บทที่ 302 เมาแล้ว

บทที่ 302 เมาแล้ว

หานเซี่ยนอวี่พูดไม่ออก

เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็มองเฉียวเข่อซิน ผลิยิ้มบาน “พี่สาวชอบผมไหม?”

เฉียวเข่อซินตัวแข็งทื่อถูกดวงตาเปล่งประกายดุจดวงดาราคู่นั้นเกี้ยวเสียจนหัวใจหวั่นไหว

คนหล่อที่เขาเคยเจอมีมากมายเหลือคณา หนุ่มน้อยหน้าตาดีก็มีมากเป็นเข่ง แต่ว่าชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้เป็นคนที่น่าดึงดูดจริงๆ

แฟนหนุ่มเหล่านั้นที่เธอเคยคบหาแม้จะพูดว่าแต่ละคนเป็นหนุ่มหล่อเกรดดีกันทั้งนั้น แต่หลังจากคบไปนานแล้วก็รู้สึกเฉยๆ ไม่มีอะไร เหมือนออกมาจากไลน์ผลิตเดียวกันทั้งนั้น

แต่ชายหนุ่มที่ชื่อเยี่ยไป๋คนนี้...เมื่อครู่เขานั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียว ถึงแม้ตัวจะอยู่ในงานปาร์ตี้เสียงดังอึกทึก ทว่าเหมือนกับนั่งอยู่ในป่าไผ่ลึกทึบ ท่าทางอิสระสบายๆ รินเองดื่มเอง ทั้งยัง...มีความโดดเดี่ยวบางส่วนที่ไม่เข้ากับวัยของเขาเท่าไร...

เธอมองอยู่ไกลๆ ทว่าก็ถูกดึงดูดความสนใจได้ในทีเดียว วันนี้คนในงานที่มีความคิดเช่นเดียวกับเธอก็มีอยู่ไม่น้อย

หานเซี่ยนอวี่ที่อยู่ด้านข้างรู้สึกพูดไม่ออกเมื่อเห็นการกระทำของเยี่ยไป๋ที่เปลี่ยนอย่างกับเป็นคนละคน กระแอมเสียงอย่างเก้อเขิน “ขอโษด้วย เขามาแล้ว...”