အ႐ွက္မဲ့ျခင္း
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေလ့လာၾကည့္ၿပီးေနာက္ စာၾကည့္တိုက္အတြင္းရွိ စာအုပ္မ်ားမွာ ေရအိုင္ထဲက လရိပ္ကဲ့သို႔သာျဖစ္ၿပီး ထိကိုင္မရႏိုင္ေၾကာင္း က်န္းရႊမ္သေဘာေပါက္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အသိစိတ္ကို ေခါင္းထဲမွ ျပန္လည္ထြက္ခြါေစလိုက္ေတာ့သည္။
"ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ထမင္းစားၿပီးမွပဲ ေက်ာင္းသားသစ္ထပ္ရွာတာေကာင္းမယ္ "
အျပင္ဘက္တြင္ကား ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ပင္ ေရာက္ေနေလၿပီ။ စာသင္ခန္းေရွ႕ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာ ေက်ာင္းသားသစ္ ၁၈ ေယာက္ထဲမွ ၁ ေယာက္သာလွ်င္ သူ႕အတန္းတြင္တက္ေအာင္ သူစည္းရံုးႏိုင္ခဲ့သည္။ နည္းလြန္းလွသည္။ ေန႔လည္တြင္ေတာ့ မနက္ထက္သာေအာင္ ေက်ာင္းသားသစ္ ရွာႏိုင္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ က်န္းရႊမ္သည္ အနာဂါတ္မွ ေရာက္ရွိလာသူျဖစ္သည္။ ဒီေရွးေခတ္လူေတြကို ဘယ္မွာ အရွံဳးေပးႏိုင္ပါမည္နည္း။ မဟုတ္လွ်င္ သူသည္ အနာဂါတ္မွ လာသူျဖစ္ေၾကာင္းကို မည္သို႔ၾကြားႏိုင္ပါေတာ့မည္နည္း။
က်န္းရႊမ္ အေၾကာဆန္႔ရင္း ေက်ာင္းစားေသာက္ေဆာင္ဘက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ဟုန္းထ်င္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၏ စားေသာက္ေဆာင္မွာ သူ႕အရင္ဘဝ အထက္တန္းေက်ာင္းရွိ စားေသာက္ေဆာင္ထက္ အဆမတန္ ၾကီးမားလွသည္။ လူတေသာင္းေက်ာ္ တျပိဳင္တည္း ထိုင္လွ်င္ပင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ထို္င္ႏိုင္ေလာက္သည္။ ေက်ာင္းသားသစ္တေယာက္ရလိုက္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ေပ်ာ္ျမဴးေနရာ ပံုမွန္စားေနၾကထက္ ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးခန္႔ပိုမွာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေထာင့္တေထာင့္တြင္ ထိုင္ကာ စားေနေတာ့သည္။
"ဟိုမွာထိုင္ေနတာ ဆရာက်န္း မဟုတ္လား "
က်န္းရႊမ္ အသံလာရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ လူရြယ္တဦး ၿပံဳးၿပီး သူ႕ရွိရာဘက္သို႔ ဦးတည္လာေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လူရြယ္၏မ်က္ႏွာမွာ ေႏြးေထြးမႈအရိပ္အေယာင္ မရွိပဲ အျပံဳးတုအခုကို ဆင္ျမန္းထားသည္။
"ေအာ္ ဆရာေခ်ာင္" က်န္းရႊမ္ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
