ตอนที่4

อันชิงเหมยลุกออกไปทันที เสิ่นหว่านอี้รีบตามไป อันซูหลุนเห็นแก่ที่เสิ่นหว่านอี้เคยช่วยชีวิตเขาไว้ จึงยอมให้ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น จะเป็นอย่างไรต่อไปก็สุดแล้วแต่ลูกสาวของเขาและเขาเคารพการตัดสินใจของนางทุกอย่าง

" เหมยเอ๋อ "

" ตามมาทำไม ทำไมยังไม่กลับไปอีก "

" เจ้าอยากให้พี่ทำยังไง บอกพี่มาสิ พี่จะทำทุกอย่าง ขอเพียงเจ้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม "

" ท่านไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพราะมันไม่มีวันเหมือนเดิม "

เสิ่นหว่านอี้จะกุมมือนางแต่นางเบี่ยงกลบขยับถอยหลังไป2-3ก้าว เขามองเข้าไปในตาของนาง มันช่างว่างเปล่า ว่างเปล่าจนเขาหายใจไม่ออก

" เหมยเอ๋อ ทำไมไม่เรียกพี่เหมือนเดิม ทำไมต้องทำเหินห่างเย็นชากับพี่ด้วย "

" ข้ามิบังอาจเรียกท่านรองแม่ทัพอย่างสนิทสนมได้หรอกเจ้าค่ะ ข้ากับท่านเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว คำๆนั้นท่านมีคนเรียกอยู่แล้ว กลับไปดูแลภรรยาของท่านเถอะ ข้าขอตัว"

เสิ่นหว่านอี้คว้าแขนของนางเอาไว้ นางสะบัดออก หันมามองเขานัยตาแดงกร่ำ น้ำตาไหลอาบแก้ม

" ข้าหวังว่าท่านจะไม่มาที่นี่อีก เรื่องของเรามันจบลงแล้ว ท่านไม่ผิดหรอก เป็นข้าที่ไร้วาสนาเคียงคู่กับท่านเอง "

" ข้าไม่เข้าใจ ทำไม เพราะข้ามีภรรยาเพิ่มอีกคน เจ้าถึงกับต้องตัดขาดข้าเลยเหรอ เจ้าจะให้ข้าทำยังไง นางมีบุญคุณช่วยชีวิตข้า นางช่วยข้าถอนพิษ โดยไม่ห่วงชื่อเสียงของนาง นางไม่ต้องการให้ข้ารับผิดชอบด้วยซ้ำ แต่บิดาของนางรู้เรื่อง ทำให้นางกับข้าต้องแต่งงานกันกะทันหัน "

" ท่านกับนางแต่งงานกันแล้ว "

เสิ่นหว่านอี้พึ่งนึกได้ว่าเขาหลุดปากเรื่องแต่งงานกับหยางซือหรูไป ก็หน้าซีดขึ้นมาเขาตั้งใจมาง้อนาง นางรู้ความจริงเรื่องนี้คงไม่ยอมให้อภัยเขาแน่

เขาบอกว่าเขากับหยางซือหรูแต่งงานกันแล้ว แต่งงานกันแล้วเป็นสามีภรรยากันแล้ว แล้วนางหล่ะ บอกจะให้นางเป็นฮูหยินเอก แต่กลับแต่งกับหยางซือหรูไปแล้วเนี่ยนะ

" ข้าเป็นสตรีใจคอคับแคบ ไม่คู่ควรกับท่านรองแม่ทัพหรอก "

เสิ่นหว่านอี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ บ่งบอกว่ากำลังสะกดกลั้นอารมณ์สุดๆ

" ข้าจะให้นางอยู่ในส่วนของนาง ไม่ให้มายุ่งเกี่ยวกับเจ้า ข้าจะปลูกเรือนให้นางอยู่ต่างหาก ส่วนเจ้าจะอยู่ที่เรือนใหญ่กับข้า และถึงข้าจะแต่งงานกับซือหรูมาก่อนแล้ว แต่ข้าก็บอกนางตั้งแต่วันนั้น ว่านางมีฐานะเป็นแค่ฮูหยินรองเท่านั้น นางเองก็รับปากว่าจะอยู่อย่างเจียมตัว "

" ข้าสัญญา ว่านอกจากนางแล้วจะไม่มีใครอีก กลับไปเป็นเหมือนเดิม ไปเป็นฮูหยินเอกของพี่นะ "

เสิ่นหว่านอี้จะเข้าไปกอดอันชิงเหมย แต่นางเบี่ยงตัวหลบ มองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ

" ข้าเคยบอกท่านไปแล้ว ว่าข้าไม่อาจใช้สามีร่วมกับผู้อื่นได้ จริงอยู่บุรุษมากภรรยาเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับข้า ข้าไม่ยอมรับ ท่านเคยให้สัญญากับข้าว่าจะมีข้าแค่คนเดียว แต่ท่านก็ผิดสัญญา ข้าก็ลืมคิดไปว่าลมปากของบุรุษมันเชื่อถือไม่ได้ "

" พี่ พี่ขอโทษ " เสิ่นหว่านอี้กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอด้วยความยากลำบาก เขาผิดเองทั้งที่สัญญากับนางว่าจะมีนางแค่คนเดียว แต่เขาก็ทำไม่ได้ เขาทำให้นางต้องผิดหวัง เขาไม่รู้ต้องทำยังไงให้นางหายโกรธ ให้นางกลับมาเป็นเหมือนเดิม

" ข้ายอมรับว่าข้าเป็นสตรีเห็นแก่ตัว แต่ข้าไม่อาจทำใจ ใช้แท่งเดียวกันกับสตรีอื่นได้จริงๆ แท่งนั่นจะต้องใช้สัมผัสข้าเพียงผู้เดียว แต่ท่านกลับเอาไปทิ่มแทงสตรีอื่นแล้ว ข้าขยะแขยงยิ่งนัก "

อันชิงเหมยเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เสิ่นหว่านอี้ยังยืนนิ่งอยู่แบบนั้น เขาก้มลงมองกลางกาย นางหาว่าเขาสกปรกนางรังเกียจเขา เขาต้องทำยังไง จะให้เขาย้อนเวลากลับไปก็ไม่ได้

หยางซือหรูตื่นขึ้นมาไม่เจอเสิ่นหว่านอี้ นางก็โมโห คิดว่าเขาต้องไปตามง้องอนอันชิงเหมยแน่

" คุณหนู " หยางซื้อหรูหันควับนัยตากรุ่นโกรธ เมื่อสาวใช้คนสนิทเรียกนางว่าคุณหนูแทนที่จะเรียกฮูหยิน

" เอ่อ ฮูหยิน รองแม่ทัพกลับมาแล้วเจ้าค่ะ "

หยางซือหรูได้ยินแบบนั้นก็รีบออกจากห้องไป

" มานั่งสิ ซือหรู "

เสิ่นเย่วชิงเรียกให้มานั่งใกล้ๆนาง

" กินข้าวกันก่อนมีอะไรไว้ค่อยคุยกันทีหลัง"

หยางซือหรู คีบอาหารใส่ถ้วยข้าวเอาใจเสิ่นหว่านอี้ เสิ่นหว่านอี้ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดจา สักพักก็อิ่มแล้วลุกขึ้นจากไป

ตอนเย็นเสิ่นหว่านอี้กลับมาจากวังหลวงก็ดื่มเหล้าอยู่หน้าจวนกับคนสนิท และบ่าวชายอีก3คน

" หว่านอี้ พอแล้วตั้งแต่กลับมาหลายชั่วยามเจ้าก็เอาแต่ดื่มเหล้าไม่หยุด มานี่มาคุยกับแม่หน่อย "

เสิ่นเย่วชิงลากตัวบุตรชายออกมาจากวงเหล้า

" ข้าไม่ไป๊ ท่านแม่ ท่านจากลากข้าไปหนาย

"

" เป็นเพราะเหมยเอ๋อใช่ใหม เจ้าถึงได้ดื่มเหล้าหนักขนาดนี้ "

เมื่อพูดถึงอันชิงเหมยเขาก็รู้สึกขมขื่นขึ้นมาเขาไปนางทุกวันแต่นางก็หลบหน้าไม่ยอมพบเขา

" นางก็กระไร ใจคอคับแคบนัก จะมีบุรุษใดมีภรรยาคนเดียวกันเล่า ถ้านางเฝ้ารอบุรุษที่จะมีนางคนเดียว นางคงต้องรอชาติหน้าแล้วหล่ะ "

เสิ่นหว่านอี้มองหน้ามารดา นางบอกว่าไม่มีบุรุษที่มีภรรยาเดียว ทำไมจะไม่มี ในเมืองหลวงนี่ก็มีคนหนึ่งแหละ แม่ทัพอันพ่อของอันชิงเหมย

" ในเมื่อเหมยเอ๋อถอนหมั้นเจ้าแล้ว นางตัดเจ้าไปแล้ว เจ้าก็ควรเลิกสนใจนางแล้วหันกลับมามองซือหรู นางเป็นภรรยาของเจ้า เจ้าควรใส่ใจนางให้มากกว่านี้ "

" อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเลี้ยง พรุ่งนี้เจ้าก็พาซือหรูไปซื้อเสื้อผ้า เครื่องประดับ ยังไงนางก็เป็นภรรยาของเจ้า งานเลี้ยงคืนนั้นเจ้าต้องพานางไปออกงานในฐานะฮูหยิน "