မင္း..ငါ့သခင္မေလးကို ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ
ေက်ာက္ရာသည္ က်န္းရႊမ္က မည္သို႔ ကိုယ့္အရွက္ကိုယ္ ခြဲလိမ့္မည္နည္းဆိုသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေလသည္။ ေက်ာက္ရာ ရုတ္တရက္ အၾကံတခုရလိုက္ၿပီး သူမအကႌ်လက္အိုးထဲတြင္ မွတ္တမ္းတင္ေက်ာက္ကို အသင့္ျပင္ထားလိုက္သည္။ မွတ္တမ္းတင္ေက်ာက္ ဆိုသည္မွာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရွိ အရုပ္ႏွင့္အသံကို ဖမ္းယူထားႏိုင္ေသာ ပစၥည္းျဖစ္သည္။ ယေန႔ေခတ္ရွိ ကင္မရာကဲ့သို႔ပင္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သည္။ ေက်ာက္ရာသည္ က်န္းရႊမ္ ေပါက္ကရေလွ်ာက္ေျပာသည္မ်ားကို မွတ္တမ္းတင္ထားဖို႔ ၾကံလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ ေနာက္ေနာင္တြင္ သူမက က်န္းရႊမ္ကို အပုပ္ခ်ခ်ိန္တြင္ က်န္းရႊမ္ ျပန္မျငင္းႏိုင္မည္ ျဖစ္ေလသည္။
"ရွင့္ကိုရွင္ ဘယ္လိုအရွက္ခြဲမယ္ဆိုတာ ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့။ ရွင္ကမ်ား ဆရာလုရႊန္းနဲ႔ ယွဥ္ခ်င္ရတယ္လို႔။ အိပ္မက္မက္မေနနဲ႔"
ေက်ာက္ရာသည္ က်န္းရႊမ္ကို သက္ေသနဲ႔တကြ အရွက္ခြဲႏိုင္ေတာ့မည္ကို ေတြးမိကာ မ်က္လံုးမ်ားအေရာင္ေတာက္လာၿပီး မရယ္မိေအာင္ မနည္းထိန္းထားလိုက္ရသည္။ သူမကို အိမ္သာခြက္ေဆးခိုင္းလိုက္ေသာ သူကို လက္စားျပန္ေခ်ႏိုင္ေတာ့ေပမည္။ ေက်ာက္ရာ အေပ်ာ္လြန္ေနသည္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း က်န္းရႊမ္ ဘာမ်ားေပါက္ကရ ေျပာမလဲဆိုၿပီး ေစာင့္ေနရာ ရုတ္တရက္ သူမေရွ႕တြင္ မီးအိမ္ကဲ့သို႔လင္းလက္ေနေသာ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"အား... "
ေက်ာက္ရာ ရုတ္တရက္ လန္႔သြားၿပီး ေနာက္သို႔ခုန္ဆုတ္လုိက္သည္။ အနားသို႔ ေရာက္လာသူမွာ က်န္းရႊမ္ျဖစ္ေၾကာင္း သူမသတိထားလိုက္မိသည္။ ေက်ာက္ရာ အံႀကိတ္လိုက္ၿပီး ေအာ္လို္က္သည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ? "
"ဘာျဖစ္တာလဲ မေၾကာက္စမ္းပါနဲ႕။ ငါ နည္းနည္းပါးပါး ၾကည့္စရာရွိလို႔ ထလာတာပါ"
က်န္းရႊမ္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္ထားရင္း ေက်ာက္ရာကို တပတ္ပတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ က်န္းရႊမ္ပံုမွာ ထူးဆန္းေသာအရာတခုကို အေသအခ်ာၾကည့္ေနသလိုလို။ က်န္းရႊမ္ ေခါင္းကို ေျဖးညွင္းစြာ ယမ္းလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ ေက်ာက္ရာအနီး တေပပင္ မေဝးေတာ့ေသာ ေနရာတြင္ ရပ္လိုက္သည္။
ေက်ာက္ရာသည္ က်န္းရႊမ္ကိုယ္မွ ထြက္လာေသာ အေႏြးဓါတ္မ်ားကိုပင္ ခံစားမိလိုက္သည္။ ေက်ာက္ရာမ်က္ႏွာတခုလံုး ရဲတြတ္သြားကြာ ရင္ခုန္သံမ်ား ျမန္လာေလသည္။ သူမငယ္စဥ္ကတည္းက ဘယ္ေယာက္်ားႏွင့္မွ ဒီေလာက္နီးကပ္စြာ မေနခဲ့ဖူးေခ်။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ က်န္းရႊမ္ေျပာလိုက္ေသာ စကားကို သူမ ၾကားလိုက္ရသည္။
