ဧကရာဇ္ေသြး
တနာရီခန္႔အၾကာတြင္ က်န္းရႊမ္ ေထာက္ပံ့ေရးဌာနမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားမွာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္ ေတာက္ပေနၾကသည္။ အရင္ကသာဆိုလွ်င္ သူအေနႏွင့္ ေထာက္ပံ့ေရးဌာနထဲတြင္ အႏိုင္က်င့္ခံရၿပီးမွ ထြက္လာရမည္မွာ ေသခ်ာေလသည္။ ယခုေတာ့ ေကာင္းကင္ဘံုစာၾကည့္တိုက္ အကူအညီႏွင့္ သူက အႏိုင္ယူၿပီး ထြက္လာႏိုင္ခဲ့သည္။
"အခ်ိန္ေျပာင္းၿပီး အတိတ္ကို ေရာက္လာတာ ငါ့ေတာ့ ကံေကာင္းတာပဲ။ ဒီလို စြန္႔စားခန္းေတြ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ဘဝက ငါလိုခ်င္တာနဲ႔ ကြက္တိပဲ"
က်န္းရႊမ္ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားလိုက္ၿပီး သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္သည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ ဘဝတုန္းက က်န္းရႊမ္သည္ စာၾကည့္တိုက္မွဴးတေယာက္သာ ျဖစ္ၿပီး ဘဝကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ျဖတ္သန္းေနသူ ျဖစ္သည္။ သူ႕ေန႔စဥ္ဘဝသည္ အိမ္ႏွင့္စာၾကည့္တိုက္ႏွစ္ခုထဲတြင္ ၿပီးဆံုးေနခဲ့သည္။ သူသည္ လစဥ္ လစာေလးထုတ္လိုက္ သံုးလိုက္ႏွင့္ ဘဝရည္မွန္းခ်က္လည္း မရွိေခ်။ သို႔ေသာ္ လက္ရွိတြင္ေတာ့ အရာရာ ျခားနားသြားၾကေလၿပီ။ ေကာင္းကင္ဘံုစာၾကည့္တိုက္လို ထူးျခားလွေသာ လက္ေဆာင္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားေလရာ သူ႕အေနႏွင့္ အနာဂါတ္တြင္ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး စြမ္းအားႀကီးလာကာ ေက်ာ္ၾကားလာဖို႔ေသခ်ာေလသည္။ သူ႕အေနႏွင့္ ဘဝသစ္ကို စိတ္လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းဖို႔သာ က်န္ေတာ့သည္။ က်န္းရႊမ္သည္ လက္ရွိဘဝသစ္ ေလာကသစ္ႏွင့္ အေတာ္ အသားက်ေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႕ႏွလံုးသားထဲတြင္ သူအရင္ေနခဲ့ေသာ ေလာကႏွင့္ လက္ရွိေလာကႏွစ္ခုၾကား ဗ်ာမ်ားေနျခင္း မရွိေတာ့ေခ်။
"ငါ့ကိုမဆြဲနဲ႔။ ငါေသခ်င္ေနၿပီ။ မဆြဲပါနဲ႔ဆိုေနမွပဲ"
က်န္းရႊမ္ တေယာက္တည္း ေအာင္ပြဲခံေနစဥ္မွာပင္ သိပ္မေဝးေသာေနရာမွ ေအာ္သံတခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေအာ္သံမွာ ႏြားသိုးတေကာင္ ေအာ္လိုက္သံႏွင့္ တူလွၿပီး ၾကားရသူ၏ စိတ္ကို ညစ္ညဴးေစေသာ အစြမ္းရွိေလသည္။ က်န္းရႊမ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ဖက္တီးဝတုတ္ေလးတေယာက္သည္ ေက်ာင္းထဲရွိေရကန္ထဲ ခုန္ခ်ကာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသရန္ ႀကိဳးစားေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဖက္တီးေလးေနာက္တြင္ကား သူ႕ကို ဆြဲထားသူ တေယာက္ပင္ မရွိေခ်။ ဖက္တီးေလးသည္ ဆြဲထားသူ မရွိေသာ္လည္း ေရွ႕သို႔ေရြ႕သြားခ်င္း အလ်င္းမရွိေပ။ ဖက္တီးေလးက ေနာက္သို႔ျပန္လွည့္လာၿပီး ေက်ာင္းသားတေယာက္၏ လက္ကိုဆြဲလိုက္ကာ သူ႕ကိုဆြဲထားသည့္ပံုမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္လုပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ခုနကလို ထပ္ေအာ္လိုက္ျပန္သည္။
"ေဟ့ေကာင္ ငါ့ကို မဆြဲနဲ႔။ ငါေသခ်င္ေနၿပီ။ ငါ အသက္ဆက္မရွင္ေတာ့ဘူး"
"..."
