ငါက အဲဒီ အမိႈက္ဆရာပဲ
"အမ္.. "
က်န္းယန္ ခနေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိၿပီး မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။
"က်ေနာ္ အရင္တုန္းက မိန္းကေလးတေယာက္ကို တဖက္သက္ၾကိဳက္ဖူးပါတယ္။ သူက က်ေနာ့္ကို ျပန္မႀကိဳက္တဲ့အျပင္ ေလွာင္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက ဆရာနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူးထင္တယ္"
က်န္းရႊမ္ ေမးလိုက္သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ က်န္းယန္ တခ်ိန္တုန္းက မိန္းကေလးတေယာက္ကို ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးသည္။ က်န္းယန္ မိန္းကေလးကို ဖြင့္ေျပာသည့္အခ်ိန္တြင္ မိန္းကေလးက လက္မခံပဲ က်န္းယန္ကို ရက္ရက္စက္စက္ ေလွာင္ေျပာင္ခဲ့သည္။ က်န္းယန္ လြန္စြာအရွက္ရခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕သူငယ္ခ်င္း မိုေရွာင္းပင္လွ်င္ ထိုအေၾကာင္းကို မသိေပ။ က်န္းရႊမ္ဆရာက မည္သို႔သိေနရသနည္း။
"တကယ္လား က်န္းယန္? မင္း ငါ့ကိုဘာလို႔မေျပာျပတာလဲ။ ဘယ္သူကမ်ား မင္းကို ေလွာင္ရဲတာလဲ"
မိုေရွာင္း အလြန္အံ့ၾသသြားၿပီး က်န္းယန္ကို အေလာတႀကီးေမးလိုက္သည္။
"ထားလိုက္မိုေရွာင္း။ မင္းကို ေနာက္မွပဲ အဲ့အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့မယ္"
က်န္းယန္ ေခါင္းယမ္းၿပီး မိုေရွာင္းကို ေျပာလိုက္သည္။ က်န္းယန္သည္ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို သူစိမ္းတေယာက္ျဖစ္ေသာ က်န္းရႊမ္ေရွ႕တြင္ ေျပာခ်င္စိတ္မရွိေခ်။ သူက က်န္းရႊမ္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ဆရာ အဲ့ကိစၥက က်ေနာ့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥပါ။ ဆရာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိေနလဲေတာ့ က်ေနာ္လဲ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ကိစၥက က်ေနာ့္ကို လွံသိုင္းသင္ျပေပးမွာနဲ႔ေတာ့ ဘာမွမဆိုင္တာေသခ်ာတယ္"
"ဘာမွမဆိုင္ဘူး ဟုတ္လား? "
က်န္းရႊမ္ ေခါင္းယမ္းလိုက္သည္။
"ဘယ့္ႏွယ္ ဘာမွမဆိုင္ရမွာလဲ။ အကုန္ဆိုင္တယ္ကြ"
"အကုန္ဆိုင္တယ္? "
က်န္းယန္ မယံုၾကည္ႏိုင္ဟန္ျဖင့္ ျပန္ေမးလိုက္သည္။ အသည္းကြဲျခင္းႏွင့္ က်န္းရႊမ္က သင္ျပေပးရမည့္အေရးသည္ မည္သို႔မ်ား သက္ဆိုင္ေနၾကသနည္း။
"မင္းလွံက တိက်တယ္ အားျပင္းထန္တယ္။ မင္းရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ တထပ္တည္းပဲ။ မင္းက ဘာကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္လာမွာေတြ ႀကိဳမေတြးပဲ တံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ ရင္ဆိုင္တတ္တယ္။ ဒါက ေကာင္းတဲ့အခ်က္ပဲ။ တိုက္ခိုက္ေရးသမားဆိုတာ ကိစၥအေသးအမႊားေလးေတြကို လ်စ္လ်ဴရွဳၿပီး ရန္သူကို ရင္ဆိုင္ရဲရမယ္"
