อาหารมื้อแรก

แสงวูบวาบที่สะท้อนไปมารอบกายจากขาวสลับเป็นดำ ดำสลับเป็นขาว เฮ่อซินหมิงหลับตานิ่งรับรู้ถึงแสงสีขาวเจิดจ้าที่พาดผ่านไปมา ดวงตาทั้งสองที่ซ่อนใต้เปลือกตากลอกไปมาราวกับพยายามดิ้นให้หลุดจากบางสิ่งบางอย่างที่พันธนาการไว้อยู่ รอบกายของนางราวกับมีเชือกมัดไว้แน่นหนาจนไม่สามารถขยับกายได้

เฮ่อซินหมิงพยายามต่อสู้กับแรงที่ยื้อยุดไว้อยู่ แสงสว่างจ้าพาดผ่านไปมารวดเร็วมากขึ้นจนนางที่หลับตายังรู้สึกได้ มีเสียงแว่วดังเข้ามาใกล้ทุกขณะก้องอยู่ในหัวของนางจนแทบจะระเบิด มันเหมือนเสียงเอคโค่ที่แว่วไปมาพอรู้ได้ว่ากำลังเรียกชื่อของนางอยู่ สาวน้อยยิ่งพยายามที่จะฉุกกระชากตัวเองออกมาจากความอึดอัดนี้มากขึ้น เสียงเรียกชื่อที่เข้าใกล้นั้นห่างออกไปเรื่อย ๆ คล้ายกับจะจากไปไกลแสนไกล หัวใจของเฮ่อซินหมิงสั่นไหวรุนแรงแล้วดิ้นรนอย่างไม่ยอมแพ้ มีเสียงกระซิบดังก้องขึ้นมาในอีกทิศทางทว่าครานี้ไม่ได้เรียกชื่อของนาง

"คุณหนู…คุณหนูเจ้าคะ…คุณหนู…"

"อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!"

"กรี๊ดดดดด!!"

เฮ่อซินหมิงทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่งแหกปากร้องเสียงลั่น ทั่วตัวมีเหงื่อกาฬแตกพลั่กราวกับคนเพิ่งจมน้ำ นางหายใจเร็วแรงสายตาเหม่อลอยจ้องไปยังผ้าห่มที่ลงไปกองอยู่ที่ขา

"โธ่!…คุณหนูเจ้าคะ ทำบ่าวตกอกตกใจหมด ปกติคุณหนูไม่เคยร้องออกมาเช่นนี้เลย มีอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ?"

สาวน้อยรับใช้เอ่ยอย่างเป็นกังวลจับเส้นชีพจรตรวจดูอย่างทะนุถนอม ยามนี้ใบหน้าของผู้เป็นนายดูราวกับคนที่เพิ่งผ่านสมรภูมิรบมา

ใบหน้านวลที่มีเหงื่อผุดกรายเบนมาช้า ๆ ดวงตาเบิกโพลงนั้นดูน่าหวาดกลัวยิ่ง "เธอเรียกใครว่าคุณหนูฮึ!"

อาหมิงชะงันไปชั่วขณะก่อนจะเอ่ย "ก็คุณหนูอย่างไรล่ะเจ้าคะ"

"ฉันไม่ใช่คุณหนูของเธอ" เสียงนั้นดูเลื่อนลอยและหนักแน่นไปพร้อมกัน นางขมวดคิ้วเอ่ยถามกลับไป

"ถ้าคุณหนูไม่ใช่คุณหนูของข้าแล้ว คุณหนูเป็นคุณหนูของใครล่ะเจ้าคะ"

คำถามนี้ทำเอาเฮ่อซินหมิงขมวดคิ้วมองบนคิดเป็นนาน "ฉันไม่ใช่คุณหนู ฉันชื่อเฮ่อซินหมิงเป็นแค่เด็กตาบอดธรรมดา ๆ ที่ไม่มีอะไรน่าสนใจ"

อาหมิงสะดุดหัวเราะ "คุณหนูเจ้าขา…พอเถิดเจ้าค่ะ ท่านกำลังจะทำให้ข้าใจหายนะเจ้าคะ"

"ที่นี่ที่ไหน?"

"ก็…เรือนพักของคุณหนูอย่างไรล่ะเจ้าคะ"

"ที่นี่ไม่ใช่เรือนพักของฉัน" นายสาวตรงหน้าเอ่ยกลับทันควัน

"คุณหนูอันหนิง…พอเถิดเจ้าค่ะ ท่านทำให้ข้ากลัวหมดแล้ว" เสียงนั้นเริ่มสั่นเครือ

อันหนิง?...ชื่อนี้คุ้น ๆ อยู่นา เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง......…..

ราวกับมีสายฟ้าฟาดอยู่ในหัว

อ้าว!!...ก็ที่นี่ไง!?!