လူတိုင္း ဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္သြားေလသည္။
"အေတာ္ အရွက္မရွိတာပဲ"
က်န္းရႊမ္ ေခါင္းယမ္းရင္း မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ဖက္တီးေလးသည္ ေသခ်င္စိတ္ တကယ္မရွိေသာ္လည္း သူမ်ားက တားေနေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသမရသည့္ပံုမ်ိဳး လုပ္ေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဖက္တီးေလးသည္ တကယ္ပင္ အရွက္မဲ့လွေပသည္။ ဖက္တီးေလး ေသရန္ အေၾကာင္းမရွိေၾကာင္း ေသခ်ာေနေသာေၾကာင့္ က်န္းရႊမ္ ဂရုစိုက္မေနေတာ့ပဲ သူ႕စာသင္ခန္းရွိရာသို႔ ဦးတည္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူလမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးခင္မွာပင္ ဖက္တီးေလး ေအာ္သံက သူႏွင့္ နီးလာၿပီး သူ႕နားရွိ ေျမႀကီးမွာလဲ သိမ့္သိမ့္တုန္သြားသည္။ က်န္းရႊမ္၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဖက္တီးေလး၏ သန္မာလွေသာ လက္ႏွစ္ဖက္က ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
"ဆရာ က်ေနာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို တပည့္အျဖစ္ လက္ခံေပးပါ။ က်န္တဲ့ဆရာေတြက က်ေနာ့္ ကိုယ္လံုးအရြယ္အစားကို ၾကည့္ၿပီး အထင္ေသးၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို တပည့္အျဖစ္ လက္မခံခ်င္ၾကဘူး"
ဖက္တီးေလးက မ်က္ရည္အဝိုင္းသားႏွင့္ က်န္းရႊမ္ကို ေျပာလိုက္သည္။
"လႊတ္စမ္းပါဟ"
က်န္းရႊမ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေခ်။
ဒီေကာင္ေလးက မေၾကာင္လြန္းဘူးလား။ ရုတ္တရက္ႀကီး ေရာက္လာၿပီး ေျခေထာက္ဖက္ ဆရာတင္ေနတာ။
က်န္းရႊမ္ ဒီလိုေကာင္ေလးမ်ိဳးကို တသက္လံုး မျမင္ဖူးခဲ့ေခ်။
"ဆရာက တပည့္အျဖစ္လက္ခံမွပဲ က်ေနာ္ ဆရာ့ေျခေထာက္ကို လႊတ္ေပးႏိုင္မယ္"
မ်က္ရည္ႏွင့္ ႏွာရည္မ်ားသည္ ဖက္တီးေလး၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ျပည့္ေနသည္။ သူ႕အသံေလးမွာ သနားစရာေကာင္းလြန္းလွၿပီး ေဘးနားမွ ၾကည့္ေနသူမ်ားပင္ သူ႕ကို စာနာသနားသြားမိေစႏိုင္သည္။
"ဒီေန႕ က်ေနာ္ ဆရာလိုက္ရွာေနတာ ဆယ္ေယာက္မကေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူကမွ က်ေနာ့္ကို တပည့္အျဖစ္ လက္မခံခ်င္ၾကဘူး။ ဆရာကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ သနားစရာေကာင္းတဲ့ဘဝကို စာနာၿပီး တပည့္အျဖစ္ လက္ခံလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္"
တပည့္မ်ား၏ စာေမးပြဲ ရလဒ္သည္ ဆရာ့သိကၡာအေပၚ ရိုက္ခက္မႈရွိေလသည္။ ဒီလိုဝတုတ္ဖက္တီးေလးမ်ိဳးကို တပည့္ အျဖစ္လက္ခံထားလိုက္လွ်င္ သင္ၾကားရာတြင္ တျခားတပည့္မ်ားကို သင္သည္ထက္ ႏွစ္ဆသံုးဆ ပိုအားထုတ္မွ ေတာ္ကာက်ေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသိမ်ားေသာ ဆရာမ်ားသည္ ထိုသို႔တပည့္မ်ိဳးကို လက္ခံေလ့ မရွိၾကေပ။