ဆရာေခ်ာင္၏ နာမည္မွာ ေခ်ာင္ရွင္းျဖစ္သည္။ က်န္းရႊမ္ႏွင့္ေခ်ာင္ရွင္းသည္ တခ်ိန္တည္းအတူတူ ဆရာျဖစ္လာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္ရွင္းသည္ သူမ်ားကို နင္းခ်ကာ သူ႕ဂုဏ္တက္ေအာင္ လုပ္တတ္သူတေယာက္ျဖစ္သည္။ ဟိုအရင္က်န္းရႊမ္သည္ ေခ်ာင္ရွင္း၏ မခံခ်င္ေအာင္ေျပာဆိုမႈမ်ားကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ေသာၾကာင့္ ယစ္ထုပ္ဘဝေရာက္ကာ ေသဆံုးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္ရွင္းသည္ က်န္းရႊမ္ ေသဆံုးရျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းတခုဟုဆိုႏိုင္ေပသည္။
"ဒီေန႔ေက်ာင္းသားလက္ခံတဲ့ ေနာက္ဆံုးေန႔ေနာ္။ ဘယ္လိုလဲ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြ ရၿပီလား။ ဆရာက်န္း စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ေသးပံုကို ၾကည့္ရရင္ေတာ့ အေျခအေနမဆိုးဘူးထင္တယ္"
ေခ်ာင္ရွင္းက ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာျဖင့္ သူ႕ေနာက္ဘက္ရွိ လူငယ္မ်ားဘက္သို႔ လက္ေဝွ႔ယမ္းျပလိုက္ၿပီး
"သူတို႔က ငါ့အတန္းမွာ တက္ၾကမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြေလ။ ၁၂ ေယာက္ေတာင္။ ငါအခု သူတို႔ကို ေန႔လည္စာ ထမင္းေကၽြးမလိုု႔ ေခၚလာတာ"
ထင္သားပဲ။ ဒီေကာင္ ၾကြားဖို႔သက္သက္ ငါ့ဆီလာတာပဲ။
ေခ်ာင္ရွင္းႏွင့္က်န္းရႊမ္တို႔ၾကားတြင္ မတည့္စရာအေၾကာင္းျပခ်က္မရွိေခ်။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ ေက်ာင္းတြင္ တခ်ိန္တည္း ဆရာျဖစ္လာၾကသူမ်ားျဖစ္ရာ ေခ်ာင္ရွင္းက က်န္းရႊမ္ကို အၿမဲလိုက္ျပိဳင္ေနေလ့ရွိသည္။ ေခ်ာင္ရွင္းက က်န္းရႊမ္ကို အျမဲႏွိမ္ေလ့ရွိၿပီး သူ႕ကိုလူအထင္ၾကီးေအာင္ လုပ္တတ္သည္။ ေခ်ာင္ရွင္းေနာက္ဘက္တြင္ လူငယ္တသိုက္ရွိေနၿပီး ေက်ာင္းႀကီး၏ ၾကီးမားထည္ဝါမႈကို စူးစမ္းေနၾကပံုရသည္။
"ေကာင္ေလးေတြ မင္းတို႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရအံုးမယ္။ ခုဒီမွာထိုင္ေနတာ ဆရာက်န္းရႊမ္တဲ့။ ငါတို႔ေက်ာင္းမွာေတာ့ သူ႕ကို မသိတဲ့သူမရွိဘူး။ ဆရာအကဲျဖတ္စာေမးပြဲမွာ ၁ မွတ္မွမရလိုက္ပဲ ေက်ာင္းစံခ်ိန္ခ်ိဳးလိုက္တာ ဒီဆရာေပါ့"
ေခ်ာင္ရွင္းက ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ က်န္းရႊမ္ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။
"ဆရာအကဲျဖတ္စာေမးပြဲမွာ တမွတ္မွမရတဲ့ဆရာ? "
"ေအာ္ ငါသိၿပီ။ ငါလဲလမ္းမွာ ၾကားခဲ့ေသးတယ္။ သူ႕အတန္းမွာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ က်င့္စဥ္ေလ့က်င့္ရင္း ေဖာက္ျပန္သြားတာ ဒုတၡိတျဖစ္သြားတယ္တဲ့ "
"ငါလဲၾကားခဲ့တယ္။ ဟုန္းထ်င္ေက်ာင္းမွာ တက္မယ္ဆိုရင္ က်န္းရႊမ္ရဲ႕အတန္းကို မတက္မိေစနဲ႔တဲ့။ မဟုတ္ရင္ သိုင္းပညာမတိုးတက္မယ့္အျပင္ မေသရင္ ကံေကာင္းဆိုပဲဟ "
"ဆရာက်န္းရႊမ္ဆိုတာသူလား။ မထင္ရဘူးေနာ္။ သူ႕ၾကည့္ေတာ့ ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔"