ความทรงจำของเมื่อวานไหลบ่าเข้ามาราวกับซีนหนังที่ฉายทับซ้อนกัน

นี่นางยังไม่ตื่นอีกหรือ?

ใบหน้านั้นแปรเปลี่ยนเป็นเหม่อลอย ดวงตาสีอำพันดูล่องลอยยิ่ง "คุณหนูอันหนิงเจ้าคะ ท่านหลับไปหนึ่งวันเต็ม ๆ ทำให้ไม่ได้ทานอะไรเลย ท่านหิวหรือไม่เจ้าคะ?"

".........….."

อาหมิงลุกขึ้นก้าวเท้าไปที่โต๊ะกลางห้องก่อนจะยกอาหารออกมาวางเรียงในสำรับแล้วยกมาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง

"คุณหนูทานอาหารตรงนี้ดีกว่าเจ้าค่ะ สีหน้าคุณหนูดูไม่ดีเลย"

กลิ่นอาหารที่ลอยเตะนาสิกประสาททำให้เมฆหมอกในดวงตาสีอำพันนั้นจางหายไปอย่างรวดเร็ว "อะไรน่ะ?"

"วันนี้ก็มีของเดิม ๆ อีกแล้วเจ้าค่ะ ข้าก็เผลอคิดไปเองว่าจากเหตุการณ์เมื่อวานจะทำให้อาหารดีขึ้นแท้ ๆ ….."

"โอ้โห!…น่ากินจัง ฉันไม่เคยกินของแบบนี้เลยนะเนี่ย...นี่มันอาหารของชนชั้นสูงรึไงนะ"

เฮ่อซินหมิงในร่างคุณหนูฉีอันหนิงหยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างคล่องแคล่วแล้วคีบนั่นคีบนี่ใส่ข้าวแล้วจ่อชามกับริมฝีปากโกยอาหารเข้าปากอย่างหิวโหย

"วะ…ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ?...นี่มันอาหารชั้นต่ำที่สุดในจวนนี้เลยนะเจ้าคะ แล้ว…คุณหนู เหตุใดท่านจึงทานอาหารเช่นนั้นเล่า?"

"อื้ม…นี่มันคือถั่วงอกใช่มั้ย รสชาติกรุบกรอบและกลิ่นแบบนี้ต้องใช่ใช่แน่ ๆ ได้ยินว่าถั่วงอกจะมีสีไม่เหมือนผักด้วย แล้วอันนี้คืออะไรเนี่ย…"

ตะเกียบทั้งสองคีบนั่นคีบนี่เข้าปากแล้วพูดคุยกับตัวเองอย่างเพลิดเพลิน ใบหน้าของอาหมิงแข็งทื่อมืดครึ้มลง

อาการของคุณหนูยังไม่ดีขึ้นอีกหรือนี่...… โธ่! คุณหนู...…

อาหมิงก้มหน้าคอตกดวงตาเริ่มมีน้ำตาคลอหน่วย

"อาหมิง…คุณหนูตื่นหรือยัง?" เสียงหญิงวัยกลางคนตะโกนมาจากนอกเรือน สาวน้อยใช้แขนเสื้อซับน้ำตาก่อนจะลุกออกไปหาผู้เป็นมารดาของตนที่ยืนชะเง้อคอมองอยู่

"คุณหนูกำลังทานอาหารอยู่เจ้าค่ะ"

"ถ้างั้นก็ดี คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างล่ะตอนนี้ ดีขึ้นบ้างหรือไม่?" ใต้ดวงตาที่มีสีคล้ำทำให้อาหมิงรู้ได้ทันทีว่ามารดาของนางต้องคิดมากจนนอนไม่หลับเป็นแน่

"คุณหนูดูเจริญอาหารมากขึ้นกว่าปกติเจ้าค่ะ"

จินอู๋ยิ้มแป้น "จริงหรือ…เช่นนั้นก็ดี แม่จะเข้าไปดูหน่อย"

อาหมิงเปิดทางให้พร้อมกับงับประตูเข้าหากันเบา ๆ แล้วเดินตามเข้าไป เมื่อเข้าไปถึงในห้องนอนนางก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นยิ่งนัก

อาหารที่อยู่ในจานชามเมื่อครู่หายวับหมดไปในพริบตา!!

คุณหนูโกยข้าวคำสุดท้ายจากชามเข้าปากแล้ววางชามลงกับโต๊ะพร้อมกับเคี้ยวอาหารไปพลาง ๆ เมื่อกลืนคำสุดท้ายลงคอก็เรอออกมาเสียงดังลั่น "เอร่ออออออออ…"

ใบหน้าของจินอู๋และจินหมิงซีดขาวลงโดยพลัน

"ตายแล้วคุณหนู!…คุณหนูจะแสดงกริยาเช่นนั้นออกมาไม่ได้นะเจ้าคะ มันดูไม่งามเจ้าค่ะ!!"