က်န္းရႊမ္ ေျပာေနရင္း က်န္းယန္ကို တည္ျငိမ္စြာ ၾကည့္လိုက္သည္။
"ႏွေျမာစရာေကာင္းတာကေတာ့ အသည္းကြဲၿပီးေနာက္ပိုင္း မင္းအရင္လို မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေၾကာက္စိတ္နည္းနည္း ဝင္လာတာပဲ။ မင္းအခု အျငင္းခံရတာကို ေၾကာက္ေနၿပီ။ အေလွာင္ခံရတာကို ေၾကာက္ေနၿပီ။ မင္းလွံက အရင္လို မျပတ္သားေတာ့ပဲ တံု႔ဆိုင္းေနၿပီ။ အဲ့လိုတံု႔ဆိုင္းေနတဲ့အတြက္ မင္းအင္အားကလဲ အရင္လို မျပင္းထန္ေတာ့ဘူး"
"ဆ..ဆရာက က်ေနာ္လွံသိုင္းကစားျပတာကို ၾကည့္ရံုနဲ႔ အဲ့ဒါအကုန္လံုးကို သိႏိုင္တယ္ေပါ့? က်ေနာ္ အသည္းကြဲတာကိုလည္း အဲ့ဒီကပဲ သိတယ္ေပါ့? က်ေနာ့္စိတ္ထားကလဲ လွံသိုင္းထဲမွာ ေပၚတယ္ေပါ့? "
က်န္းယန္ ထိတ္လန့္သြားသည္။ က်န္းရႊမ္ ေျပာလိုက္သည္မ်ားမွာ အမွားတခုပင္ မပါေခ်။ မွန္လြန္းလွသည္ဟု ဆိုရလိမ့္မည္။ သူ႕စိတ္ေနစိတ္ထားသည္ ေျဖာင့္မတ္ၿပီး ဘာမဆို တည့္တည့္မတ္မတ္ ရင္ဆိုင္ရဲသည္။ အခ်စ္ေရးတြင္ ရွံဳးနိမ့္ၿပီးေသာအခါတြင္ က်န္းယန္သည္ ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္လာၿပီး ဘာလုပ္လုပ္ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္လာသည္။ က်န္းရႊမ္အေနျဖင့္ သူ႕အခ်စ္ေရးအပါအဝင္ ထိုအရာမ်ားအားလံုးကို မည္သို႔မ်ား သိေနရသည္နည္း။ ဒီေလာက္ အျမင္စူးရွၿပီး ထက္ျမက္ေသာ ဆရာတေယာက္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဟုန္းထ်င္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ ရွိေနေလသနည္း။ က်န္းယန္သည္ ရူးေတာ့မတတ္ ထိတ္လန္႔သြားသည္။
က်န္းယန္ နံပါတ္ ၁ လွံသိုင္းဆရာျဖစ္ေသာ ဝမ္ေခ်ာင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုကာ တပည့္ခံႏို္င္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီးသားျဖစ္သည္။ သူ႕အေနႏွင့္ လွံသိုင္း၏ အေရးႀကီးေသာ အႏွစ္သာရမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္မိရန္ လိုေနေသးသည္ဟုသာ ဝမ္ေခ်ာင္က ေျပာႏိုင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ကြယ္မွ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဝမ္ေခ်ာင္အေနျဖင့္ မျမင္ႏိုင္ခဲ့ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ယခု ဆရာကေတာ့ တခ်က္ၾကည့္လိုက္ရံုမွ်ႏွင့္ သူအသည္းကြဲဖူးသည့္ အေၾကာင္း၊ သူ႕ကၽြမ္းက်င္မႈမ်ား ယုတ္ေလ်ာ့ေနျခင္းမွာ စိတ္ထိခိုက္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေနေလသည္။ ဒီဆရာ၏ အျမင္စူးရွမႈသည္ ဝမ္ေခ်ာင္ဆရာထက္ပင္ သာလြန္ေနသည္ေလာ။
"ဘာမွမဆန္းပါဘူး"
က်န္းရႊမ္က ဟန္ပါပါေျပာလိုက္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ပါရဂူ တေယာက္၏ အရိပ္အဟန္ အျပည့္ႏွင့္။
