Vol.2-017 สวมดิ้นแพรกลับบ้านเกิด

บทที่ 17 สวมดิ้นแพรกลับบ้านเกิด

หลังจากที่อวี๋เซ่าชิงเดินกลับไปยังลานบ้าน ก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เขาคลำอกเสื้อของตน เป็นดังคาด หยกที่นางเจียงให้เขามาไม่อยู่แล้ว

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าผู้ใดทำ

ผู้ที่อวี๋เซ่าชิงเผชิญหน้าในสนามรบล้วนเป็นศัตรู เขาไม่เคยมีประสบการณ์ข้องแวะกับสตรี ไม่ทันได้ระวัง ก็ถูกองค์หญิงชาวซยงหนูหลอกเข้าเสียแล้ว

อวี๋เซ่าชิงมองออกไปด้านนอกด้วยสายตาเย็นเยียบ

อู๋ซันยกถังน้ำเข้ามา เมื่อเห็นอวี๋เซ่าชิงกำลังแผ่รังสีอำมหิต ก็รีบรุดเข้าไปหา แล้วเอ่ยถามด้วยความงุนงงว่า “อวี๋เฒ่า เกิดอะไรขึ้น?”

“เจ้ากลับห้องไปก่อน” อวี๋เซ่าชิงสั่งเขาอย่างเย็นชา แล้วมุ่งหน้าไปยังพลับพลาซึ่งพวกเขาพบกับองค์หญิงซยงหนู

องค์หญิงแห่งซยงหนูยังอยู่ที่พลับพลาหลังนั้น นางนั่งอยู่บนเก้าอี้หินอย่างสบายอารมณ์ เล่นกับก้อนหินซึ่งดูคล้ายหยกท่ามกลางแสงจันทร์ สัญลักษณ์บนหินทำให้นางรู้สึกประหลาดใจ เป็นสัญลักษณ์สีฟ้าอ่อนซึ่งคล้ายคลึงกับไฟปีศาจ “องค์หญิง มีคนมา” สาวใช้ข้างกายเอ่ยขึ้น

องค์หญิงมิได้เบนสายตามองแต่อย่างใด “เจ้าออกไปก่อน”

“...เจ้าค่ะ” สาวใช้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงถอยออกไป