0599 ในใจมีแค้น

บทที่ 599 ในใจมีแค้น

กลีบบัวกึ่งโปร่งใสสีม่วงล่องลอยอยู่ในมือ เส้นสายฟ้าบนนั้นแลบแปลบปลาบไม่ขาด ดูก็รู้ว่าล้ำค่า จินเฟยเหยานั่งอยู่ข้างยอดเขา ยื่นมือที่ให้กลีบดอกบัวลอยอยู่มามองดูมันอยู่นาน

“ลูกพี่ เจ้าจ้องนานแล้วนะ เก็บได้แล้ว” พั่งจื่อยืนอยู่ด้านข้าง มองจินเฟยเหยาพลางเอ่ยวาจา

จินเฟยเหยาเอ่ยอย่างไม่สนใจ “นี่ข้าใช้ชีวิตแลกมาเชียวนะ แน่นอนว่าต้องมองดูมากหน่อย อีกนิดเดียวก็จะไม่มีโอกาสเห็นแล้ว”

“พอเถอะ เจ้าแค่สลบไปและถูกสายฟ้าผ่าจนขนหงิกเท่านั้น ใช้ชีวิตแลกมาเมื่อไรกัน พูดเสียหนักหนาสาหัส” พั่งจื่อส่งเสียงชิ พูดเสียร้ายแรง ที่จริงแค่ร่างกายว่างเปล่าไร้พลังเท่านั้น

เบือนหน้าไปมองพั่งจื่ออย่างไม่พอใจ “เจ้าก็พูดได้สบายสิ ด้วยลักษณะในตอนนี้ของข้า เจ้าจะให้ข้าออกไปเจอผู้คนได้อย่างไร!”

“เจ้าเป็นแบบนี้ก็ดีออก ข้าไม่เห็นว่าจะไม่มีหน้าไปพบคนตรงไหนเลย” พั่งจื่อมองพินิจขึ้นลงอย่างสงสัย สายตามองชุดเกราะบนร่างนาง จู่ๆ ก็เอ่ยราวกับครุ่นคิด “ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนิดหน่อย ทรวงอกเจ้าโผล่ออกมาข้างนอกทำไม?”