ေခ်ာင္ရွင္းမိတ္ဆက္ေပးအၿပီးတြင္ ေနာက္မွ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ တေယာက္တေပါက္ေျပာသံမ်ားထြက္လာေတာ့သည္။
ဆရာအကဲျဖတ္စာေမးပြဲတြင္ အမွတ္ေပးေသာ ေနရာမ်ားစြာရွိသည္။ ေရးေျဖ ႏႈတ္ေျဖ သိုင္းပညာအဆင့္ စသည္ျဖင့္ ေနရာေပါင္းစံုမွ အမွတ္ရႏိုင္သည္။ ထိုေနရာမ်ားမွ အမွတ္မရခဲ့လ်င္ပင္ ေက်ာင္းသား၏စာေမးပြဲ ရလဒ္ကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာ့အတြက္ အမွတ္ထည့္ေပါင္းေပးေသးသည္။ ဆရာတေယာက္တြင္ ေက်ာင္းသားတဦးရွိေနလ်င္ပင္ ထိုဆရာမွာ က်ိန္းေသအမွတ္ရဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သုညရရန္ဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ ခဲယဥ္းလွသည္။ သုည ရျခင္းဆိုသည္မွာ သမိုင္းသစ္ေရးထိုးျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။
"မင္းမိတ္ဆက္ေပးလို႔ ၿပီးၿပီလား "
ေဝဖန္သံမ်ားကို ၾကားေနရေသာ္လည္း က်န္းရႊင္ စိတ္မဆိုးမိေခ်။ အေၾကာင္းမွာ သုညရေအာင္ စြမ္းေဆာင္သြားသူမွာ အရင္က်န္းရႊမ္ျဖစ္သည္။ သူမဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ေခ်ာင္ရွင္း၏ အလကားေနရင္း လာႏွိမ္ေနမႈကို ၾကည့္မရျဖစ္ကာ
"မင္းမိတ္ဆက္ေပးၿပီးရင္လဲ ထြက္သြားလိုက္စမ္း ငါထမင္းစားေနတာ လာမေႏွာင့္ယွက္နဲ႔ "
ေခ်ာင္ရွင္းသည္ သူက ႏွိမ္ကာ မိတ္ဆက္ေပးလို္က္ေသာ္လည္း က်န္းရႊမ္က မရွက္ပဲေနလိမ့္မည္ဟု မထင္မိေခ်။ ယခုေတာ့ က်န္းရႊမ္က သူ႔အား ထြက္သြားစမ္းဟုပင္ ႏွင္လႊတ္ေနေသးသည္။ ေခ်ာင္ရွင္း၏ မ်က္ႏွာမွာ မည္းေမွာင္သြားေတာ့သည္။ သူက ဆရာတေယာက္၏ ဟန္ပန္မ်ိဳးျဖင့္ လက္ကို ဟန္ပါပါ ဝဲလိုက္ၿပီး
"မင္းက ဆရာအကဲျဖတ္စာေမးပြဲမွာ သုညရပီး စံခ်ိန္လဲတင္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းၾကည့္ရတာ ရွက္ပံုမရပါလား "
"ရွက္ရမယ္? ငါက ဘာကိစၥရွက္ရမွာလဲဟ။ မင္းေျပာေနတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ ငါက စံခ်ိန္အသစ္တင္ၿပီး တေက်ာင္းလံုးသိတဲ့ ဆရာျဖစ္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကအစ ငါ့ကိုသိတယ္။ ကဲ မင္းကို သိတဲ့သူ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိလဲ "
က်န္းရႊမ္က ေခ်ာင္ရွင္းေနာက္ရွိ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လက္ညွိဳးထိုးလိုက္ၿပီး
"ဆရာအကဲျဖတ္စာေမးပြဲမွာ မင္းဘယ္ႏွစ္မွတ္ရလဲဆိုတာ မင္းေက်ာင္းသားေတြေတာင္ သိရဲ႕လား? ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဒီေက်ာင္းကို မေရာက္ခင္ မင္းနာမည္ကိုေကာ ၾကားဖူးၾကရဲ႕လား? မင္းသာ သူတို႔ကို ေန႔လည္စာလိုက္ေကၽြးတဲ့အထိ ေလာကြတ္ေခ်ာ္မေနရင္ သူတို႔က မင္းအတန္းေတာင္ တက္ပါ့မလားမသိဘူး။ ဆရာျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္သူမွမသိတဲ့ဆရာ ျဖစ္ေနတာမ်ား မင္းက ငါ့ေရွ႕လာၿပီး ဘာၾကြားခ်င္ေနတာလဲ "