"မင္းက ေနမေကာင္းဘူးပဲ"
ထိုစကားမ်ား ၾကားလိုက္ေသာအခါ ေက်ာက္ရာ မူးေမ့လုလု ေဒါသထြက္သြားေလသည္။
""ရွင္သာ ေနမေကာင္းတာ။ ရွင့္တမိသားစုလံုးသာ ေနမေကာင္းတာ""
သူမ ေဒါသထြက္လြန္းၿပီး အရူးတေယာက္လိုျပန္ေအာ္လိုက္သည္။
ဒီလူက ဦးေႏွာက္ေကာ ေကာင္းေသးရဲ့လား။ သူမက သူ႔ကို သိုင္းကစားျပသည္။ သူက သင္ျပေပးမယ္မရွိပဲနဲ႔ ေနမေကာင္းဘူးဟု လာေျပာေနေသးသည္။ ဒီေလာက္ ရိုင္းတဲ့သူမ်ိဳး ကမာၻၾကီးမွာ ရွိေသးတယ္လား။
"မင္းက ဘာေတြေအာ္ေနတာလဲ။ "
က်န္းရႊမ္ ေအးစက္စြာေျပာလိုက္သည္။ ေနာက္မွ သူ႔စကားက ဘယ္အဓၶိပါယ္ေရာက္သြားေၾကာင္း သိလိုက္ပီး ျပံဳးျပလိုက္ကာ
"မင္း က်န္းမာေရး တကယ္မေကာင္းလို႔ေျပာတာပါ မင္းကို က်ိန္ဆဲေနတာမဟုတ္ပါဘူး"
"က်မ ေနေကာင္းတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
ေက်ာက္ရာ ေအးစက္စြာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
" က်မထင္တာေတာ့ ေနမေကာင္းတာက ရွင္ပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။ ရွင့့္ေခါင္းသိပ္ေကာင္းပံုမရဘူး"
ေက်ာက္ရာသည္ က်ားတေကာင္ကဲ့သို႔ပင္ သန္မာသည္။ သူမ လက္ဝါးတခ်က္ကပင္ ၁၀၀ ကီလိုေက်ာ္အင္အားရွိသည္။ သူမက်န္းမာေရးအလြန္ေကာင္းေၾကာင္းကို ေက်ာက္ရာ ေကာင္းစြာသိေလသည္။
"ငါေျပာတာကို ဇြတ္လိုက္ျငင္းမေနနဲ႔။ မင္းရဲ႕ တန္းက်ံဳးနဲ႕က်ဳကၽြယ္ေသြးေၾကာေနရာေတြမွာ ခနခန နာတတ္တယ္မလား။ အထူးသျဖင့္ လျပည့္ညေတြေပါ့။ ညဘက္ေလေအးေအးတိုက္လာတဲ့အခါေတြဆိုရင္ မင္းကိုယ္ထဲမွာ အနီေရာင္အလင္းတခု ေပၚလာၿပီး၊ မင္းစိတ္ထဲမွာ.... "
က်န္းရႊမ္က ဆက္ေျပာရမွာ ခက္ပံုျဖင့္ ခနရပ္ေနလိုက္သည္။ ၿပီးမွ
"ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။ မင္းဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားၾကိဳးစား မင္းစိတ္ကိုမင္းၿငိမ္ေအာင္ လုပ္မရဘူးမလား"
(TL - တန္းက်ံဳးေသြးေၾကာသည္ ရင္သားႏွစ္ခု အလည္တည့္တည့္ရွိ ေသြးေၾကာျဖစ္ၿပီး က်ဳကၽြယ္ေသြးေၾကာသည္ နံရိုးေအာက္တည့္တည့္ရွိ ေသြးေၾကာျဖစ္သည္)
"ရွင္... ရွင္ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ"
ေဒါသထြက္ေနေသာ ေက်ာက္ရာသည္ အစက က်န္းရႊမ္ေျပာသမွ် ျပန္ျငင္းမည္ ၾကံထားေသာ္လည္း ထိုစကားမ်ားကို ၾကားလိုက္ေသာအခါ ရွက္ကာ မ်က္ႏွာတခုလံုး ရဲတြတ္သြားၿပီး အံ့ၾသသြားေလသည္။ က်န္းရႊမ္ေျပာသမွ်ကား တလံုးမွ မမွားသည့္အျပင္ မွန္လြန္းေနသည္။
သိပ္မၾကာေသးေသာ လမ်ားက စၿပီး စြမ္းအင္ေလ့က်င့္သည့္အခါတိုင္း တန္းက်ံဳးႏွင့္က်ဳကၽြယ္ ေသြးေၾကာေနရာမ်ားတြင္ နာက်င္မႈကို စတင္ခံစားလာရသည္။ နာက်င္မႈမွာ သိပ္ျပင္းထန္ျခင္းမရွိေသာေၾကာင့္ သူမသိပ္အေလးမထားေပ။ အဓိက ျပႆနာမွာ လျပည့္ညတိုင္း ေလေအးမ်ားတိုက္ခတ္ခ်ိန္တိုင္းတြင္ သူမခႏၶာကိုယ္သည္ ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ပဲ ထူးျခားလာတတ္သည္။ ျပင္းျပေသာ ဆႏၵတခုသည္ တကိုယ္လံုးကို ျဖတ္သန္းသြားပီး ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးလဲ အနီေရာင္ေျပာင္းသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္မရပဲ သူစိမ္းေယာက္်ားတေယာက္ႏွင့္ ပူးပူးကပ္ကပ္ ေနခ်င္စိတ္မ်ား ေပၚလာတတ္သည္။
