บทที่ 1 เดินทางในร่างกาย

เกรียรติยศ ชื่อเสียง เงินทอง สิ่งเหล่านี้คือปัจจัยหลักของชีวิตที่มั่นคงใครๆต่างก็ต้องการไขว่คว้าเอามาครอง เช่นเดียวกับผมเมื่อสมัยก่อน ผมมีคำถามมาถามพวกคุณครับ คุณคิดว่าตำนาน คืออะไร วีรบุรุษสงคราม คืออะไร ความกลัว คืออะไร ระเบียบวินัย ร่างกาย ชีวิตประจำวัน อิสระภาพทางความคิดเสรี การเลือกเดินไปในเส้นทางของตนเอง สภาพแวดล้อม ทุกสิ่งทุกอย่างจะหล่อหลอมมนุษย์ให้กลายเป็นมนุษย์ที่มีอัตลักษณ์เฉพาะตัวหรืออัตลักษณ์เฉพาะกลุ่ม จนในที่สุดสงครามได้ให้กำเนิดอัตลักษณ์เฉพาะกลุ่มที่มีความแพร่หลายเป็นวงกว้างหรือที่คนในหมู่เกาะทางใต้ของอิตาลีเรียกว่า "มาเฟีย" ความกลัวที่เกินขีดจำกัดของมนุษย์จะรับไหว ภาวะหลังสงคราม PTSD ความน่าหวาดกลัวของสงครามที่ทำให้คนบางคนเป็นบ้าและทำให้คนบางคนแข็งแกร่งขึ้น ทำให้คนรวยและทำให้คนจน ทำให้คนเชื่อและทำให้คนหมดศรัทธา เมื่อได้ยินคำเหล่านี้มันทำให้ฉันหวนนึกถึงอดีตที่หมู่เกาะทางใต้ของบ้านเกิดพ่อมันช่างน่าขบขันและขมขื่นในเวลาเดียวกัน ฉันอาสาออกไปรบเพราะชื่อเสียงและเกรียรติยศ แต่สิ่งที่ฉันได้รับกลับมาคือความทุกข์ทรมานทางร่างกายและจิตใจที่ไม่อาจลบเลือนได้ ปี ค.ศ. 1942 ในช่วงฤดูใบไม้ร่วง 1942 กันยายน วันนี้สีสันใบไม้สดใสและกำลังสวยงดงาม บ้างเหลืองอร่าม บ้างเขียวขจี มีลมพัดเบาๆเย็นสบายจากทางทิศตะวันออก แต่กระนั้น ณ สถานที่แห่งหนึ่งใกล้ๆกันกลับมีควันไฟลอยคลุ้งตลบอบอวนทั้งวัน กลิ่นเหม็นเน่าของศากศพ ภาพคนตายที่เห็นจนเป็นเรื่องปกติ ความทุกข์ทรมานของผู้คนในพื้นที่ ยุคข้าวยากหมากแพงหาใช่คำพูดที่เกินจริงไม่ เมื่อได้เห็นสถานการณ์ที่เป็นอยู่ของประเทศนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างข้าแด่พระผู้เป็นเจ้าขอพระองค์ทรงให้พร ข้าแด่พระผู้เป็นเจ้าขอพระองค์ทรงคุ้มครอง ข้าแด่พระผู้เป็นเจ้าขอพระองค์ทรงชี้ทางที่ถูกต้องให้กับข้าด้วยเถิด ข้ามาเชลโล่ โตเลนโต้ว ข้าพระองค์ขออธิษฐานในนามของพระเยซูเจ้า ฟิ้ววว ซู้มมม ป้ามมม เห้ไอ้เบื้อกรีบถอยทัพแล้วไปรวมกับพวกด้านหลังเร็ว แกเอาเวลาที่แกอธิษฐานขอพรไปหยิบปืนขึ้นมาและเตรียมตอบโต้ซะไอ้หน้ามะเขือเทศเอ้ย ฝั่งอังกฤษมันมาแล้วบ้าเอ้ยนี่แกยืนบื้ออะไรอยู่ว้ะ เห้ยใครก็ได้ลากไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี่กลับไปทีก่อนที่มันจะลงหลุมไปเฝ้าบรรพบุรุษมันที่สวรรค์ ป่ง ป่ง ป่ง ฟิ้ว ซุ่มม ไป ถอย! ถอย! ฉันขอสั่งให้ถอยในฐานะหัวหน้ากอง ปั๊ก ปั๊ก ปั๊ก .....