"ဂါးးး "
ေခ်ာင္ရွင္းကား ေပါက္ကြဲေခ်ေတာ့မည္။ တျခားသူ တဦးဦးသာ ဆရာအကဲျဖတ္စာေမးပြဲတင္ သုည ရရွိခဲ့ပါက ေခါင္းပင္ ေဖာ္ရဲလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ သုိ႔ေသာ္ က်န္းရႊမ္ကား လူသိမ်ားလာျခင္းအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနကာ ဂုဏ္ယူေနပံုပင္ ေပါက္သည္။ ထုိ႔ျပင္ သူက ေခ်ာင္ရွင္းကိုပင္ သူ႔လို သုညရေအာင္ မလုပ္သည့္အတြက္ဆိုကာ ျပန္ႏွိမ္လိုက္ေသးသည္။ က်န္းရႊမ္ကား လြန္စြာ အေရထူလွသည္။
ဘယ္လိုမ်ား သုညရတာကို ဂုဏ္ယူေနႏိုင္ရတာလဲ။ သူ႕သိကၡာကို ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူးလား။ ဒီဆရာ အရွက္မမဲ့လြန္းဘူးလား။ ေခ်ာင္ရွင္းေနာက္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားကား ဘာေျပာလို႔ေျပာရမွန္း မသိၾကေခ်။
အရွက္? အေရထူတယ္? ဟာသပဲ။ က်န္းရႊမ္ေနခဲ့ေသာ ေခတ္ၾကီးတြင္ လူမ်ားသည္ နာမည္ ေက်ာ္ၾကားဖို႔ ဘာမဆိုလုပ္ၾကမည့္သူမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။ သူတို႔လုပ္ၾကသည္မ်ားမွာ ဒီေရွးေခတ္လူမ်ား အိပ္မက္ပင္ မဖက္ဖူးေလာက္ေသာ ကိစၥမ်ားျဖစ္သည္။ အေဖာ္အခၽြတ္ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ အေဖာ္အခၽြတ္ေတြ Live လႊင့္ၾကႏွင့္။ က်န္းရႊမ္ စာေမးပြဲတြင္ သုညရၿပီး နာမည္ၾကီးခ်င္းဆိုသည္မွာ ထိုကိစၥမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လ်င္ သာမန္္မွ်သာျဖစ္သည္။
ေခ်ာင္ရွင္းကား ေဒါသထြက္ကာ မ်က္ႏွာနီရဲေနေလၿပီ။
"ဆရာဆိုတာ တပည့္ေတြကို သင္ၾကားေပးဖို႔က အဓိကကြ။ ဒီေန႔ေတာ့ မင္းနဲ႔ငါ ဆက္မျငင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ မင္းေက်ာင္းသားတေယာက္ေလာက္ရွာႏိုင္မွ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့။ အဲ့ေတာ့မွ ဘယ္သူ႔တပည့္က ပိုေတာ္လဲ ၾကည့္ၾကတာေပါ့ "
ေခ်ာင္ရွင္းသည္ က်န္းရႊမ္အားေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ က်န္းရႊမ္ေနာက္မွ အဘိုးအို ႏွင့္ မိန္းကေလးတဦး စကားေျပာသံထြက္လာသည္။
"က်မဆရာက အဲ့ေလာက္မညံ့ပါဘူး။ သူက ေတာ္ေတာ္ သေဘာေကာင္းတယ္ "
မိန္းကေလး၏အသံမွာ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး သူမေလသံမွာ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနပံုေပါက္ေလသည္။
"ဒုတိယသခင္မေလး၊ က်ဳပ္စကားနားေထာင္ပါ။ က်ဳပ္တို႔ထြက္မလာခင္ကတည္းက သခင္ေလးက ေသခ်ာမွာလိုက္တယ္။ ဆရာလုရႊန္း အတန္းကို ရေအာင္အပ္ပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သခင္မေလးက က်ဳပ္မသိခင္ ေက်ာင္းထဲေလွ်ာက္သြားၿပီး အဲ့ဆရာအတန္းကိုမွ တက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လုိက္ရသလား "