ေက်ာက္ရာသည္ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္သာ ရွိေသးၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳရန္ အရြယ္မေရာက္ေသးေသာ မိန္းကေလးတေယာက္ ျဖစ္ေလရာ သူမသည္ ထိုခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အလြန္ပင္ အရွက္ရေနသည္။ ပထမေတာ့ အခ်ိန္တန္လ်င္ သက္သာသြားလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ခံစားခ်က္မ်ားသည္ တေန႔တျခားျပင္းထန္လာေလသည္။ သူမခႏၶာကိုယ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသည္ႏွင့္အမွ် ထိုခံစားခ်က္မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ရသည္မွာ ပိုမိုခက္ခဲလာေတာ့သည္။ စျဖစ္စက သူမ က်င့္သည့္ စြမ္းအင္က်င့္စဥ္ကို ႏွစ္ေခါက္ေလာက္က်င့္ရံုနဲ႔ သက္သာသြားေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ ဆယ္ခါခန္႔က်င့္လွ်င္ပင္ မလံုေလာက္ေတာ့ေခ်။ သူမအေနျဖင့္ တညလံုး ေလ့က်င့္ေနပီး မိုးလင္းသည္ကိုသာ ထိုင္ေစာင့္ေနရေလသည္။ ထိုစိတ္ဆႏၵမ်ားမွာ ထူးဆန္းၿပီး ရွက္စရာေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေက်ာက္ရာသည္ မည္သူ႕ကိုမွ် မေျပာခဲ့ဖူးေပ။ သူမ မိဘမ်ားႏွင့္ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးမ်ားပင္ မသိေခ်။ က်န္းရႊမ္က မည္သို႔ သိေနသနည္း။ သူမ ဟုန္းထ်င္ေက်ာင္းသို႔ လာတက္ျခင္းအေၾကာင္းမွာ ထိုစိတ္ေဝဒနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔ အဓိကရည္ရြယ္ၿပီး လာေရာက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
"ငါက ဆရာတေယာက္ပဲ။ မင္းလက္ဝါးသိုင္းကစားျပလိုက္ကတည္းက ဒီေလာက္ေတာ့ ျမင္တာေပါ့"
က်န္းရႊမ္က သက္ေသာင့္သက္သာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ အမွန္ကေတာ့ လက္ဝါးသိုင္းကစားျပရံုမွ်ႏွင့္ ထိုအရာမ်ားကို မည္သူက သိႏိုင္ပါမည္နည္း။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းကင္ဘံုစာၾကည့္တိုက္သည္ကား ထူးျခားေသာရတနာတပါး ျဖစ္ေလရာ သူမသိုင္းကစားျပလိုက္သည္ႏွင့္ သူမ သိုင္းက်င့္စဥ္ အားနည္းခ်က္မ်ားသာမက သူမဘဝတခုလံုး၏ အားနည္းခ်က္မ်ားကိုပင္ ေဖာ္ျပေပးႏိုင္ေလသည္။
"အဲ့ဒါကို ေျဖရွင္းႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းတခုခုမ်ား ရွိလားဟင္? "