"လွံသိုင္းမွာ မင္းရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားက ေပၚေနၿပီးသားပဲ။ တကယ္လို႔ လူတေယာက္က သူ႕စိတ္ထဲမွာ ရွင္းမေနဘူးဆိုရင္ သူ႕လွံသိုင္းကလဲ ရွဳပ္ေထြးေနမွာပဲ။ မင္းရဲ႕လွံသိုင္းက ရွင္းလင္းေနတယ္ဆိုေပမယ့္ အဲ့ထဲမွာ တခုခုေတာ့ ဖံုးကြယ္ထားသလိုပဲ။ မင္းရဲ႕ မစြန္႕လႊတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ အကုန္လံုးကို မင္းက ဖံုးကြယ္ထားတယ္။ တဖက္သက္ အခ်စ္ပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ငါေသခ်ာေပါက္ေျပာရဲတာေပါ့"
"ဒါ.. "
က်န္းယန္ မ်က္ႏွာ ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးလို ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ေဘးရွိ မိုေရွာင္းမွာလဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ အံ့ၾသေနရာ ၾကက္ဥတလံုးပစ္ထည့္လွ်င္ပင္ ဝင္သြားေလာက္သည္။
ဘာလဲဟ။ တကယ္ႀကီးလား? လွံသိုင္းကစားျပတာကို ၾကည့္ရံုနဲ႔ ခင္ဗ်ားက စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ ဖံုးကြယ္ထားတာကို ျမင္ႏို္င္တယ္။ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာကို ျမင္ႏိုင္တယ္? ခင္ဗ်ား မ်က္လံုးေတြက လူမ်က္လံုးေတြေကာ ဟုတ္ေသးရဲ႕လား။
က်န္းယန္ႏွင့္မိုေရွာင္းသည္ တေယာက္ကိုတေယာက္ မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ ထိတ္လန္႔စြာ ၾကည့္ေနမိၾကေလသည္။
"ဆရာ က်ေနာ့္ကိုလဲ တခ်က္ေလာက္ ၾကည့္ေပးလို႔ရမလား"
အလန္႔ေျပသြားေသာ မိုေရွာင္းက သိခ်င္စိတ္အျပည့္ျဖင့္ ေရွ႕သို႕တက္လာသည္။ က်န္းရႊမ္ သေဘာမတူရေသးခင္မွာပင္ မိုေရွာင္းသည္လည္း လွံသိုင္းကြက္မ်ားကို ကစားျပေလေတာ့သည္။ မိုေရွာင္းကစားေနေသာ သိုင္းကြက္မွာ က်န္းယန္ကစားျပခဲ့ေသာ သိုင္းကြက္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိုေရွာင္းကစားသည္မွာ က်န္းယန္ထက္ အားမာန္ျပင္းထန္ရံုသာမက လွ်င္ျမန္မႈလဲသာသည္။ ဝမ္ေခ်ာင္က မိုေရွာင္းကို တပည့္အျဖစ္လက္ခံၿပီး က်န္းယန္ကို ျငင္းလိုက္သည္မွာ မထူးဆန္းလွ။
ဟူး..
ေလတိုးသံမ်ား တိုးတိတ္သြားၿပီး မိုေရွာင္းက သိုင္းကစားေနသည္ကို ရပ္လိုက္သည္။ လွံသိုင္းကစားေနစဥ္က မိုေရွာင္းသည္ ထိန္းသိမ္းမရႏိုင္ေသာ မိစာၦတေကာင္ပမာ ထင္ရၿပီး နတ္ဘုရားမ်ားပင္ သူ႕ျပိဳင္ဘက္မဟုတ္ဟု ထင္ရေလာက္သည္။ ကစားၿပီး ရပ္ေနလိုက္ေသာအခါတြင္လည္း ေက်ာက္ရုပ္အႀကီးအလား ျငိမ္သက္လွသည္။ သူ႕အေနျဖင့္ လွံသိုင္းတြင္ အေတာ္ခရီးေရာက္ေနၿပီး ျဖစ္သည္ကို သိသာလွသည္။
"မင္းၾကည့္ရတာ ဗိုက္သိပ္ေကာင္းပံုမရဘူး။ ငါထင္တာမမွားဘူးဆိုရင္ မင္းဝမ္းေလွ်ာေနတယ္မလား? "
က်န္းရႊမ္၏ တည္ၾကည္လွေသာ အၾကည့္သည္ မိုေရွာင္းဘက္သို႔ လွည့္သြားသည္။
"အာ... "
မိုေရွာင္း တုန္လႈပ္သြားသည္။
"ဆရာ.. က်ေနာ္ဝမ္းေလွ်ာေနတာကို လွံသိုင္းကစားတာကေန သိတာပဲလား? "