အဖိုးအို၏အသံမွာ က်ယ္ေလာင္ေနၿပီး ေဒါသသံပါေနသည္။
"အဲ့ဆရာက ဘိုးဘိုးေျပာသေလာက္ၾကီးမဆိုးပါဘူး။ သူက လူေကာင္းပါ။ သူက က်မကို ေက်ာင္းသားသစ္ေတြထဲ အေတာ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးမယ္တဲ့ "
မိန္းကေလးက ျပန္ျငင္းေနေသာ္လည္း သူမေလသံမွာ ေဝခြဲမရပံုေပါက္ေနဆဲပင္။
"အေတာ္ဆံုး? သခင္မေလးသာ သူ႔အတန္းသြားတက္ရင္ သိုင္းပညာတိုးတက္ဖို႔ အသာထားအံုး ေလ့က်င့္ရင္း က်င့္စဥ္မေဖာက္ျပန္ရင္ပဲ ကံေကာင္းလွၿပီ။ သခင္မေလး အဲ့ဆရာ အေၾကာင္းကိုေကာ ေသခ်ာသိရဲ႕လား။ သူက ဒီေက်ာင္းက အေက်ာ္ၾကားဆံုး အသံုးမက်ဆံုးဆရာပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆရာ အကဲျဖတ္စာေမးပြဲမွာလဲ သုညပဲ ရတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ဘြားဘြားေလးရယ္ ျမန္ျမန္သာ အတန္းျပန္ေျပာင္းစမ္းပါ။ သခင္ေလးသာ ဒီသတင္းျပန္ၾကားရင္ေတာ့ က်ဳပ္ေတာ့ေသၿပီ "
အဘိုးအိုက မိန္းကေလးအား ေတာင္းပန္ေသာေလသံျဖင့္ေျပာလိုက္ေလသည္။
"အကိုၾကီးျပန္ၾကားရင္လား"
အဘိုးအိုက သခင္ေလးအေၾကာင္း စကားထဲထည့္ေျပာလိုက္ရာ မိန္းကေလး ေၾကာက္လန္႔သြားပံု ေပါက္သည္။ သူမမ်က္ႏွာ မႈန္ကုတ္သြားၿပီး ေတြေဝေနေတာ့သည္။
ေခ်ာင္ရွင္းသည္ ျပန္လွည့္သြားေနရာမွ ထိုအသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ေသာ္ မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္ျပန္ေတာက္လာသည္။ ေခ်ာင္ရွင္း အျပံဳးတခုကို ဆင္ျမန္းလိုက္ၿပီး က်န္းရႊမ္ရွိရာသုိ႔ ေနာက္တေခါက္ ခ်ီတက္လာကာ အသံက်ုယ္က်ယ္ျဖင့္
"ဆရာက်န္း ဟိုမိန္းကေလးက မင္းတပည့္အသစ္လား။ ၾကည့္ရတာ အေျခအေနမေကာင္းဘူးေနာ္။ သူ႕ၾကည့္ရတာ အခုပဲ အတန္းေျပာင္းေတာ့မယ့္ပံုပဲ "
ဆရာမ်ားက တပည့္ကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိသကဲ့သို႔ တပည့္မ်ားကလဲ ဆရာကို ေရြးခြင့္ရွိေလသည္။ ေက်ာင္းသားသည္ ဆရာက သူ႕အတြက္ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္လ်င္ ဆရာေပးထားေသာ ေက်ာက္စိမ္းျပားကို ဆရာ့ထံ ျပန္အပ္ခြင့္ရွိသည္။
ေခ်ာင္ရွင္း၏ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံေၾကာင့္ အဘိုးအိုႏွင့္မိန္းကေလးသည္ သူတို႔ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
"သခင္မေလး အဲ့ဒါ သခင္မေလးရဲ႕ဆရာလား "
အဘိုးအိုက က်န္းရႊမ္ကို ၾကည့္ရင္းေမးလိုက္သည္။
"ဟုတ္ " မိန္းကေလးက ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
အဘိုးအိုသည္ ခ်က္ခ်င္းထရပ္လိုက္ၿပီး က်န္းရႊမ္ရွိရာသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။.