ေက်ာက္ရာက နီျမန္းေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေမးလိုက္သည္။ ေက်ာက္ရာက က်န္းရႊမ္လိမ္လည္ေနသည္ကို ေဖာ္ထုတ္ရန္လာျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း က်န္းရႊမ္ကပင္ ေက်ာက္ရာ၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားကို ျပန္ေဖာ္ျပလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာက္ရာ အရွက္ရေနျခင္းျဖစ္သည္။
"ေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္း တခုေတာ့ရွိတယ္။ မနက္ျဖန္ အတန္းကိုလာခဲ့ အဲ့က်မွ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့"
က်န္းရႊမ္က အေရးမႀကီးပံုမ်ိဳးျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"တကယ္? "
ေက်ာက္ရာ မ်က္လံုးမ်ားက သိပ္မယံုၾကည္ဟန္ျဖင့္။ သူမသည္ ကိုယ့္အေျခအေနကို ေကာင္းေကာင္းသိေလသည္။ သူမ စိတ္ဆႏၵမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ရ ခက္ခဲလာသည္ႏွင့္အမွ် သူမသည္ စိတ္တိုလြယ္ၿပီး စိတ္မရွည္တတ္သူ ျဖစ္လာေလသည္။ ထိုေဝဒနာသည္ ေျဖရွင္းမရႏိုင္ေတာ့ဟု စိတ္ေလွ်ာ့ကာ တသက္လံုး လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားရန္ပင္ ဆံုးျဖတ္ထားေလသည္။ တေက်ာင္းလံုးမွ အညံ့ဆံုးေသာ ဆရာက သူမအေျခအေနကို တခါတည္းၾကည့္ရံုႏွင့္ သိႏိုင္ၿပီး ကုသနည္းပါရွိေနလိမ့္မည္ဟု အိပ္မက္ပင္ မမက္ခဲ့ဖူးေခ်။
"မင္းငါ့ကို မယံုလဲ တျခားဆရာတေယာက္ထပ္သြားရွာေလ"
က်န္းရႊမ္က အဆင့္ျမင့္ဆရာႀကီးမ်ားဟန္ပန္အတိုင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္ရင္း အေျပာင္းအလဲမရွိေသာ အမူအရာျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။
"အာ.. အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူးဆရာ။ ဆရာက က်မကို ကူညီႏို္င္မယ့္ တဦးတည္းေသာ ဆရာပါ"
ေက်ာက္ရာက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ သူမ ထိုေဝဒနာ ခံစားေနရသည္မွာ တရက္ႏွစ္ရက္ မကေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ သူမဖခင္ႏွင့္တကြ အျခားသမားေတာ္မ်ားသည္ သူမ တခုခု ခံစားေနရေၾကာင္း မည္သူမွ် မရိပ္မိခဲ့ၾကေခ်။ က်န္းရႊမ္ဆရာကေတာ့ တခါေတြ႕ရံုမွ်ႏွင့္ပင္ သူမေဝဒနာကို သိႏိုင္စြမ္းရွိေလသည္။ အျမင္စူးရွပံုျခင္းယွဥ္လ်င္ က်န္းရႊမ္ႏွင့္ ယွဥ္ႏိုင္သူ ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ေက်ာက္ရာ ေတြးမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမေဝဒနာကို ကုသႏိုင္မည့္နည္းလမ္း က်န္းရႊမ္ ေသခ်ာေပါက္သိလိမ့္မည္ဟု ေက်ာက္ရာ ယံုၾကည္လိုက္ေလသည္။
"မွတ္တမ္းတင္ေက်ာက္ကို ဒီတိုင္းဆက္ကိုင္ထားဦးမွာလား"
က်န္းရႊမ္က ေက်ာက္ရာ လက္သို႔ၾကည့္ကာေျပာလိုက္သည္။
"အာ... "
ေက်ာက္ရာ ထိတ္လန္႔သြားသည္။ ယခုမွ မွတ္တမ္းတင္ေက်ာက္ႏွင့္ မွတ္တမ္းတင္ေနမိမွန္း ေက်ာက္ရာ သတိရလိုက္သည္။ သူမတို႔ ခုနကေျပာေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာ မူလရည္ရြယ္ထားသည့္အတိုင္း ေက်ာက္ယာ သူမ်ားကို ျပန္ျပလိုက္လွ်င္ သူမအေနႏွင့္ ေခါင္းပင္ ေဖာ္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။
