက္လႊတ္ရဖို႔က ေသခ်ာသေလာက္ပင္။ သူ႕အေနႏွင့္ ေနာက္ဆုတ္စရာလမ္းမရွိေတာ့ေခ်။ က်န္းရႊမ္သည္ မႏိုင္ခဲ့လ်င္ ေနာက္တမ်ိဳးမ်ိဳးထပ္ၾကံဖို႔ ၾကိဳေတြးထားလိုက္သည္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါက အေရထူတာပဲ ဘာရွက္စရာရွိလို႔လဲ
"ဆရာေခ်ာင္းနဲ႔ ဆရာက်န္း ျပိဳင္ၾကမလို႔တဲ့ "
"အဲ့အဆင့္နိမ့္ဆရာႏွစ္ေယာက္မွာ ဘယ္သူႏိုင္မယ္ထင္လဲ "
"သုညဆရာက တျခားဆရာတေယာက္နဲ႔ ျပိဳင္မလို႔ဟုတ္လား။ တကယ္ၾကီးလားဟ။ သူက ထပ္အရွက္ကြဲခ်င္ေသးတာလား? "
အနီးအနားရွိ စားေသာက္ေနၾကေသာ သူမ်ားသည္ စိတ္ဝင္စားကာ စုျပံဳလာၾကေလသည္။ ယေန႔သည္ ဟုန္းထ်င္ေက်ာင္းေတာ္၏ ေက်ာင္းသားသစ္လက္ခံသည့္ေန႔ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားသစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သုညဆရာ အေၾကာင္းၾကားဖူးၾကေသာ္လည္း လူကို မေတြ႕ဖူးၾကရာ စိတ္ဝင္စားလာၾကၿပီး အနီးအနားတြင္ က်ိတ္က်ိတ္တိုးေနေတာ့သည္။
"စည္းမ်ဥ္းအတိုင္းပဲေပါ့။ မင္းက ငါ့တပည့္ကို သင္ေပး ငါက မင္းတပည့္ကို သင္ေပးမယ္ "
လူမ်ားဝိုင္းၾကည့္လာသည္ကို ေတြ႕ရာ ေခ်ာင္ရွင္းသည္ အစြမ္းျပဖို႔ ပိုစိတ္အားထက္သန္လာသည္။ ျပိဳင္ပြဲတြင္ တရားမွ်တမႈရွိေစရန္ ဆရာသည္ မိမိကိုယ္ပိုင္တပည့္ကို သင္ျပခြင့္မရွိေပ။ မဟုတ္ပါက အရည္အခ်င္းမည္မွ်တိုးတက္လာသည္ကို အမွန္အတိုင္း သိႏိုင္ရန္ခဲယဥ္းေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ တပည့္ခ်င္းလဲၿပီး လိုအပ္သည္ကို ေထာက္ျပၾကရသည္။
"မိန္းကေလး ဒီကိုလာၿပီး လက္သီးသိုင္းကြက္ ကစားျပပါလား။ ကစားၿပီးရင္ အားအကုန္သံုးၿပီး အဲ့ေက်ာက္တိုင္ကို လက္သီးနဲ႔ထိုးျပ"
အဆင့္ျမင့္ သိုင္းဆရာမ်ား၏ဟန္ပန္ႏွင့္ ေခ်ာင္ရွင္းက ေငးငိုင္ေနေသာ မိန္းကေလးကို ေျပာလိုက္သည္။
"က်မ "
ဝမ္ယင္း မ်က္ႏွာနီရဲသြားၿပီး က်န္းရႊမ္အား တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ က်န္းရႊမ္ စိတ္ဆိုးမေနေၾကာင္း ေသခ်ာေတာ့မွ သူမက ေရွ႕သို႔ထြက္လာသည္။
ဟူး.. ဟူး.. ဟူး..