"ဆရာက်န္း က်ဳပ္တို႔သခင္မေလးက ခင္ဗ်ားအတန္းကေန ႏႈတ္ထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ "
"လွ်ိဳဘိုးဘိုး " မိန္းကေလးသည္ လွမ္းေအာ္လိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာေလသည္။ သူမသည္ အဘိုးအိုက ထိုမွ်သြက္လက္စြာ ထသြားလိမ့္မည္ဟု ထင္မထားမိေခ်။ သူမက က်န္းရႊမ္ကို ေတာင္းပန္ေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး "ဆရာ… က်မ "
သူမသည္ က်န္းရႊမ္၏ တပည့္အသစ္ ဝမ္ယင္းျဖစ္သည္။
"ဝမ္ယင္း ငါက သိပ္ၿပီးေတာ့ တပည့္ လက္ခံခ်င္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ မင္းကိုလက္ခံလိုက္တယ္ဆိုတာကလဲ ေရစက္ပါေနလို႔သာ လက္ခံလိုက္တာ။ မင္းက ဘာကိစၥ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ခံပီး အတန္းေျပာင္းခ်င္ရတာလဲ။ တျခားေက်ာင္းသားေတြဆို ငါ့အတန္းတက္ခ်င္ၾကလြန္းလို႔ ငါက အကုန္ျငင္းလႊတ္ေနရတာ "
က်န္းရႊမ္ ဝမ္ယင္းကို မည္သို႔ လက္လြတ္ခံႏိုင္ပါမည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက ဆရာၾကီးေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"ဘာလဲဟ "
ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ က်န္းရႊမ္အေၾကာင္းသိၾကသူမ်ားမွာ မ်က္ႏွာမ်ားမည္းေမွာင္ပီး သတိလစ္လုမတတ္ျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။
အကိုႀကီး ခင္ဗ်ားဗ်ာ နည္းနည္းေလးေတာ့ ရွက္တတ္ပါအံုး။ ဘာေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးကို ျငင္းလႊတ္ေနရတယ္လဲ ဘာေရစက္လဲ ဘယ္ကေက်ာင္းသားေတြကမ်ား ခင္ဗ်ားတပည့္ျဖစ္ခ်င္ေနရတလဲ ခင္ဗ်ားက ေက်ာင္းသားတေယာက္မွ မရွာႏိုင္တဲ့ဆရာေလ
"ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူးဆရာ။ က်မက.. "
ဝမ္ယင္းက လက္ခါျပရင္း ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမစကားမဆံုးခင္ အဘိုးအိုက ၾကားျဖတ္ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာက်န္း။ က်ဳပ္သခင္မေလးက ဆရာ့အတန္းကေန ႏႈတ္ထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသြားပါၿပီ။ သူက ဆရာ့ကို ေျပာရမွာ အားနာေနလို႔ပါ။ အဲ့ေတာ့ ဆရာက်န္းကပဲ ႏႈတ္ထြက္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တာေတြ လုပ္ေပးပါလား "
"ႏႈတ္ထြက္မယ္ "က်န္းရႊမ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္သြားသည္။ "ခင္ဗ်ားေသခ်ာစဥ္းစားေနာ္။ အတန္းကေန ႏႈတ္ထြက္သြားရင္ ဝမ္ယင္းအတြက္မေကာင္းဘူး။ တျခားဆရာေတြက အဲ့လိုႏႈတ္ထြက္တတ္တဲ့ တပည့္ကို လိုခ်င္ၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားေခါင္းမာေနတာနဲ႔ပဲ ခင္ဗ်ားသခင္မေလးရဲ႕ တက္လမ္းကို ဖ်က္စီးေတာ့မလို႔လား။ ျဖစ္လာမဲ့ အက်ိဳးဆက္ကို ခင္ဗ်ား တာဝန္ယူႏိုင္ရဲ႕လား "
"ဒါကေတာ့…. " အဘိုးအို ႏႈတ္ဆိတ္သြားသည္။