"က်မ.. က်မ.. "
ေက်ာက္ရာ လက္ဝါးတြင္ အားတခ်က္ထည့္လိုက္ရာ မွတ္တမ္းတင္ေက်ာက္သည္ ေၾကမြသြားသည္။ ေက်ာက္တံုးကို ဖ်က္ဆီးလိုက္ပီးေနာက္ ေက်ာက္ရာ က်န္းဆရာကို ေနာက္တေခါက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ယခုအခါ က်န္းရႊမ္မ်က္ႏွာသည္ အရင္လို မုန္းစရာမေကာင္းေတာ့ပဲ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းသည္ဟု ထင္မွတ္မိေလသည္။ မွတ္တမ္းတင္ေက်ာက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဝွက္ထားေသာ္သည္း က်န္းရႊမ္ အၾကည့္မ်ားမွ မလြတ္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ ထို႔ျပင္ သူမေဝဒနာမ်ားကိုလဲ ျမင္ႏိုင္ေသးသည္။ ထိုမွ်အရည္အခ်င္းရွိေသာ သူက ဆရာအကဲျဖတ္စာေမးပြဲတြင္ မည္သို႔မည္ပံု သုညသာ ရရွိေလသနည္း။
"သူ႕ၾကည့္ရတာ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ေငြေၾကးကို မက္ေမာပံုမရဘူး။ တျခားသူေတြရဲ႕အျမင္ကိုလဲ အေရးစိုက္ပံုမရဘူး။ ဒါက တကယ့္ ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ပံုစံမ်ိဳးပဲ"
ေက်ာက္ရာ ထိုသို႔ေတြးလိုက္မိသည္။ သူမ တခ်ိန္လံုး လူလိမ္ဟု မွတ္ယူထားခဲ့သည့္ က်န္းရႊမ္သည္ ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ ေလာကႀကီးမွ အေတာ္ဆံုးေသာ ဆရာတဦးျဖစ္သြားေတာ့သည္။
"မင္းရဲ႕ ေက်ာက္စိမ္းျပားကိုျပၿပီး စာအုပ္နဲ႔ အိပ္ရာလိပ္ေတြ သြားထုတ္လိုက္။ မင္းေနရမယ့္ေနရာလဲ တခါတည္း ၾကည့္ခဲ့လိုက္။ မနက္ျဖန္မနက္ စာစသင္မယ္"
"ယား.. "
က်န္းရႊမ္က လက္ေဝွ႔ယမ္းလိုက္ရင္း ေက်ာက္ရာ အားေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အျပင္မွာ က်ယ္ေလာင္ေသာ ေအာ္သံႀကီး ၾကားလိုက္ရၿပီး မ်က္စိတမွိတ္အတြင္းမွာပင္ လူတေယာက္ေရာက္လာသည္။
ဟူး..
ဝင္လာေသာသူမွာ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ခန္႔ရွိသည္။ အခန္းထဲဝင္လာလိုက္သည္ႏွင့္ အခန္းတခုလံုး ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အေငြ႕အသက္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္သြားသည္။ တခ်က္ၾကည့္လိုက္ရံုမွ်ႏွင့္ပင္ ထိုသူသည္ လြန္စြာေၾကာက္စရာေကာင္းေၾကာင္း သိႏို္င္သည္။
"သခင္မေလး"
လူႀကီးက ေက်ာက္ရာကို ဦးညႊတ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
"ဦးေလးေရာင္း ဘယ္လိုလုပ္ဒီေရာက္လာတာလဲ"
ေက်ာက္ယာက ေငးရင္းျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုသူသည္ ေက်ာက္ရာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သြားရွာေသာ အိမ္ေတာ္ထိန္းေရာင္း ျဖစ္ေလသည္။ အိမ္ေတာ္ထိန္းေရာင္းသည္ ေက်ာက္ယာကို ေက်ာင္းပို႔ၿပီး ျပန္ခါနီးမွာ သူမသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီး ျပန္လွည့္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေကာင္ေလးမ်ားထံမွ ေက်ာက္ရာသည္ ဆရာအကဲျဖတ္စာေမးပြဲတြင္ သုညရထားေသာ ဆရာကို ဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ ႀကိဳးစားေနေၾကာင္း။ ထိုဆရာက ေက်ာက္ရာကို အိမ္သာပင္ ေဆးခိုင္းေနေသးေၾကာင္း ၾကားလိုက္ရရာ အိမ္ေတာ္ထိန္းေရာင္းခမ်ာ ၾကားလိုက္ရသည့္ ေနရာတြင္ပင္ သတိလစ္လုလု ျဖစ္သြားေသးသည္။
