บทที่ 391 เรื่องประหลาด

บทที่ 391 เรื่องประหลาด

หลิวอิ่งพูดประโยคนี้จบ ก็ทำหน้าตาเย็นชาสะบัดแขนจากไป

สวี่อี้ยืนอยู่ที่เดิมกล่าวประนีประนอมด้วยความลำบากใจ “เอ่อคือว่า หลิวอิ่งก็เป็นคนแบบนี้ คุณหนูอย่าถือสาเลยนะครับ”

เยี่ยหวันหวั่นไม่พูดอะไร อย่างไรเสียเธอก็เตรียมใจไว้อยู่แล้ว เธอคิดไว้แต่แรกแล้วว่าต้องไม่มีใครเชื่อเธอ และรู้ว่าคำพูดเหล่านั้นของเธอจะทำให้คนอื่นมองเธออย่างไร

กลางดึก ณ ผับบนชั้นดาดฟ้าของโรงแรม

เดินทางติดต่อกันมาสองวันเต็ม บรรดาบอดี้การ์ดจึงมาผ่อนคลายที่ผับกันสักหน่อย

คนกลุ่มหนึ่งกำลังดื่มเหล้าพูดคุยกันอยู่

“เฮ้ย พวกนายได้ยินกันหมดแล้วใช่ไหม? หลายวันมานี้ผู้หญิงคนนั้นเอาแต่พูดกรอกหูนายท่านอยู่ตลอดเหมือนกับพวกโรคประสาท บอกว่านายท่านจะมีภัยพบเจอกับอันตราย ยุให้นายท่านอย่าเดินทางต่อ!”

“คิดว่าตัวเองเป็นปรมาจารย์ด้านการทำนายจริงๆ หรือไง?”

“พูดไปเรื่อย! ก็แค่ปากอัปมงคลพูดถูกเรื่องของหัวหน้าก็เท่านั้น! เธอยังทักอีกว่าซ่งจิ้งจะมีเคราะห์ด้านความรัก? แล้วไงนี่ก็ผ่านมาสองวันแล้ว ซ่งจิ้งก็ยังอยู่ดีเหมือนเดิมไม่ใช่เหรอ?”