တပည့္မ်ားသည္ အတန္းမွ ႏႈတ္ထြက္ခြင့္ရွိသည္မွာ အမွန္ပင္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ႏႈတ္ထြက္ျခင္းသည္ ဆရာကို ေစာ္ကားျခင္းျဖစ္သည္။ အတန္းတခုမွ ႏႈတ္ထြက္ဖူးလ်င္ ေနာက္အတန္းတြင္လည္း ႏႈတ္ထြက္ႏိုင္သည္ဟု ဆရာမ်ားက ယူဆၾကသည္။ ထိုသို႔ရာဇဝင္ရွိေသာ တပည့္ကို တျခားဆရာမ်ားကလဲ မလိုခ်င္ၾကေခ်။ ထိုသို႔ေသာ တပည့္ကိုလက္ခံလိုက္လွ်င္ ထိုတပည့္၏ ဆရာေဟာင္းကိုလဲ ေစာ္ကားရာက်ေလသည္။ အားလံုးသည္ တေက်ာင္းတည္းရွိ ဆရာမ်ားျဖစ္ၾကရာ အခ်င္းခ်င္း ျပသနာမျဖစ္ခ်င္ၾကေခ်။
လွ်ိဳအဘိုးအိုသည္ ခုနက ေခါင္းမာေနေသာ္လည္း က်န္းရႊမ္၏စကားမ်ားကို ၾကားလိုက္ေသာအခါ ဆံုးျဖတ္ရခက္သြားေလသည္။ သူ႕ေခါင္းမာမႈေၾကာင့္ သခင္မေလး တက္လမ္းပိတ္သြားလ်င္ အေစခံတေယာက္သာျဖစ္ေသာသူမွာ မည္သို႔ တာဝန္ယူနိုင္လိမ့္မည္နည္း။
"စိတ္ပူမေနစမ္းပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔သခင္မေလးက ပါရမီေကာင္းတယ္။ က်ဳပ္သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းသြန္သင္ေပးပါ့မယ္။ သူထူးခၽြန္လာမွာ က်ိန္းေသပါတယ္ "
လွ်ိဳအဘိုးအို ေတြေဝသြားသည္ကို သိေသာ က်န္းရႊမ္သည္ အဘိုးအိုအား စည္းရံုးေလေတာ့သည္။ ဟာသပဲ။ ငါက မိပီးသား ၾကက္ကို ျပန္လႊတ္ပါ့မလား။
"ေနစမ္းပါအံုး။ တျခားဆရာေတြက လက္မခံဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာေသးလို႔လဲ။ မိန္းကေလး မင္းသာ သူ႕ဆီက ႏႈတ္ထြက္လာရင္ ငါက မင္းကို ခ်က္ျခင္းလက္ခံလိုက္မယ္ "
က်န္းရႊမ္ လွ်ိဳအဘိုးအိုကို မစည္းရံုးႏိုင္ခင္ ေခ်ာင္ရွင္းက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဟန္ပါပါေနာက္ပစ္ကာ ဝင္ေျပာလိုက္သည္။ ေခ်ာင္ရွင္းသည္ က်န္းရႊမ္အား စကားစစ္ထိုးရာတြင္ ရွံဳးနိမ့္ထားရာ ဒီလိုအခြင့္အေရးကို ဘယ္မွာလက္လႊတ္ခံႏို္င္မည္နည္း။
"ေခ်ာင္ရွင္း မင္းကဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ " က်န္းရႊမ္မ်က္ႏွာ မည္းေမွာင္သြားေလသည္။
"ဘာျဖစ္ခ်င္ရမလဲ။ ဒီလိုေတာ္တဲ့ ကေလးမေလးကို ငါက မင္းဆီမွာ နစ္မြန္းခံႏိုင္ပါ့မလား။ သူသာ မင္းဆီက ႏႈတ္ထြက္လာရင္ ငါက ခ်က္ခ်င္းကို လက္ခံျပလိုက္မယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ဆရာေကာင္းေကာင္းဆီမွာ သင္ခ်င္ၾကတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ သုညဆရာဆီမသင္ခ်င္ဘူး "
ေခ်ာင္ရွင္းကား ခပ္တိုးတိုးရယ္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းက လူအမ်ားၾကီးေရွ႕မွာ ငါ့တပည့္ကို ခိုးခ်င္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား။ ငါက ဗဟိုသင္ၾကားေရးဌာနကို မတိုင္ပဲေနလိမ့္မယ္ထင္ေနတာလား "
ဆရာမ်ားအား လြတ္လပ္စြာ ေက်ာင္းသားေရြးခြင့္ကို ေက်ာင္းကေပးထားေသာ္လည္း၊ တပည့္ခိုးခ်င္းကိုေတာ့ ေက်ာင္းက ခြင့္မလႊတ္တတ္ေပ။ ထိုသို႔ျဖစ္ခဲ့လ်င္ ဆရာအခ်င္းခ်င္းဆက္ဆံေရး ပ်က္ျပားသည့္အျပင္ ေက်ာင္းသိကၡာလဲ က်ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
"တပည့္ခိုးတယ္ဟုတ္လား။ မင္းေျပာတာ ျပင္းထန္လြန္းေနတယ္။ ဒီလိုလုပ္မယ္ေလ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီမိန္းကေလးကို တခုခုေလ့က်င့္ခိုင္းမယ္ လိုအပ္တာေထာက္ျပေပးမယ္ ဘယ္သူေထာက္ျပတာက ပိုအက်ိဳးရွိလဲျပိဳင္ၾကမယ္။ ၿပီးရင္ သူၾကိဳက္တဲ့ဆရာကို သူေရြးလိမ့္မယ္။ မင္းျပိဳင္ရဲလား "
ေခ်ာင္ရွင္းက ရယ္ရင္းေျပာလိုက္ေလသည္။