သခင္မေလးမွာ ျမိဳ႕စားသမီးျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ အိမ္တြင္ ဘာမွလုပ္ခဲ့ရျခင္းမရွိေခ်။ မည္သူမွ်ကလဲ မခို္င္းဝံ့ၾကေခ်။ ခုေတာ့ သုညဆရာက သူ႕သခင္မေလးကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ခို္င္းသည့္အျပင္ အိမ္သာလဲ ေဆးခိုင္းလိုက္သည္။ သတၱိေကာင္းလွေသာ ဆရာပါလား။ အကယ္လို႔ ထိုဆရာကသာ ေက်ာ္ၾကားလြန္းေသာ ဆရာျဖစ္ေနလွ်င္ အိမ္ေတာ္ထိန္းေရာင္းက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးႏိုင္ေသးသည္။ ဆိုးသည္က ခိုင္းသည့္ဆရာမွာ သုညဆရာျဖစ္ေနသည့္အျပင္ ေက်ာင္းသားတဦးကိုလဲ က်င့္စဥ္ေဖာက္ျပန္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ဖူးသူျဖစ္သည္။ သူ႕သခင္မေလးကို ထိုဆရာလက္ေအာင္တြင္ သင္ၾကားရန္ မည္သို႔မွ် သေဘာမတူႏိုင္ေခ်။ သူတို႔အိမ္ေတာ္တြင္ သခင္မေလးကို တခါတေလ သိုင္းသင္ေပးၾကသူမ်ားသည္ပင္ ထိုဆရာထက္ အျပတ္အသတ္ သာေသးသည္။
"သခင္မေလး...နင္.. "
က်န္းရႊမ္ကို ၾကည့္ေနရာမွ ေရာင္းဟန္သည္ ေက်ာက္ရာ ဘက္သို႔လွည့္လိုက္သည္။
"က်မ ဆရာက်န္းရႊမ္ကို ဆရာအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳပီးသြားပီ"
ေက်ာက္ရာက ေျပာလိုက္သည္။ ၾကားၾကားခ်င္း အားကုန္ေျပးလာခဲ့ေသာ္လည္း သူသည္ ေျခတလွမ္းေနာက္က်ၿပီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူက ေက်ာက္ရာကို သူ႕ေနာက္ဘက္ေရာက္သြားေအာင္ ဆြဲေခၚလိုက္ၿပီး က်န္းရႊမ္ကို ေအးစက္စြာ ၾကည့္လိုက္သည္။
"ခုခ်က္ခ်င္း ငါ့သခင္မေလးကို တပည့္အျဖစ္က စြန္႕လႊတ္လိုက္။ ၿပီးရင္ သခင္မေလးကို ျပန္ေတာင္းပန္စမ္း။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ ကေလးမေလးကို ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းပီး မင္းအတန္းမွာ လက္ခံလိုက္တယ္ ဆိုတာ တေက်ာင္းလံုးသိေအာင္ ငါလုပ္ျပမယ္"
"အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ ကေလးမကို ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းတယ္? ခင္ဗ်ားစကားက လြန္မေနဘူးလား"
က်န္းရႊမ္က ေခါင္းယမ္းရင္းေျပာလိုက္သည္။ တျခားသူမ်ားသာ ထိုစကားမ်ားကို ၾကားလ်င္ က်န္းရႊမ္က ေက်ာက္ရာကို မဟုတ္တာ တခုခု လုပ္လိုက္သည္ဟု ထင္ကုန္ၾကေတာ့မည္။ က်န္းရႊမ္သည္ ေက်ာက္ရာကို ရိုးရိုးသားသား တပည့္အျဖစ္ လက္ခံရံုသက္သက္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းကင္ႀကီးပင္လ်င္ သက္ေသခံႏိုင္ေလသည္။
"ငါတို႔မိသားစုသခင္မေလးက အရမ္းေတာ္တဲ့ ပါရမီရွင္ကြ။ သူက မင္းလိုဆရာရဲ႕အတန္းမ်ိဳးမွာ တက္ရမယ့္သူမဟုတ္ဘူး။ မင္းသာ သူ႕ကို အခု တပည့္အျဖစ္က စြန္႕လႊတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ဒီကိစၥမျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႔ ငါေအာက္ေမ့လိုက္မယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနဲ႔ သြားေတြ႕ၿပီး မင္းကို ေက်ာင္းကထုတ္ပစ္မယ္"
ေရာင္းဟန္က ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူေျပာလို႔မၿပီးေသးခင္
"ဦးေလးေရာင္း ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။ က်မ ဆရာ့ကို အသိအမွတ္ျပဳတာ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ကိုယ္လုပ္တာ။ ဘာလို႔ ျပသနာရွာေနရတာလဲ"
ေက်ာက္ရာက ေျခေဆာင့္ကာ ေျပာလိုက္ေလသည္။ သူမ ေက်ာင္းလာတက္သည္မွာ သူမ ေဝဒနာေပ်ာက္ဖို႔က အဓိကရည္ရြယ္ရင္းျဖစ္သည္။ ဆရာက်န္းရႊမ္က သူမေဝဒနာကို ကုသေပးႏိုင္ေၾကာင္းၾကားၿပီးျဖစ္ရာ ေပ်ာ္လို႔မွမဆံုးေသးခင္ ဦးေလးေရာင္း ေရာက္လာၿပီး ျပသနာမီးခြက္ထြန္းရွာေနေတာ့သည္။
"ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္? "
ေရာင္းဟန္ သခင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္။
"သခင္မေလးက သူ႕ဆီသင္ရင္ တကယ္ပဲ စြမ္းအင္တိုးမယ္ေအာက္ေမ့ေနတာလား? "
သခင္မေလးသည္ မာနႀကီးသူျဖစ္ေၾကာင္း အိမ္ေတာ္ထိန္းေရာင္း ေကာင္းစြာသိထားၿပီးျဖစ္သည္။ သခင္မေလးက ဆရာအျဖစ္အသိျပဳထားသူဆိုေတာ့ ဒီအမိႈက္ဆရာက တကယ္ပဲ အစြမ္းထက္ကာ အသင္အျပေတာ္သူမ်ားလား?
"စြမ္းအင္တိုးမယ္? ဆရာက အဲ့လိုေတာ့ မေျပာပါဘူး"
ေက်ာက္ရာက ေခါင္းခါလိုက္သည္။ ဆရာက သူမေဝဒနာကိုသာ ထုတ္ေျပာရေသးသည္။ သင္ၾကားေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွမေျပာျဖစ္ၾကေသးေပ။
"မေျပာဘူးလား? ဒါျဖင့္ဘာလို႔.. "
ေရာင္းဟန္ အံ့ၾသသြားသည္။
"ေတာ္ေလာက္ၿပီ ဦးေလးေရာင္း ဘာမွဆက္မေမးနဲ႔ေတာ့"
သူမေဝဒနာကို သတိရလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာက္ရာ ရွက္ေသြးျဖာသြားသည္။ သခင္မေလး ရွက္သြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ေသာအခါ ေရာင္းဟန္ ေတြေဝသြားၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေငးၾကည့္လိုက္သည္။ ကြဲေၾကေနေသာ မွတ္တမ္းတင္ေက်ာက္ကို ၾကမ္းေပၚတြင္ ေတြ႕လိုက္ရာတြင္ ေရာင္းဟန္ မ်က္ႏွာမွာ ေအးစက္ျပာႏွမ္းသြားပီး ျခေသၤ့တေကာင္ကဲ့သို႔ ေဒါသႀကီးစြာႏွင့္
"ေခြးစုတ္ကေလး.. မင္း ငါ့သခင္မေလးကို ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ? ငါမင္းကို မသတ္ရဲဘူး ေအာက္ေမ့ေနလား"
ဝုန္း....
ေရာင္းဟန္၏ တကိုယ္လံုးမွ အင္အားျပင္းထန္လွေသာ စြမ္းအင္ အရွိန္အဝါမ်ား ထြက္လာကာ ေလထုတခုလံုး တုန္ခါသြားသည္။ ၾကမ္းျပင္မွာလည္း ျပင္းထန္လွေသာ အင္အားကို မခံႏိုင္ဟန္ျဖင့္ ကြဲအက္သြားေလသည္။