လက္သီးမွထြက္လာေသာ အားလိႈင္းမ်ားသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ေလထုကို ဆူညံသြားေစသည္။ သူမလက္သီးခ်က္မ်ားသည္ အားမာန္ျပည့္ဝလွသည္။ ခပ္ေအးေအးမိန္းကေလး တေယာက္က ဒီေလာက္ျပင္းထန္ေသာ လက္သီးသိုင္းကစားေနႏိုင္သည္မွာ ကိုယ္တိုင္မေတြ႕ရလ်င္ ယံုႏိုင္စရာမရွိေပ။ သူမ၏ဟန္ပန္မွာ ခိုင္မာၿပီးအာမာန္ျပည့္ဝလွသည္။ ၾကည့္ရံုႏွင့္ပင္ အေျခခံေကာင္းေၾကာင္း သိႏိုင္ေလသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူမ သိုင္းကစား ၿပီးသြားသည္။ သူမကစားသြားသည္ကို ၾကည့္ကာ က်န္းရႊမ္ စိတ္ပ်က္သြားေလသည္။ သူ႕အေနျဖင့္ အရင္က်န္းရႊမ္၏ မွတ္ဉာဏ္ကိုပါသံုးကာ ၾကည့္ပါေသာ္လည္း မည္သည့္အားနည္းခ်က္မွ ရွာမေတြ႕ေခ်။ ဆရာအကဲျဖတ္စာေမးပြဲတြင္ သုညရသည္မွာ ဘာဆန္းေတာ့မည္နည္း။ ထိုက်န္းရႊမ္ကား အျမင္စူးရွျခင္း အလ်င္းမရွိေခ်။
"ဟုတ္ၿပီ ေက်ာက္တိုင္ကို အားကုန္သံုးပီး ထိုးလိုက္ေတာ့ "
မိန္းကေလးသည္ အမွန္တကယ္ ထူးခၽြန္ေသာ ေက်ာင္းသူျဖစ္သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ ေခ်ာင္ရွင္း ေခါင္းကို ေက်နပ္စြာ ညိတ္ေနေတာ့သည္။ ေက်ာက္တိုင္တတိုင္မွာ သူတို႔ရပ္ေနေသာ ေနရာအနီးတြင္ရွိေလသည္။ ထိုေက်ာက္တိုင္မ်ားမွာ ေက်ာင္းသားမ်ား အားစမ္းရန္အတြက္ ခ်ထားေပးေသာတိုင္မ်ားျဖစ္သည္။ ဝမ္ယင္းသည္ ေက်ာက္တိုင္အနီးသို႔ ခပ္ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ အားအင္မ်ားကို စုစည္းလိုက္ကာ ေက်ာက္တိုင္ကို ထိုးခ်လိုက္ေလသည္။
ဝုန္း
ေက်ာက္တိုင္ တခ်က္လႈပ္ရွားသြားၿပီး နံပါတ္မ်ားေပၚလာေလသည္။
၅၃!
"၅၃ ကီလို။ မဆိုးဘူးပဲ"
ေခ်ာင္ရွင္းက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသားသစ္တေယာက္အေနျဖင့္ ဆရာမ်ားထံမွ ဘာမွမသင္ရေသးခင္ ဒီေလာက္အင္အားေကာင္းေနသည္မွာ ထူးခၽြန္လွေပပီ။ ထုိ႔ျပင္ သူမသည္ မိန္းကေလးတေယာက္ျဖစ္ေနေသးသည္။
"မင္းလက္သီးကစားျပတာ အင္အားေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားနည္းခ်က္တခုရွိေနတယ္။ မင္းလက္သီးထိုးဖို႔ ေျခေထာက္ေနရာယူတာ ၾကာလြန္းေနတယ္။ တကယ္လို႔ မင္းေျခေထာက္ကို ဒီ့ထက္ျမန္ျမန္ ေနရာေျပာင္းႏိုင္ရင္ မင္းလက္သီးက ဒီ့ထက္ပိုၿပီး အင္အားျပင္းႏိုင္ေသးတယ္။ ငါထင္တာမမွားဘူးဆိုရင္ မင္းေျခေထာက္မွာ ဒဏ္ရာရထားတယ္မလား "
ေခ်ာင္ရွင္း၏ အျမင္စူးရွမႈမွာ က်န္းရႊမ္ထက္ ေသခ်ာေပါက္သာေနေတာ့သည္။ တခါၾကည့္လိုက္ရံုမွ်ႏွင့္ ဝမ္ယင္း၏ အားနည္းခ်က္မွာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ဒဏ္ရာရွိေနေၾကာင္းပါ ခန္႔မွန္းႏိုင္ေလသည္။
"ဟုတ္ "
ဝမ္ယင္းက ေခါင္းညိတ္ၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"မင္းရဲ႕ဒဏ္ရာေၾကာင့္ မင္းက ေအာက္ပိုင္းမွာ အားစိုက္ရမွာကို ေၾကာက္ေနတယ္။ ငါမင္းကို နည္းလမ္းတခုေျပာျပမယ္။ စိတ္မပူနဲ႔ မင္းေျခေထာက္ ဒဏ္ရာက ဘာမွပိုဆိုးမလာေစရဘူး "
ထို႔ေနာက္ ေခ်ာင္ရွင္းသည္ ဝမ္းယင္ကို ေသခ်ာရွင္းျပေတာ့သည္။
"ေနာက္တေခါက္ ထပ္စမ္းၾကည့္ "
ဝမ္ယင္း အသက္ငယ္ငယ္ျဖင့္ ထိုမွ် အင္အားေကာင္းေနသည္ကို ၾကည့္လွ်င္ သူမ၏နားလည္ႏိုင္စြမ္းသည္လည္း နိမ့္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ေခ်ာင္ရွင္း ရွင္းျပလိုက္ေသာ နည္းလမ္းကို အခ်ိန္တိုတြင္းမွာပင္ နားလည္သြားေလသည္။ သူမသည္ ေက်ာက္တိုင္နား ေနာက္တေခါက္ ထပ္သြားလိုက္ၿပီး လက္သီးမ်ားကို စုစည္းထားလိုက္ေလသည္။ သူမကိုယ္ထဲတြင္ အားလိႈင္းမ်ား ပိုမိုစုစည္းလာနိုင္ပီး နဂါးတေကာင္ကဲ့သို႔ အားအင္ျပည့္ျဖိဳးလာသည္ဟု ခံစားမိလိုက္သည္။
ဝုန္း
၆၃!
အခ်ိန္အနည္းငယ္မွ် သင္ျပေပးလိုက္ရံုမွ်ျဖင့္ သူမလက္သီးခ်က္မွာ ၁၀ ကီလိုထိ အင္အားတိုးတက္လာေလသည္။
"၁၀ ကီလိုတိုးလာတယ္ဆိုေတာ့ ၂၀ % တိုးလာတာေပါ့။ ကဲ ငါေတာ့ လိုအပ္တာ သင္ေပးၿပီးသြားၿပီ။ မင္းအလွည့္ပဲ ဆရာက်န္း "
ေခ်ာင္ရွင္း ခပ္ေအးေအးျပံဳးေနေသာ္လည္း သူ႕ဝမ္းသာမႈမွာ ေပၚလြင္ေနသည္။ တခါသင္ျပေပးရံုျဖင့္ ၂၀ % တိုးလာသည္ဆိုသည္မွာ မဆိုးလွေခ်။