"မင္းက ငါ့တပည့္ခံခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း သိုင္းကြက္ေလးေတာ့ အရင္ဆံုး ကစားျပဦးမွေပါ့ကြ။ ငါ့ေျခေထာက္ကို ဇြတ္ဖက္ထားလို႔ ဘာထူးမွာလဲ"
က်န္းရႊမ္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ က်န္းရႊမ္သည္ ေကာင္းကင္ဘံုစာၾကည့္တိုက္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားေလရာ တပည့္ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ အခက္အခဲမရွိလွေခ်။ ဖက္တီးေလးကသာ သာမန္ ရိုးရိုး တပည့္ျဖစ္ေနလွ်င္ေတာ့ က်န္းရႊမ္သည္လည္း တပည့္အျဖစ္ လက္ခံမည္ မဟုတ္ေပ။
"ဆရာ က်ေနာ့္ကို တပည့္အျဖစ္ လက္ခံေပးပါ။ က်ေနာ္ အစြမ္းအစရွိပါတယ္"
ဖက္တီးေလးက ေျခေထာက္ကို မလႊတ္ေသးပဲ ေျပာလိုက္သည္။
"မင္း အစြမ္းအစရွိမရွိဆိုတာ ျမင္ရမွ သိမွာေပါ့။ ပါးစပ္နဲ႔ေျပာေနလို႔ ဘာမွအက်ိဳးမရွိဘူး"
ဖက္တီးေလးက ေျခေထာက္မလႊတ္ေပးေသးေသာေၾကာင့္ က်န္းရႊမ္က ျပန္ေျပာရင္းႏွင့္ ဇြတ္ရုန္းထြက္လိုက္ရသည္။
ဘာလဲဟ? မိန္းကေလးတပည့္က ငါ့ေျခေထာက္ကို လာဖက္ထားတာဆိုရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ ခုက ေယာက္်ားေလးႀကီး ၿပီးေတာ့ ဖက္တီးႀကီး။
က်န္းရႊမ္ ေတြးမိလိုက္ရံုႏွင့္ ၾကက္သီးထသြားသည္။
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ။ က်ေနာ့္အစြမ္းအစကို ျပပါ့မယ္"
ဖက္တီးေလးက ေျပာလိုက္သည္။ ဖက္တီးေလး မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သိပ္မေဝးလွေသာ ေနရာတြင္ရွိေနေသာ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို က်န္းရႊမ္နားသို႔ သယ္လာလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေက်ာက္တံုးတတံုးကို ကိုင္လိုက္ၿပီး ေခါင္းႏွင့္ ရိုက္ခြဲလိုက္ေတာ့သည္။ ေက်ာက္တံုးတခုလံုး ကြဲေၾကသြားသည္။ ဖက္တီးေလးက မရပ္ေသးပဲ က်န္ေက်ာက္တံုးမ်ားကို လက္သီး၊ တံေတာင္၊ ေျခေထာက္မ်ားျဖင့္ ဆက္ခြဲလိုက္သည္။ ေက်ာက္တံုးမ်ားတတံုးမွပင္ မက်န္ေတာ့ပဲ အကုန္ကြဲေၾကသြားေလသည္။ ဖက္တီးေလးသည္ ဝတုတ္ေနေသာ္လည္း ဟန္းလင္သိုင္းပညာက်င့္ထားသူျဖစ္ေလသည္။ (ဟန္းလင္သိုင္းပညာသည္ ကိုယ္ခႏၶာအျပင္အားကိုက်င့္ၿပီး ကိုယ္ခံစြမ္းအားတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေပးေသာ သိုင္းပညာျဖစ္သည္။)
က်န္းရႊမ္သည္ ဖက္တီးေလး၏ ဟန္းလင္သိုင္းကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေသးပဲ ေကာင္းကင္ဘံုစာၾကည့္တိုက္အတြင္း ေပၚလာေသာစာအုပ္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ဟန္းလင္သိုင္းသည္ လူအမ်ားက်င့္ေလ့မရွိေသာ္လည္း သိုင္းပညာတမ်ိဳးပင္ျဖစ္ေလရာ ဖက္တီးေလး ေက်ာက္တံုးမ်ားကို ရိုက္ခြဲေနခ်ိန္တြင္ စာၾကည့္တိုက္အတြင္း စာအုပ္တအုပ္ေပၚေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။
"ယြမ္ေထာင္ - တင္းေဟာင္ၿမိဳ႕မွ ေလလြင့္လူငယ္။ သိုင္းအဆင့္ ၁ က်ဳရွီ အလယ္အဆင့္"
...
"အားနည္းခ်က္ - ၁၈ ခ်က္။ ၁။ ေရွးေခတ္ဧကရာဇ္ေသြးပါလာေသာ္လည္း ခုခ်ိန္ထိ အသက္မဝင္ေသး။ ၂။ အေျခခံအလြန္အားနည္းၿပီး သူက်င့္ထားေသာ သိုင္းမ်ားမွာ.... "
"ဧကရာဇ္ေသြး? "
စာအုပ္ဖတ္ေနရာမွ က်န္းရႊမ္ အံ့ၾသသြားေလသည္။ သူ႕အရင္ေနသြားေသာ က်န္းရႊမ္ထံမွ မွတ္ဉာဏ္မ်ားကို ဆက္ခံထားရေလရာ ဒီေလာကတြင္ ေသြးႏွင့္ ေမြးရာပါခႏၶာကိုယ္တို႔ အေရးႀကီးပံုကို နားလည္ထားေလသည္။ တေယာက္ေယာက္ကသာ ထိုႏွစ္မ်ိဳးထဲမွ တမ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္ၿပီး သင့္ေလ်ာ္ေသာ က်င့္စဥ္တခုခုကို သံုးၿပီး အသက္ဝင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ စြမ္းအင္က်င့္ရာတြင္ လွ်င္ျမန္စြာ တိုးတက္ႏိုင္ကာ အင္အား အဆမတန္ တိုးပြားႏိုင္ေလသည္။
ေမြးရာပါခႏၶာကိုယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိရာ ဥပမာေပးရလွ်င္ - သန္႔စင္ယင္ခႏၶာကိုယ္။ သန္႔စင္ယန္ခႏၶာကိုယ္။ ေရႊခႏၶာကိုယ္။
ေသြးမ်ားမွာ - ေရွးေခတ္ေသြး။ အေမြခံေသြး။ ေျပာင္းလဲေသြး။ ေသြးသစ္။
ေက်ာင္းသားတဦးဦးသာ ထိုေသြးႏွင့္ခႏၶာကိုယ္မ်ားထဲမွ တခုခုသာ ပိုင္ဆိုင္ထားလွ်င္ ေရတြက္မရႏိုင္ေသာ ဆရာမ်ားသည္ ထိုေက်ာင္းသားကို တပည့္အျဖစ္ လက္ခံႏိုင္ရန္ လုၾကေလ့ရွိသည္။ ဖက္တီးေလးပိုင္ဆိုင္ေသာ ဧကရာဇ္ေသြးသည္ ေရွးေခတ္ေသြးမ်ားထဲမွ တမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထိုေသြးကို ပိုင္ဆိုင္သူမ်ားသည္ စြမ္းအင္က်င့္ရာတြင္ တိုးတက္မႈလွ်င္ျမန္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ သန္စြမ္းကာ မည္သည့္လက္နက္ႏွင့္မွ် ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ျခင္းမရွိဟု လူအမ်ားက ယံုၾကည္ထားၾကသည္။ ကိုယ္ခံစြမ္းအားကို တိုးတက္ေစေသာေသြးမ်ားထဲတြင္ ဧကရာဇ္ေသြးသည္ ထိပ္ဆံုးအဆင့္တြင္ ရွိေလသည္။ ဒီဝဝတုတ္တုတ္ အရွက္မရွိေသာ ဖက္တီးေလးတြင္ ဧကရာဇ္ ေသြးပါေနလိမ့္မည္ဟု မည္သူထင္လိမ့္မည္နည္း။
"သူ႕ဧကရာဇ္ေသြးက ခုထိအသက္မဝင္ေသးဘူးပဲ။ ၾကည့္ရတာ ဒီေကာင္ေလးေတာင္ သူ႕မွာ ဧကရာဇ္ေသြးပါေနမွန္း သိပံုမရဘူး"
က်န္းရႊမ္မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္လက္သြားၾကသည္။ ေသြးအုပ္စုမ်ားထဲတြင္ ေရွးေခတ္ေသြးမ်ားသည္ စြမ္းအင္အႀကီးဆံုးထဲတြင္ ပါဝင္သည္။ ဖက္တီးေလးကို ဆယ္ေယာက္မကေသာ အျခားဆရာမ်ားက တပည့္အျဖစ္ လက္မခံလိုက္ၾကေသာ္လည္း သူတို႔သည္ ဧကရာဇ္ေသြးကို မသိဟု ဆိုလိုရာ မေရာက္ေခ်။ ျဖစ္ႏိုင္သည္မွာ ဖက္တီးေလး၏ ေသြးသည္ အသက္မဝင္ေသးေသာေၾကာင့္ သူသည္ သာမန္လူ တေယာက္ကဲ့သို႔သာ ျဖစ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ရေပမည္။ အျခားသူမ်ားမေျပာႏွင့္ ဖက္တီးေလးကိုယ္တိုင္ပင္ မသိေလာက္ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ဖက္တီးေလးသည္ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ထြန္းေတာက္ကာ ထူးခၽြန္လာမည္ကေတာ့ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲေပ။ သူ၏ကိုယ္ခံစြမ္းအားသည္ အျခားသူမ်ားထက္ သာလြန္ေနရာ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဖက္တီးေလးက ဟန္းလင္သိုင္းကို ေလ့က်င့္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