อ๊าากก ถอย! ถอยทัพเดี๋ยวนี้! ปั้ม ปั้ม ปั้ม ปั้ม ซิว ฉึก! เวรเอ้ยไอ้พวกหมาระยำแม็กซิกันมันกล้าดียังไงถึงมาค้ายาในถิ่นของพวกเราแบบนี้ พวกมันคงคิดว่าพวกเราทำอะไรมันไม่ได้หลังจากที่ท่านมาเชลโล่ตาย (ผู้อาวุโสโตฟาบรีเน่พูด) : อ๊ากกกไอ้นรกฟาบิโอเอ้ย เรื่องมันคงจะไม่บานปลายขนาดนี้ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้เลวฟาบิโอไปปล้นยาและฆ่าแก็งค์ย่อยของพวกมัน โป้ง โป้ง อึก! นี่ฉันทำงานให้ครอบครัวนี้มา 34 ปียังไม่เคยเห็นใครมีจิตใจทรามหยั่งมันมาก่อน ปู่ของมันนายท่านมาเชลโล่ โตเลนโต้ว เป็นคนที่มีจิตใจดีแถมยังใจกว้างเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่างจากไอ้นรกนี่ลิบลับมันทั้งข่มขืนผู้หญิงที่มันถูกใจ ฆ่าฟันคนที่มันไม่สบอารมณ์ ใช้เงินคลังของส่วนกลาง หึ ครอบครัวนี้คงจะจบลงที่มันสินะ ซิว ซุบ ซุบ (เสียงปืนแฉลบมาโดนหน้าอก) เห้เห้เห้!โอ่ยยยย คาบิบ เกรต้า ท่านโตฟาบรีเน่โดนยิงรีบๆพาท่านออกไปเร็วเข้า (เสียงลูกน้องของโตฟาบรีเน่ตะโกน) อ๊ากกกอีก 50 คนตามฉันมาพวกเราจะบุกเข้าโก..ด..ั..ง.หวิ้งงงง หวิ้งงงง... อ่าาาดอนมาเชลโล่ข้าพร้อมที่จะขึ้นไปรับใช้ท่านแล้ว (โตฟาบรีเน่ กล่าว) ฟู่วววววว พรึ่บ (เสียงเทียนดับ) เหือกกกกกกกกก หวิ้งงงง จี๊ดดด ซี๊ดดดด บ้าเอ้ยเสียงอะไรกัน มะกี้มันฝันห่าเหวอะไรกันว้ะ มาเชลโล่ตื่นขึ้นมาจากเตียงด้วยสภาพที่งงงวย ฟู่ววว เห้ออออ นี่ฉันก็ปาไป 90 แล้วยังมาฝันถึงโตฟาบรีเน่โดนเจ้าหลานตัวน้อยหักหลังเรอะ แถมยังฝันถึงร้อยโทอัลเบโต้อีก ฮ่าฮ่าฮ่าบ้าบอสิ้นดี อืมมว่าแต่นี่มันกี่โมงแล้วนะ มาเชลโล่เหลือบมองนาฬิกาแขวนที่ติดกับหน้าต่างไม้บนเรือน เห้อตี 2.00 งั้นเรอะ ฮึคนแก่อย่างฉันเนี่ยนะ มาเชลโล่เอนกายลงนอนและค่อยๆหลับตาอีกครั้ง ภายในฝันซ้อนฝันเค้าเห็นชายผิวเข้มหน้าตาคมคายกำลังนั่งอ่านหนังสือเก่าๆอยู่บนโต๊ะไม้เก่าๆสภาพทรุดโทรม ชายคนนั้นนั่งขาตั้งมือเท้าคางพลางเกาหัวและทำท่าทางโง่ๆให้มาเชลโล่เห็น เค้าจึงอดไม่ได้ที่จะกลั้นขำกับท่าทางงี่เง่านั่น ฮ่าฮ่าฮ่าอะไรล่ะนั่นช่างน่าขันเสียจริงมาเชลโล่เผลอหลุดปากพูด ชายผู้นั้นสะดุ้งหลังตรงและเหลือบมองด้านหลังด้วยท่าทางดุดันภายนัยน์ตาจ้องมองมาที่แหล่งกำเนิดเสียง เค้าถือมีดเหน็บลงยันต์ขึ้นมาและฟันตรงไปที่มาเชลโล่อยู่ ทันใดนั้นเองมาเชลโล่เกิดอาการรีเฟล็กซ์เค้าจับข้อมือของชายหนุ่มผู้นั้นบิดและแทงกลับเข้าไปที่หน้าอกอย่างจัง ชายหนุ่มผู้นั้นไม่ทันพูดคำใดและได้สำลักนอนจมกองเลือดตายอยู่ในเรือนของเค้าเอง เช้าวันรุ่งขึ้น ต๊ากก ตักกะต๊ากกกะต๊าก เอ๊กอีเอ๊กเอ้ก อื้มหื่มมม (เสียงสูดหายใจเข้าลึกๆ) นั่นคือเสียงอะไรน่ะ ตั๊ก ตั๊ก กะต๊าก ห้ะ!อะไรนะไก่หรอตั้งแต่ซื้อบ้านและที่ดินที่นี่มานายหน้ายังไม่เคยบอกเลยหนิว่ามีไก่ แถมบ้านฉันก็ยังอยู่ในป่าไผ่ที่แถบไม่มีคนอยากจะอยู่อาศัย แล้วมันจะไปมีไก่ได้ยังไง อ่าาาให้ตายแก่ปูนนี้แล้วยังจะเจอเรื่องแปลกๆอีก มาเชลโล่ไม่ทันได้สังเกตุสิ่งต่างๆที่เปลี่ยนไปรอบตัวเค้าและได้ลงไปใต้ถุนบ้านเพื่อจะไปล้างหน้า ขณะที่เค้าล้างหน้าเค้ายังคงคิดว่าเค้าฝันอยู่ เพราะหน้าตาของเค้าคมคายคิ้วเข้มผิวแทนหนวดเครารกรุงรังราวกับชายที่เค้าเพิ่งเห็นในฝัน