"ဆရာက်န္း "
ေက်ာင္းသားတေယာက္က က်န္းရႊမ္ဆီ လွမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး လက္သီးကစားျပရန္ အသင့္ျပင္လိုက္ေလသည္။
"ေနစမ္းပါဦး "
က်န္းရႊမ္ လက္ေျမွာက္ကာ ေအာ္လိုက္သည္။
"ဘာလဲ ဆရာက်န္းက စကားမတည္ေတာ့ဘူးလား "
ေခ်ာင္ရွင္းက ေလွာင္ရယ္ ရယ္လိုက္ေလသည္။
"စကားမတည္ဘူး ဟုတ္လား? ဟာသပဲ။ ငါကေျပာၿပီးသားကိစၥတခုအတြက္ ေနာင္တရေနမယ္လို႔ မင္းထင္ေနတာလား "
က်န္းရႊမ္က ေလသံမာမာျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ကား တုန္လႈပ္ေနမိသည္။
အနာဂါတ္မွ လာသူျဖစ္ေသာ က်န္းရႊမ္သည္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို သိုင္းသင္ေပးရန္ မည္သို႔ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ေက်ာင္းသားေတြက အခ်စ္ကားမ်ား ေဒါင္းလုပ္ဆြဲၾကည့္ခ်င္လွ်င္ေတာ့ သူသည္ ကၽြမ္းက်င္စြာ သင္ျပေပးႏိုင္ေပသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေသာ္လည္း သူ႕အေနျဖင့္ အရွက္မရွိစြာ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုခု ရွာၿပီးျငင္းဖို႔ၾကိဳးစားေလသည္။
"ဒီေက်ာင္းသားက မင္းတပည့္ပဲ။ ငါက လိုအပ္တာ ေထာက္ျပေပးၿပီးမွ သူက မင္းစကားနားေထာင္ၿပီး အားအကုန္မသံုးရင္ ငါက အလိုလိုမရွံဳးဘူးလား "
"က်ေနာ္ အားအကုန္သံုးၿပီး ၾကိဳးစားပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးပါတယ္ "
ေက်ာင္းသားက အံၾကိတ္ကာ မေက်နပ္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ရင္း က်န္းရႊမ္အား ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီေလ ငါက မင္းကို ယံုလိုက္ပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ျပိဳင္ပြဲက မမွ်တဘူးလို႔ မထင္ဘူးလားဆရာေခ်ာင္?"
ေက်ာင္းသားက က်န္းရႊမ္ကို ကတိေပးလိုက္ေသာအခါ က်န္းရႊမ္က အရွက္မဲ့စြာ ေနာက္တမ်ိဳးထပ္ေျပာေတာ့သည္။
"မမွ်တဘူး? ဘာကမမွ်တာလဲ? "
ေခ်ာင္ရွင္းက ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ဝမ္ယင္းက နဂိုကတည္းက ငါ့တပည့္။ ငါႏိုင္ရင္လဲ သူက ငါ့တပည့္ပဲ။ ငါရွံဳးရင္က်ေတာ့ မင္းက သူ႕ကို တပည့္အျဖစ္ လက္ခံမယ္။ မင္းဘက္က အရွံဳးမွမရွိတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ပီး မွ်တတယ္ေခၚလို႔ရမလဲ"
ေခ်ာင္ရွင္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေပ။ ျပိဳင္ပြဲကား မွ်တမႈမရွိသည္မွာ ထင္ရွားေနသည္။ ေခ်ာင္ရွင္းအေနျဖင့္ ဆံုးရွံဳးစရာ ဘာမွမရွိေသာ္သည္း က်န္းရႊမ္ကား တပည့္တေယာက္ အလကားဆံုးရမလိုျဖစ္ေနသည္။
"ဒါဆို ဒီလိုလုပ္ ငါရွံဳးရင္ အခု မင္းသင္ေပးရမယ့္ လွ်ိဳရန္ကို မင္းတပည့္အျဖစ္လက္ခံလိုက္ "
ေခ်ာင္ရွင္းက ခနတာစဥ္းစားၿပီးေနာက္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"ဆရာ! "
လွ်ိဳရန္ အေနျဖင့္ ဆရာေခ်ာင္က ထိုသို႔ဆံုးျဖတ္လိမ့္မည္ဟု ထင္မထားမိေခ်။ အံ့ၾသၿပီး စိုးရိမ္မႈမ်ားကို လွ်ိဳရန္ မ်က္ႏွာတြင္ အထင္းသားေတြ႕ရေလသည္။ မည္သူက သုညဆရာထံတြင္ တပည့္ခံခ်င္လိမ့္မည္နည္း။ ေသသည္ကမွ ပိုေကာင္းေပလိမ့္မည္။
"စိတ္မပူနဲ႔ လွ်ိဳရန္။ ငါရွံဳးစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး"
ေခ်ာင္ရွင္းက ယံုၾကည္မႈအျပည့္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႕ဆရာ၏ ယံုၾကည္မႈကို ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ လွ်ိဳရန္ စိတ္ေအးသြားကာ က်န္းရႊမ္ ၾကည့္ေနလားမၾကည့္ေနလားကို မေစာင့္ေတာ့ပဲ သိုင္းကြက္ကစားျပလိုက္သည္။
"ဒါ.. "
က်န္းရႊမ္သည္ ထိုေက်ာင္းသား ဘာသိုင္းကြက္ကစားျပေနသည္ကိုပင္ မသိေခ်။ သူမည္သို႔ အားနည္းခ်က္ ရွာကာ ေထာက္ျပေပးရမည္နည္း။
"အားနည္းခ်က္။ အဲ့လက္သီးသိုင္းထဲမွာ ဘာအားနည္းခ်က္မ်ားရွိမလဲ "
က်န္းရႊမ္နဖူးေပၚသို႔ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ၾကီးမ်ား က်လာေတာ့သည္။ မည္သည့္ အားနည္းခ်က္မွ် သူမရွာႏိုင္ေပ။ ရွံဳးလ်င္ အရွက္ကြဲတာက အေရးမၾကီးဘူးထားဦး သူၾကိဳးစားရွာထားရေသာ တပည့္ေက်ာ္ေလးကေတာ့ သူမ်ားေနာက္ပါသြားေတာ့မည္။ သူလဲ ေက်ာင္းမွ ထြက္ရလိမ့္မည္။
ဝုန္း...
က်န္းရႊမ္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္ေနစဥ္မွာ သူ႕စိတ္ထဲရွိ ေကာင္းကင္ဘံုစာၾကည့္တိုက္သည္ မိုးၾကိဳးမ်ား လင္းလက္လ်က္ တုန္ခါလာသည္။ စာအုပ္စင္ၾကီးေပၚတြင္လဲ စာလံုးႀကီးမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။
ေကာင္းကင္ပင္လွ်င္ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းမရွိ!
ထိုစာလံုးႀကီးမ်ားသည္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ ခိုင္မာသည္ဟု ထင္ရသည္။ အဆံုးမရွိႏိုင္ေသာ အင္အားမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ ထိုစာလံုးၾကီးမ်ား ေပၚလာၿပီးေနာက္တြင္ က်န္းရႊမ္လက္ထဲသို႔ စာအုပ္တအုပ္ က်လာသည္။
"ဘာစာအုပ္ပါလိမ့္"
က်န္းရႊမ္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားကာ စာအုပ္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ စာအုပ္အဖံုးေပၚတြင္ စာႏွစ္လံုးသာ ေတြ႕ရသည္။
"လွ်ိဳရန္ "
စာအုပ္ကို လွန္ၾကည့္လိုက္ရာ အထဲတြင္ စာလံုးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ေရးထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။
"လွ်ိဳရန္၊ ရွယြန္ျမိဳ႕ လွ်ိဳမိသားစုဝင္၊ ဟုန္းထ်င္ေက်ာင္းသား၊ သိုင္းအဆင့္-၁ က်ဳရွီအဆင့္ "
"စြမ္းအင္က်င့္စဥ္ - ၾကာပန္းေသြးေၾကာက်င့္စဥ္ "
"သိုင္းကြက္ - အေပ်ာ္တမ္းအဆင့္ ပန္းပ်ံလက္သီး၊ ကၽြမ္းက်င္အဆင့္ နဂါးလက္သီး "
" အားနည္းခ်က္မ်ား - ၁၂ ခ်က္။ ၁။ ကိုယ္ေယာင္ျပေသာေနရာတြင္ အားအလြန္အကၽြံသံုး ၂။ ၃။ ၄။ ၁၂။ "
" ဒါက.. ဒါက.. "
စာလံုးမ်ားျပည့္သိပ္ေနေသာ စာအုပ္ကိုၾကည့္ကာ က်န္းရႊမ္ သူ႕ကိုသူ ရူးသြားၿပီဟု ထင္လိုက္မိသည္။
တကယ္ႀကီးလားဟ။
လွ်ိဳရန္ဘာမ်ား အားနည္းမလဲ ေတြးလိုက္မိသည္ႏွင့္ ေကာင္းကင္ဘံုစာၾကည့္တိုက္က လွ်ိဳရန္အေၾကာင္းေရးထားေသာ စာအုပ္ထုတ္ေပးလိုက္ေလသည္။ အကယ္လို႔ စာအုပ္ထဲမွ အေၾကာင္းမ်ားသာ အမွန္ျဖစ္ေနလ်င္ အခ်ိန္ခရီးသြားသူအျဖစ္ သူရရွိလိုက္ေသာ စာၾကည့္တိုက္သည္ အသံုးမက်ေသာ စာၾကည့္တိုက္မဟုတ္ေတာ့ပဲ လြန္စြာမွပင္ တန္ဖိုးရွိလွသည္။ လူတိုင္းသည္ အားနည္္းခ်က္ ကိုယ္စီရွိၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ မည္သည့္သိုင္းကြက္မဆိုလဲ ဟာကြက္ရွိသည္သာ။ ျပီးျပည့္စံုျခင္းဆိုသည္မွာ ေလာကႀကီးေပၚတြင္ မရွိေခ်။ ထိုသို႔ေလာကႀကီးထဲတြင္ သူမ်ားအားနည္းခ်က္မ်ားကို စာအုပ္တအုပ္ထဲတြင္ အကုန္ဖတ္ႏိုင္သည္ဆိုျခင္းမွာ လြန္စြာမွွပင္ စြမ္းအားႀကီးလွေတာ့သည္။
ဝုန္း
က်န္းရႊမ္ သူ႕စိတ္ထဲမွ စာၾကည့္တိုက္၏ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို အံ့ၾသမွင္တပ္ေနဆဲမွာပင္ လွ်ိဳရန္က သိုင္းကစားျခင္းကို အဆံုးသတ္ကာ ေက်ာက္တိုင္ကို ထိုးလိုက္သည္။
၆၂!
လက္သီးထိုးအားကား ၆၂ ကီလိုျဖစ္သည္။
" ဆရာက်န္း လွ်ိဳရန္က သိုင္းကစားျပလို႔ ၿပီးသြားၿပီ။ လိုအပ္တာေလးေတြ ေထာက္ျပေပးလိုက္ပါဦး "
ေခ်ာင္ရွင္းက ေလွာင္ျပံဳးျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ ေခ်ာင္ရွင္းေျပာစကားကို ၾကားလိုက္သူမ်ားအားလံုးက က်န္းရႊမ္ဆီသို႔ အၾကည့္ေရႊ႕လိုက္ၾကသည္။ တဦးတည္းေသာ သုညဆရာက ဘယ္လိုမ်ား အားနည္းခ်က္ေတြ ေထာက္ျပႏိုင္မလဲဆိုတာ အားလံုးက စိတ္ဝင္စားေနၾကေလသည္။