"ငါေတာ့ ဒီေကာင္ေလးကို တပည့္အျဖစ္ လက္ခံမွျဖစ္လိမ့္မယ္"
က်န္းရႊမ္မ်က္လံုးမ်ား ေတာက္ေျပာင္ေနေတာ့သည္။ ေက်ာင္းတေက်ာင္းအေနျဖင့္ ႏွစ္ရာခ်ီလွ်င္ေတာင္မွ ဧကရာဇ္ေသြးပါေသာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ထိုမွ်ရွားပါးလွေသာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ မ်က္စိေရွ႕သို႔ေရာက္ေနေလရာ က်န္းရႊမ္အေနျဖင့္ အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။
"မဆိုးဘူးပဲ။ မင္းကို ငါ တပည့္အျဖစ္ လက္ခံလိုက္မယ္။ ေရာ့ဒီမွာ ေက်ာက္စိမ္းျပား။ ငါ့ကို ဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္"
က်န္းရႊမ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမႈမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ၿပီး ေက်ာက္စိမ္းျပားတျပားကို ဖက္တီးေလးဆီသို႔ တည္ၿငိမ္ေသာ အမူအရာႏွင့္သာ ပစ္ေပးလိုက္သည္။
"ဆရာ က်ေနာ့္ကို တကယ္လက္ခံမွာလား။ ေကာင္းလိုက္တာ"
ဖက္တီးေလးသည္ တေန႔လံုး ဆရာမ်ားက တပည့္အျဖစ္လက္ခံရန္ ျငင္းပယ္ျခင္းသာ ခံေနခဲ့ရေလရာ အလြန္စိတ္ဓါတ္က်ေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ က်န္းရႊမ္က လက္ခံမည္ဟု ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေတြေဝမေနေတာ့ပဲ လက္ထိပ္ကို ကိုက္ကာ ေက်ာက္စိမ္းျပားေပၚ ေသြးတစက္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
"ဆရာေတြက ကိုယ္နဲ႔အဆင့္တူ တပည့္ကိုပဲ ရွာၿပီး လက္ခံတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ေလာက္တယ္။ အမႈိက္ဆရာ လက္ခံလိုက္တဲ့ တပည့္ကလဲ အမႈိက္ပဲ"
ေအးစက္စြာ ေလွာင္ေျပာလိုက္ေသာ အသံထြက္လာသည္။ က်န္းရႊမ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေအးစက္မာနႀကီးပံုရေသာ လူငယ္တေယာက္ သူရွိရာဘက္သို႔ လာေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ထိုလူငယ္ေဘးတြင္ လွပေသာ မိန္းကေလးတေယာက္ ပါရွိလာသည္။ သူမ၏ ဆံႏြယ္မ်ားမွာ ေတာက္ေျပာင္ႏူးညံ့ေနၿပီး ပိုးသားလို ေပ်ာ့ေျပာင္းကာ သူမပခံုးေပၚတြင္ ဝဲက်ေနသည္။ သူမ၏ အသားအရည္မွာ ေၾကြထည္သမွ် ျဖဴၿပီး သူမမ်က္ဝန္းမ်ားမွာလဲ ၾကည့္လိုက္မိသူတိုင္း အၾကည့္မခြါႏိုင္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေလသည္။
"ရွန္ပင္း? ရွမ္ပိယူ? "
ထိုႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ေသာအခါ နာမည္ႏွစ္ခု က်န္းရႊမ္ေခါင္းထဲသို႔ အလိုလို ေရာက္လာၾကသည္။ ဟုန္းထ်င္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ ရွမ္ပိယူကို မသိသူတေယာက္မွ မရွိေခ်။ သူမသည္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမိသားစု မရွိေသာ္လည္း တေက်ာင္းလံုးက အေခ်ာအလွအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေသာ ဆရာမ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူမ်ားထဲမွ အေခ်ာအလွမ်ားပင္လွ်င္ သူမႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ေမွးမွိန္သြားေပလိမ့္မည္။ သူမသည္ ေခ်ာလွရံုသာမကပဲ စာသင္ၾကားရာတြင္လည္း ထူးခၽြန္သူတဦးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတြင္ ဆရာျဖစ္သည္မွာ တႏွစ္မျပည့္ေသးေသာ္လည္း ေက်ာင္း၏ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာ ဆရာမ်ားထဲတြင္ ပါဝင္ေနၿပီျဖစ္ေလသည္။ အထက္တန္းက်ျခင္း၊ ေက်ာ့ရွင္းျခင္း၊ လွပျခင္း၊ ဉာဏ္ရည္ေကာင္းျခင္း စသည္တို႔ျဖင့္ သူမသည္ ေက်ာ္ၾကားၿပီး သူမကို ပိုးပန္းေနၾကသူမ်ားမွာ မနည္းလွေပ။
အရင္က်န္းရႊမ္သည္လည္း သူမကို စိတ္ဝင္စားသူမ်ားထဲမွ တဦးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အရင္က်န္းရႊမ္သည္ ညံ့ဖ်င္းသူတဦးျဖစ္ၿပီး သိုင္းအဆင့္မွာလဲ နိမ့္က်ေလရာ သူမကို ေပၚေပၚထင္ထင္ ပိုးပန္းရဲသူ မဟုတ္ေခ်။ အရင္က်န္းရႊမ္သည္ ရွမ္ပိယူ ႏွင့္ စကားပင္ မေျပာဖူးခဲ့ေခ်။
ရွမ္ပိယူေဘးမွ ပါလာေသာ လူငယ္သည္ ေက်ာင္းမွ ဆရာႀကီးရွန္၏ ေျမးျဖစ္ေသာ ရွန္ပင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူသည္လည္း ရွမ္ပိယူကို ပိုးပန္းေနေသာ ဆရာတေယာက္ျဖစ္သည္။ ရွန္ပင္းသည္ သူ႕အဘိုး၏ အရွိန္အဝါကို အသံုးခ်ကာ ရွမ္ပိယူကို ပိုးပန္းေနၾကေသာ အျခားဆရာမ်ားကို အႏိုင္က်င့္ေလ့ရွိသည္။ က်န္းရႊမ္သည္ ရွမ္ပိယူကို စိတ္ဝင္စားေနေၾကာင္း ရွန္ပင္း သိထားေလရာ က်န္းရႊမ္ကို ေတြ႕သည့္အခါတိုင္း ႏွိမ္ေလ့ရွိၿပီး တခါတရံ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ အႏိုင္က်င့္ေလ့ရွိသည္။
"မင္းက ဘာကို အမႈိက္လို႔ ေစာ္ကားေနတာလဲ? "
ရွန္ပင္း၏စကားကို ၾကားလိုက္ေသာ က်န္းရႊမ္က ေဒါသထြက္ျခင္းမရွိပဲ ၿပံဳးကာ ျပန္ေမးလိုက္သည္။
"အမႈိက္ဆိုတာ မင္းကို ေစာ္ကားေနတာ"
ရွန္ပင္းက ၿပံဳးရင္းျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"အိုး.. အမိႈက္က ငါ့ကို ေစာ္ကားေနတာလား? နံလိုက္တာကြာ။ ရုတ္တရက္ႀကီး ဘယ္က နံလာတာလဲ စဥ္းစားေနတာ အမိႈက္ကငါ့နား ေရာက္ေနတာကိုး"
က်န္းရႊမ္က လက္ျဖင့္ ႏွာေခါင္းကို ပိတ္ရင္း ရြံရွာဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"မင္း.. "
ရွန္ပင္း က်န္းရႊမ္ဆိုလိုသည္ကို နားလည္သြားၿပီး ေဒါသထြက္သြားေလသည္။ ေက်ာင္းမွ အသံုးမက်ဆံုးေသာ သုညဆရာထံမွ ေလွာင္ေျပာင္ျခင္းကို ခံလိုက္ရရာ သူ႕မ်က္ႏွာ တခုလံုး ေဒါသျဖင့္ နီရဲေနေတာ့သည္။