က်န္းရႊမ္ေျပာသကဲ့သို႔ပင္ မိုေရွာင္း ယေန႔ ဗိုက္သိပ္မေကာင္းပဲ ျဖစ္ေနသည္။ မေန႔ကတည္းက ဝမ္းမရပ္မနား သြားေနသည္မွာ ယေန႔မနက္အထိပင္။ မိုေရွာင္းအေနျဖင့္ အားနည္းလာသည္ဟုပင္ ခံစားေနရသည္။ သို႔ေသာ္ လွံလက္ထဲရွိေနလွ်င္ မိုေရွာင္း အေနျဖင့္ သိုင္းကြက္မ်ားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ႏွင့္ အားအျပင္းထန္ဆံုး ကစားႏိုင္ေနေသးသည္။ ဝမ္ေခ်ာင္ကပင္ မနားတမ္းခ်ီးက်ဴးေနခဲ့ရသည္။ ဒီဆရာကေတာ့ တခ်က္တည္းၾကည့္လိုက္ရံုမွ်ႏွင့္ ဝမ္းေလွ်ာေနသည္ကို သိႏိုင္ေလသည္။
တကယ္ႀကီးဟ။
လွံသိုင္းကစားျပသည္ကို ၾကည့္ရံုႏွင့္ အသည္းကြဲျခင္းႏွင့္ ဝမ္းေလွ်ာျခင္းကို ျမင္ႏိုင္သည္မွာ မည္သို႔ေသာ မ်က္လံုးမ်ားနည္း။
"မင္းတို႔ကိုု သင္ေပးေစခ်င္ရင္ ငါ့ဆီ အရင္တပည့္ခံရမယ္"
ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ တုန္လႈပ္ေနသည္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ၿပီး က်န္းရႊမ္ သူတို႔ကို တည္ၾကည္စြာ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္သည္ အလန္႕လြန္ၿပီး ရူးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ က်န္းရႊမ္အတြက္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ေသာ ကိစၥကေလးတခု လုပ္လုိက္သလိုသာ ေအာက္ေမ့ရသည္။ ထိုေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ သိုင္းကစားျပသည့္အခ်ိန္တြင္ ေကာင္းကင္ဘံုစာၾကည့္တိုက္ထဲတြင္ သူတို႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ထိုစာအုပ္မ်ားထဲတြင္ အသည္းကြဲျခင္း ဝမ္းေလွ်ာျခင္းမ်ားသာမက အျခားအားနည္းခ်က္မ်ားပင္ ပါရွိေနေသးသည္။ က်န္းရႊမ္ အေနျဖင့္ စာအုပ္ထဲမွ စာေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္ျပလိုက္ရံုသာျဖစ္ၿပီး ဘာမွမခက္လွေခ်။
"တပည့္ က်န္းယန္က ဆရာ့ကို ဆရာအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္"
က်န္းယန္ တံု႔ဆိုင္းျခင္းမရွိပဲ ဒူးေထာက္လိုက္သည္။ သူသည္ က်န္းရႊမ္ကို လြန္စြာမွပင္ ေလးစားေနမိၿပီျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္အျမင္စူးရွေသာ ဆရာသည္ သင္ၾကားရာတြင္လည္း ညံ့လိမ့္မည္ မဟုတ္။
"အင္း.. "
က်န္းရႊမ္ ေက်နပ္စြာ ေခါင္းညိမ့္လိုက္သည္။ သူ႕အေနျဖင့္ က်န္းယန္၏ အားနည္းခ်က္မ်ားသာ ေျပာရေသးၿပီး သင္ၾကားမႈတခုပင္ မလုပ္ရေသးေသာ္လည္း က်န္းယန္က ေက်ေက်နပ္နပ္ တပည့္ခံေနၿပီ ျဖစ္သည္။ က်န္းရႊမ္ သူ႕အိပ္ထဲမွ တပည့္အသိအမွတ္ျပဳရာတြင္ သံုးေသာ ေက်ာက္စိမ္းျပားတျပားကို ထုတ္လိုက္ကာ က်န္းယန္ကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။
"ဆရာ တပည့္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၾကရေအာင္"
"ဟုတ္ကဲ့" က်န္းယန္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနျခင္းမရွိပဲ လက္ထိပ္ကို ေဖာက္လိုက္ကာ ေက်ာက္စိမ္းျပားေပၚ ေသြးတစက္ခ်လိုက္သည္။ ဆရာတပည့္ အသိမွတ္ျပဳျခင္းသည္ လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ ၿပီးဆံုးသြားေလသည္။