เมื่อเป็นดังนั้นมาเชลโล่จึงตัดสินใจกลับขึ้นเรือนไปนอนต่อ เค้าหลับลงไปประมาณ 4 ชั่วโมง ในที่สุดเค้าก็ฉี่ราดที่นอน เนื่องด้วยเค้ากลัวว่าตนจะไม่ตื่นอีกเพราะฉะนั้นการนอนฉี่าดแล้วรู้สึกสึกตัวได้ คนแก่อย่างเค้ามองว่าเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ดี เค้าตื่นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับบ่นว่าเห้อบ้านอยู่ไกลจากตัวเมืองขนาดนี้ แก่อย่างเราคงจะเดินไปไหนไกลๆแบบแต่ก่อนไม่ได้แล้ว ในขณะที่เค้ากำลังคลำมือไปหาโทรศัพท์อยู่นั่นเองปรากฏว่ามันกลับไม่มีโต๊ะของเค้าวางอยู่ข้างเตียงและเตียงนอนของเค้าเมื่อมองจากระดับสายตาแล้วก็เตี้ยลงมากแถมเค้ายังรู้สึกเจ็บหลังนิดๆด้วย

เค้ามองไปที่นาฬิกาแขวนที่อยู่ริมหน้าต่างแต่ปรากฎว่ามันกลับไม่มีสิ่งอื่นใด ในหัวเค้าเริ่มสับสน เมื่อเค้าหลับตาและพยายามทำความเข้าใจกับสถาณการณ์ที่อยู่ตรงหน้า เค้ามองไปที่ความจริงและสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าก่อนดังนี้

1.เค้าฉี่ราดและฉี่ของเค้ายังอุ่นๆอยู่เค้าแตะไปที่ฉี่แล้วเอามือขึ้นมาดม มันมีกลิ่นนี่คือสิ่งที่เค้าได้รับรู้

2.สิ่งของเครื่องใช้ต่างๆของเค้าได้หายไปและมีสิ่งของอื่นที่เค้าได้พบนั่นคือเตียงนอนไม้และสาดแข็งๆที่เค้าเคยเห็นในห้องเก็บของของแม่เค้า

3.หน้าตาและรูปร่างเค้าได้ส่องดูหน้าของตัวเองในโอ่งน้ำและได้พบความจริงที่น่าฉงนอีกข้อคือร่างกายนี้ไม่ใช่ของเค้าอย่างแน่นอน

มาเชลโล่หลับตาลงอีกครั้งและได้นึกถึงภาพรวมของเหตุการณ์นี้ เค้าคือใครนี้คือสิ่งที่เค้าถามกับตัวเอง เค้าจำได้มากน้อยแค่ไหนกับความทรงจำนี้และเค้าควรใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร