บทที่ 19 : สืบหา

"พ่อสุขภาพไม่ค่อยดี นอนติดเตียงมานานแรมปีแล้วขอรับ พอรู้ว่าท่านมาก็รีบไปหา เหมือนอยู่รอเพื่อพบท่าน...ลุงเซี่ย ถึงพ่อจะจากไปแล้ว ท่านก็ยังเป็นญาติคนหนึ่งของข้า มีเรื่องอะไรที่ข้าแบ่งเบาให้ได้ โปรดอย่างเกรงใจ"

คำกล่าวของนายหม่า ลูกชายคนโตของนายพ่าง เรียกรอยยิ้มอ่อนจากเซี่ยหยางระหว่างเดินออกมาด้วยกันยังหน้าหมู่บ้านในช่วงเช้ามืด หากผู้อื่นมาพบเห็นคงว่าแปลก เมื่อชายวัยกลางคนกล่าวเรียกผู้อ่อนวัยกว่าว่าลุง แม้แต่ตงเป่าฉือที่เดินอยู่ด้วยกันยังกระดากกับคำเรียกนั้นแทนศิษย์พี่ตัวเอง

"ขอบใจ เจ้าเองก็เช่นกัน ถ้าอยากให้ข้าช่วยอะไร บอกมาได้ไม่ต้องเกรงใจ"

เขาหยุดฝีเท้า นายหม่าจึงรับรู้ว่าเซียนจวินต้องการให้ส่งเพียงเท่านี้

"เจ้ากลับไปพักผ่อนต่อเถิด ฟ้ายังไม่สว่าง ยัยหนูตื่นขึ้นมาไม่เจอเจ้า คงร้องไห้ขี้มูกโป่ง"

"เจ้าปานแดงจะไปแล้วหรือ เจ้าปานแดง!!"

ไม่ทันขาดวาจา เด็กหญิงตัวน้อยเจ้าของหัวข้อสนทนาก็วิ่งเข้ามาหาเซี่ยหยาง โดยมีมารดาเดินตามหลังมาติดๆ นายหม่าได้ยินก็ทำหน้าดุ ส่งเสียงเอ็ดใส่ลูกสาว

"เดี๋ยวเถอะเจ้าลี่ อย่าเรียกลุงเซี่ยแบบนั้น เรียกปู่เซี่ย ข้าบอกตั้งหลายหนแล้ว"

"หึๆ"