"မင္း ငါ့တပည့္ျဖစ္လာၿပီဆိုေတာ့ အႀကံတခုေတာ့ ေပးလိုက္မယ္။ မင္းအေနနဲ႔ အခ်စ္ေရးမွာ အဆင္ေျပခ်င္တယ္ဆိုရင္ အစြမ္းအစရွိေအာင္ အရင္လုပ္ရမယ္။ အစြမ္းအစမရွိတဲ့သူကို ဘယ္မိန္းကေလးကမွ ေလးစားမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မင္းအေနနဲ႔ စိတ္ဓါတ္က်မေနပဲ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ေလ့လာသင္ယူၿပီးေတာ့ အစြမ္းအစရွိေအာင္ အရင္လုပ္။ အဲ့က်မွ ဟိုေကာင္မေလးက မင္းကို ျငင္းလိုက္မိတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မွားပါလိမ့္ဆိုတာ နားလည္ၿပီး ေနာင္တရလို႔မဆံုး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္"
က်န္းရႊမ္ ရုတ္တရက္ သူအရင္ဘဝက ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ စာအုပ္ထဲမွ စာတေၾကာင္းကို ရုတ္တရက္ သတိရလိုက္သည္
" ျမစ္ေတာင္မွ ႏွစ္သံုးဆယ္အၾကာမွာ ေျပာင္းျပန္စီးဆင္းႏိုင္ေသးတယ္ ၊ ဆင္းရဲတဲ့ လူငယ္ေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ အႏိုင္မက်င့္နဲ႔"
"ဆင္းရဲတဲ့လူငယ္ေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ အႏိုင္မက်င့္နဲ႔? "
က်န္းယန္ ထိုစကားမ်ားကို ၾကားအၿပီးတြင္ သူ႕ရင္ဘက္တခုလံုး ပူေလာင္လာသည္ဟု ခံစားလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာ နီရဲလာၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားမႈျဖင့္ တကိုယ္လံုး တုန္လႈပ္ေနသည္။ ေရွးေခတ္မွာေမြးဖြားလာေသာ က်န္းယန္အေနျဖင့္ ထိုစကားလံုးမ်ားကို မည္သို႔ၾကားဖူးလိမ့္မည္နည္း။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ က်န္းယန္၏ တိုက္ပြဲဝင္စိတ္မ်ား ျပန္လည္ေမြးဖြားလာသည္။ အသည္းကြဲၿပီးေနာက္ စိတ္ဓါတ္က်ေနမႈမ်ား ေပ်ာက္သြားကာ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ အလင္းတန္းတခုကို ဆုပ္ကိုင္မိလိုက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။
"ကဲ က်န္းယန္ မင္းေနာက္တေခါက္ေလာက္ သိုင္းကစားလိုက္အံုး" က်န္းယန္ေျပာင္းလဲသြားသည္ကို သတိျပဳလိုက္မိေသာ က်န္းရႊမ္က အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။
က်န္းယန္ ဘာမွျပန္မေျပာမေနပဲ လွံကို ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။ က်န္းယန္၏ အေနအထားမွာ ခုနကႏွင့္ မတူေတာ့ေပ။
ဝုန္း.. ဝုန္း.. ဝုန္း
ျပင္းထန္လွေသာ အားလိႈင္းမ်ားသည္ ေလထုကို ျဖတ္သန္းသြားကာ အခန္းတခုလံုးပင္ တုန္လႈပ္သြားသည္ဟု ထင္ရသည္။
ထန္း..
လွံသိုင္းကစားပီးသည္ႏွင့္ က်န္းယန္သည္ ေရျပင္ညီလွံထိုးခ်က္ျဖင့္ ေက်ာက္တိုင္ကိုထိုးစိုက္လိုက္ရာ နံပါတ္မ်ား ေပၚလာေတာ့သည္။
၂၃၅!
ပထမတေခါက္ ကစားစဥ္က အားကုန္သံုးခဲ့ေသာ္လည္း ၁၁၀ ကီလိုသာ ရရွိခဲ့သည္။ ယခု က်န္းရႊမ္၏ စကားအနည္းငယ္ကို နားေထာင္လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ က်န္းယန္၏ အင္အားမွာ ၁ ဆေက်ာ္ေက်ာ္ တိုးတက္သြားေတာ့သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ"
ေက်ာက္တိုင္ေပၚမွ ဂဏန္းမ်ားကို ၾကည့္ၿပီးေသာအခါ က်န္းယန္ သံသယ တစံုတရာ မရွိေတာ့ေခ်။ က်န္းရႊမ္သည္ အလြန္ထူးခၽြန္ေသာ ဆရာတေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း က်န္းယန္ ယံုၾကည္လိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ကာ အရိုအေသျပဳလိုက္ေတာ့သည္။
"စြမ္းလွခ်ည္လား"
မိုေရွာင္းသည္လည္း ဂဏန္းမ်ားကို ၾကည့္ကာ တုန္လႈပ္ေနမိသည္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္း က်န္းယန္ ဆရာေကာင္းတေယာက္ကို ရွာေတြ႕လိုက္သျဖင့္ မိုေရွာင္း ဝမ္းသာသြားသည္။ ထို႔အတူ အနည္းငယ္လဲ စိတ္ပ်က္ေနမိသည္။ ဝမ္ေခ်ာင္ဆရာက မိုေရွာင္းအား သင္ျပေပးေသာအခ်ိန္က သူ႕တိုးတက္မႈမွာ ၃၀ % သာရွိေလသည္။ ယခုဆရာကေတာ့ က်န္းယန္ကို ၁ ဆေက်ာ္ေက်ာ္ တိုးတက္ေအာင္ သင္ေပးႏိုင္သည္။ မိုေရွာင္းသာ ဒီနာမည္မရွိေသာ ဆရာက ဒီေလာက္အစြမ္းထက္ေနမည္မွန္း ႀကိဳသိခဲ့လွ်င္ ဝမ္ေခ်ာင္ထံသို႔ တကူးတကသြားကာ တပည့္ခံေနမည္ မဟုတ္ပဲ ဒီစာသင္ခန္းကိုသာ တန္းေျပးလာၿပီး တပည့္ခံလိုက္မည္ျဖစ္သည္။ မိုေရွာင္း ေနာင္တအနည္းငယ္ ရမိေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိုေရွာင္းစိတ္ထဲ သံသယ တခုဝင္လာသည္။ ဒီေလာက္ထူးခၽြန္ေနေသာ ဆရာတေယာက္က ဘာလို႔မ်ား နာမည္မရွိျဖစ္ေနရသနည္း။ မိုေရွာင္း မေမးပဲ မေနႏိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္
"ဆရာ.. အခုက်န္းယန္ကို တပည့္အျဖစ္ လက္ခံလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ဆရာ့နာမည္ေလး က်ေနာ္တို႔ သိပါရေစလား"
မိုေရွာင္းေမးလိုက္သည္ကို ၾကားလိုက္ေသာ က်န္းယန္သည္လည္း က်န္းရႊမ္ကို လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္သည္။ က်န္းယန္သည္ သူ႕ဆရာကို လြန္စြာမွပင္ ေလးစားေနမိၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႕ဆရာနာမည္ကို ခုထိ မသိရေသးသည္ကို သတိရလိုက္သည္။
"ငါ့နာမည္ က်န္းရႊမ္"
က်န္းရႊမ္ တည္ျငိမ္စြာ ေျပာလိုက္သည္။
"က်န္းရႊမ္? ဒီနာမည္ၾကားဖူးသလိုပဲ.. "
မိုေရွာင္း ခနစဥ္းစားေနလိုက္သည္။ တစံုတခုကို သတိရလိုက္ဟန္ျဖင့္ မိုေရွာင္း မ်က္လံုးမ်ား က်ဥ္းေျမာင္းသြားသည္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္လႈပ္လာပီး
"က်ေနာ္ သတိရၿပီ ဒီေက်ာင္းမွာ ဆရာအကဲျဖတ္စာေမးပြဲမွာ သုညရတဲ့ အမိႈက္ဆရာတေယာက္ ရွိတယ္တဲ့။ အဲ့ဆရာနာမည္က က်န္းရႊမ္ တဲ့။ ဆရာနဲ႔ နာမည္ခ်င္းဆင္တယ္ေနာ္"
"အင္း... ဆင္တာမဟုတ္ဘူး။ ငါက အဲ့အမႈိက္ဆရာပဲ"
က်န္းရႊမ္ေခါင္းညိမ့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
"အာ... "
မိုေရွာင္းႏွင့္က်န္းယန္ ၾကက္ေသေသသြားေတာ့သည္။